Κλείνω την πόρτα του πατρικού
Απέναντι η ανατολή
Το φως γλιστράει
Η ζέστη γλιστράει
Το αίμα γλιστράει
Ο χρόνος γλιστράει
κι αιχμαλωτίζω μέσα στην ευρύχωρη σάλα
την πρώτη φρεσκοπλυμένη ηλιαχτίδα της ανατολής.
Φως αμυδρό
Ένα κερί στον άνεμο
τρεμοπαίζει
άλλοτε εδώ άλλοτε πιο πέρα
μέσα στη σάλα
φως αμυδρό
Όλα τα άλλα είναι σκιές:
Τα άλλα δωμάτια
οι γωνίες
ο διάδρομος
η σκάλα
και οι πόρτες
είναι σκιές
αλλά υπάρχουν:
ό τι ζει μέσα μου
ό τι περιφέρεται μέσα μου
υπάρχει εκεί
ζώντας εντός του σπιτιού
που είμαι εγώ.
Μια περιπλάνηση στα φτερωτά κύματα
αφήνει χνάρια, σπόρους πλωτούς
Με τα κλαδιά του ανέμου σκορπίζει
βυθίζεται στα σιωπηλά μαύρα δάση
εισβάλει στα έγκατα της γης
διασχίζει χιλιάδες γαλάζια μονοπάτια
ενώνεται με το αρχαίο τραγούδι των γοργόνων.
Η ψυχή σε αναταραχή.
Είναι οι νύχτες των λέξεων
πετάνε
ονειρεύονται
σαν φαντάσματα σηκώνονται από τα μαγικά λιβάδια.
Η ψυχή είναι θάλασσα
Η ψυχή δημιουργεί
Μήνα Αύγουστο
δυο φεγγάρια ακτινοβολούν
χρυσά αστέρια λάμπουν τόσο φωτεινά στον ουρανό.
καθώς τον τυλίγει το λυκόφως!
Στης λήθης χάνεται της μοίρας η δυστυχία
κι αποκοιμιέται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου