Εγώ που υπάρχω στο μέλλον μου
αναλλοίωτη
Και ρέω από το όνειρο που μ' εγκοσμίωσε
Εγώ που υπάρχω σε καιρούς παλιούς
Και οδοιπορώ στην άβυσσο
άνω και κάτω
μία
Να λάβω το μήνυμα
Άσπιλη
Σαν την πρώτη μέρα της αγάπης
Οδοιπορώ τον καιρό
καμπύλο
Να τυπώσω στα μάτια μου
Το όραμα του παραδείσου
λυγώ
Σαν ακτίνα του Αόρατου
Να τινάξω ρίζα στ' άπατα βάθη του
Να υπερβώ το θάνατο που άπλωσε το τοπίο του
πάνω στο σώμα μου
Εγώ που υπάρχω εξόριστη απ ' τον ουρανό
και δραπέτις
Ονειρεύομαι ακόμα και κλαίω
Τη χαμένη γη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου