Λέξεις

Θα χαθείς.
Κάποια στιγμή θα χαθείς,
μες στη βοή του αέρα,
μέσα στους ήχους της μέρας,
θα χαθείς.
Μα θα ‘χω τις λέξεις,
θα ‘χω τις λέξεις να στάζουν αρώματα,
μέσα από τα Άλφα τους μέσα από τα Ωμέγα τους.
Θα τις απλώνω μέσα στο μισοσκόταδο
να μου υφαίνουν συντροφιές,
στρωσίδια μαλακά για τους σκληρούς χειμώνες.
Θα χαθείς. Κάποια στιγμή θα χαθείς
πέρα απ’ το φως της Ανατολής
πέρα απ’ το σκοτάδι της Δύσης.
Μέσα σ’ εκείνους τους αιθέρες
που φυτρώνουν μονάχα τα ανέφικτα.
Μα εγώ θα ‘χω τις λέξεις
να μου μουρμουρίζουν τα βήματά σου,
να μου ζωγραφίζουν τα μάτια σου
να με πνίγουν με τα χέρια των αγκαλιών σου.
Θα χαθείς. Μα τι μ’ αυτό;
Εγώ θα ‘χω τις λέξεις
να σε φέρνουν πάλι εδώ,
μέσα από το σύρμα ενός τηλεφώνου
πίσω από μια ανοιγμένη πόρτα,
πάνω στο σούρουπο μιας βεράντας.
Να σε φέρνουν μες στου Φθινοπώρου την ομίχλη
μες στα φύλλα εκείνου του χρυσαφένιου Σεπτέμβρη
μέσα στο κλάμα του ανέμου της φυγής.
Θα χαθείς. Μα τι μ’ αυτό;
Εγώ θα ‘χω τις λέξεις
ριζωμένες μέσα στα μονοπάτια της πιο βαθιάς παρουσίας
να μου μιλούν για σένα,
να μου μιλούν για μας,
να συλλαβίζουνε τους ήχους της αγάπης.
Και ναι,
να το θυμάσαι,
δε θα χαθείς ποτέ,
γιατί θα ‘χω τις λέξεις μάτια μου
να ζωγραφίζουνε ήλιους τα μάτια σου,
να μου υφαίνουν συντροφιές για τους χειμώνες!