Η ρίζα του χρόνου κι η ρίζα του πόνου
είναι μία στην περίπτωσή μου. Ο ένας
τόπος και ο άλλος τόπος, μέσα στον
χρόνο μου είναι πόνος. Ω, δεν μιλώ
για την ατομική μου θλίψη πια.
Ό,τι με δένει ακόμη με τον κόσμο
και με κάνει ν’ αποδέχομαι με φρόνηση
τη μοίρα μου, είναι η μοίρα του άλλου
καθρεφτισμένη στα υγρά, αργοκίνητα μάτια μου,
χωρίς τίποτε να μ’ εμπνέει και τίποτε
να μ’ απελπίζει, μεσολαβώ στη θλίψη
ή στη χαρά του κόσμου αυτού, δίχως
να είμαι υπερφίαλος, χαρούμενος, ή λυπημένος.
Βλέπω χωρίς παλμό, εγωισμό και ποίηση
τα ουράνια σώματα, τα σώματα των φίλων,
τ’ άστρα. Αφοσίωση – με ελάχιστη ίσως
και μακρινή ηδυπάθεια – κυβερνά τις μέρες μου τώρα
όχι δολεροί έρωτες.
Είμαι πάρα πολύ δοκιμασμένος για να προσέξω,
τη μοναδική περίπτωση μου του χρόνου και του πόνου.
Η ρίζα του χρόνου
και η ρίζα του πόνου
το ριζικό μου
δεν με ορίζει πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου