Ο τρύγος

Νυχτώνει και ψηλώνουνε τα δέντρα
σκοτάδι, πνέει από τα απάτητα
στάχτη σαρώνει η πυρκαγιά του χρόνου
υψώνονται τριξίματα σκαρμών
ως τον απάνω κόσμο.
Και τότε αυτοί μπαίνουν στους αμπελώνες
συντρίμμια αντίλαλων φέρνουν τα βήματά τους
με σηκωμένη τρίχα τούς αλύχτισαν σκυλιά.
Τί τρύγος, Θεέ μου, από το σούρουπο!
Έπεσαν τρεις γενιές στα κλήματα
με κλαδευτήρια, με μαχαίρια, με σουγιάδες
να σώσουν πριν τους βρει η μέρα.
Πουκάμισα σχισμένα, τραύματα ανοιχτά
έμπαινε η θύμηση από παντού
έτρεμε ως τον ανθό ο κορμός των αμπελιών.
Πέρασαν χρόνια και φαρμάκια, δεν γνωρίζονταν
ρίχτηκαν τυφλωμένοι
ο ένας στον δόμο του διπλανού
αλλού το χέρι, αλλού τα άρματα
ακούγονταν υπόκωφα χτυπήματα
από τους φράκτες και τους όχτους βογκητά
βάψανε χείλια, στήθη, μπράτσα
κόκκινα ρούχα ανέμιζαν.
Λύκοι αγρυπνούσαν.
Την άλλη μέρα θα φανούν στο χώμα
φρέσκα ακόμη τα σημάδια.
Με κρασί και με ώχρα
θα μετρήσουν τους απόντες.