Ο ύπνος

Ο ύπνος σκίστηκε σαν χασές.
Ο ήχος ήταν αυτοκράτορας.
Στ’ αυτιά εισόρμησε ένας ωκεανός
Κι αποτραβήχτηκε συμπαρασύροντας
Κόκκαλα , πετροκάρβουνα, φύκια
Συρματοπλέγματα και σκοτωμένους.
Ένας αποθαμένος αναστήθηκε και έσφιξε
Στην αγκαλιά του μια γυναίκα…
Επιτέλους, είπε, είμαι νεκρός.
Ναι, επιτέλους είπε κείνη κι έδειξε με το χέρι της ένα φαράγγι
που πηλαλούσανε τσακάλια
Πέρασαν μέρες νύχτες χρόνια
Ο ύπνος σκίστηκε σαν χασές
Δεν ήταν μέρα δεν ήταν νύχτα,
Μόνο η προειδοποίηση μιας λάμψης.
Αύριο οι τομάτες θα γυαλίσουν
Σαν πρόσωπο μωρού παιδιού.
Αύριο ποίος ξέρει αν θα υπάρχω