(Τόσοι στίχοι υπήρξα)

"-Τόσοι στίχοι υπήρξα,

γονατισμένοι στο μαχαίρι

-που πιά δεν τους θυμάμαι-

-Ματωμένη γιορτή...

Με δόντια κοφτερά,

στο πλήγμα και στην λέξη,

αλύγιστη να παραμένω.

Πυρωμένη μανία.

Χαραυγές θαρρώ ακίνητες,

κορμιά που μιά στιγμή αφέθηκαν,

την άλλη στο αόρατο άστραψαν

-μέσα στο σύμπαν τους-

Έ Κ Π ΤΩ Τ Η...

Δεν είμαι σίδερο,

είμαι αυτό

που απο απόσταση ασφαλείας,

-αγαπήθηκε-

κι έπειτα βουβό,

ξεχύθηκε στην ατμόσφαιρα...

Στο παραθυρό μου

ξενυχτάνε

το μέλλον

και το παρόν μου...

Κι άφησα την ζωή μου μονάχη να τρέξει,

σπάραγμα ακατάλυπτο,

ωδή σπασμένη,

-δεν είμαι τώρα εδώ-

σαρώνω αντίστροφα όσα έμειναν και όσα

εξαίσια δόθηκαν στο αιώνιο...

Ω!-της ψυχής μου πληγή!

Με αίμα που οργίζεται,

αλλά ακόμα να τρέξει…

-Αν κάτι μέσα μου ακόμη παραμένει

θαναι η πιθανότητα ψεύδους του δικού μου "είναι"

-Κάποτε ούρλιαξα :-ΥΠΑΡΧΩ

και κανείς δεν κουνήθηκε..."