Μετάφραση, Βαγγέλης Αθανασόπουλος
Περιπλανήθηκα μονάχος μου σαν σύννεφο
Που γλιστρά ψηλά πάνω από κοιλάδες και λόφους,
Όταν ξαφνικά εντελώς είδα ένα πλήθος,
Μια στρατιά, χρυσαφένιων ναρκίσσων,
Δίπλα στη λίμνη, κάτω απ’ τα δέντρα,
Να φτερουγίζουν και να χορεύουν στην αύρα.
Χωρίς κενά, όπως του γαλαξία τ’ αστέρια,
Που λάμπουν και σπιθοβολούν,
Απλώθηκαν σε μια σειρά χωρίς τέλος
Σ’ όλο το μήκος του όρμου:
Με μια μόνο ματιά δέκα χιλιάδες είδα
Να τινάζουν τα κεφάλια τους σε χορό ζωηρό.
Τα κύματα δίπλα τους χόρεψαν, αλλά εκείνοι
Σε αγαλλίαση πέρασαν τα σπιθοβόλα κύματα:
Ένας ποιητής μόνο χαρά θα μπορούσε να νιώσει
Μέσα σε τέτοια κεφάτη συντροφιά!
Ατένισα –κι ατένισα– μα λίγο σκέφτηκα
Τι πλούτο μου ’χε φέρει το θέαμα:
Γιατί συχνά, όταν γέρνω στον σοφά μου
Με διάθεση άδεια ή στοχαστική,
Αυτοί σαν αστραπή φανερώνονται στο μέσα μάτι
Που ’ναι η υπέρτατη ευτυχία της μοναξιάς·
Και τότε γεμίζει η καρδιά μου μ’ απόλαυση,
Και χορεύει μαζί με τους νάρκισσους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου