Amour perdu

Στο Αννόβερο πήγαµε να δούµε το µεγάλο πάρκο, και τη λίµνη των ερωτευµένων. Στην αρχή δεν είδαµε λίµνη, µικρές λακκούβες µε νερό µόνο, και γελούσαµε. Ο Φρεντερίκ σχολίαζε στα γαλλικά, είχε πολύ καλή διάθεση. Πλησιάσαµε να παρατηρήσουµε το µνηµείο του τρίτου Ράιχ, να χαζέψουµε τον όγκο του, οπότε, σαν αποκάλυψη, µας παρουσιάστηκε η λίµνη να απλώνεται µπροστά µας.

“Είδες µια ασχήµια τι οµορφιά µπορεί να κρύβει;”, είπε ο Φρεντερίκ µε τα τρυφερά γαλλικά του και πέρασε το χέρι του στους ώµους µου. Ερχόταν το βράδυ. Βλέπαµε την υγρασία να κρέµεται σαν κλωστές από τα κλαδιά των δέντρων. Οι ατµοί που αναδύονταν από τη λίµνη έκαναν την ατµόσφαιρα µαγική, ονειρική. Στον ουρανό ένα ροδακινί δειλό και γαλάζιο αχνό αναµειγµένο µε χλωµό κίτρινο, που διαρκώς σκούραιναν, σκούραιναν. Κάποιες καθυστερηµένες πάπιες έτρεχαν να κουρνιάσουν κι αυτές. Τις φωνάζαµε µε ό,τι όνοµα µάς ερχόταν στο νου, αλλά ούτε γύρισαν να µας κοιτάξουν. Ήταν βιαστικές. Γρήγορα απλώθηκε απόλυτη ησυχία. Μικροί µικροί µόνο θόρυβοι, ένα κλαδάκι που σπάζει, τα παπούτσια µας πάνω στα φύλλα, και κάτι πιο απαλό, σαν να ακούγονταν οι ανάσες του ζωικού κόσµου που κοιµόταν. Τόση ησυχία! Ποιος ξέρει πόσην ώρα µείναµε εκεί αγκαλιασµένοι και µαγεµένοι. Οκτώβρης ήταν, και το κρύο υποφερτό, δεν µας ενόχλησε. Ξαφνικά αντιληφθήκαµε ότι δεν υπήρχε κανένας άλλος στο πάρκο. Τρέξαµε στην είσοδο. Ήταν κλειδωµένη. Η πινακίδα προειδοποιούσε τους επισκέπτες ότι το πάρκο κλείνει τη συγκεκριµένη ώρα, αλλά εµείς ξεχαστήκαµε και, για να είµαστε ειλικρινείς, δε λογαριάσαµε τη γερµανική συνέπεια. Χρειάστηκε να κάνουµε διάφορα τηλεφωνήµατα σε φίλους, κι εκείνοι άλλα, φυσικά υπήρχε φύλακας, που ερχόταν όµως πολύ αργότερα. Ο φύλακας µας βρήκε δίπλα σε ένα θάµνο, να προσπαθούµε να ζεσταθούµε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, τρέµαµε πιο πολύ από το φόβο και όχι από το κρύο! 

Μιλούσε η Αφροδίτη και το πρόσωπό της ήταν γεµάτο φως. Όχι δεν τους στοίχισε εκείνη η περιπέτεια κανένα κρυολόγηµα. Κυριάρχησε η γλυκιά ανάµνηση της µοναδικής λίµνης. Ξέρετε, µε τον Φρεντερίκ χωρίσαµε πριν από λίγο καιρό. Το ξέρω, κάτι µου είπε η Δέσποινα, ίσως να µην είναι οριστικό, ψέλλισα αµήχανα. Οριστικό είναι, δική του απόφαση. Ίσως η Γαλλία είναι πολύ µακριά, του κρύωσε την ψυχή. Η Δέσποινα πιστεύει ότι η Θεσσαλονίκη θα µου κάνει καλό, γι’ αυτό µε κάλεσε. Δίκιο έχει η Δέσποινα, η Θεσσαλονίκη είναι παρηγορήτρα. Θα σε πάω εγώ σε µια λίµνη εδώ κοντά, καλύτερη από τη δική σου. Δεν υπάρχει καλύτερη. Έστω, διαφορετική, αλλά εξίσου εντυπωσιακή. Θα πάµε το Σάββατο στη Βεγορίτιδα.

Ο δικός µας Οκτώβρης ήταν χλιαρός. Και έκανε ό,τι καλύτερο µπορούσε, µε τη λιακάδα του. Η Βεγορίτιδα έβαλε κι εκείνη τα καλά της. Έλαµπε. Χρυσό και γαλάζιο. Πουλιά, φωνούλες, ψιθυρισµοί, η Αφροδίτη έκανε σαν µικρό παιδί. Στον Άγιο Παντελεήµονα φάγαµε λιµνίσιο ψάρι. Η Αφροδίτη έτρεξε στη λίµνη, έβγαλε τα παπούτσια της και µπήκε στο νερό. Θα κρυώσεις, παιδί µου, της φώναξα. Δεν είναι πια καιρός» «Άφησέ την, µου είπε η Δέσποινα. Το έχει ανάγκη. Ο εστιάτορας είχε χαρεί µε την ευχαρίστηση που δείχναµε για το φαγητό και για το περιβάλλον. Άνθρωπος µε µεράκι, χιούµορ και ευαισθησία φαινόταν, µάλιστα έδειχνε να έχει, από την κουβεντούλα που κάναµε, ιδιαίτερες γνώσεις και στη γαστρονοµία αλλά και στη µουσική, σε διάφορα είδη της.  Θα κάνω την ατµόσφαιρα πιο ζεστή, µου είπε. Θα βάλω µια µουσική που θα σας αρέσει. Τα ελαφρολαϊκά σταµάτησαν, έγινε µια µικρή παύση και ύστερα πληµµύρισε το χώρο η φωνή του Ανταµό, να τραγουδάει από το παρελθόν µελωδικά και µελαγχολικά “Amour perdu”. Καταστροφή. Η µουσική, το συγκεκριµένο τραγούδι συγκινούσαν εµένα «ο «ειδικός» πέτυχε διάνα τις νεανικές καταβολές µου- αλλά ήταν πετριά στη διάθεση της Αφροδίτης. Τόµπολα. Αυτό το τραγούδι, στα γαλλικά! Την παρατηρούσα, σαν σε αργή κίνηση, να σταµατάει το ανέµελο τρέξιµό της στο νερό, και µετά να στέκεται ακίνητη, να κοκαλώνει, κοιτάζοντας το γαλάζιο ορίζοντα, µε την πλάτη της σε µας. Όταν επέστρεψε ύστερα από λίγο, φαινόταν ότι είχε κλάψει. Έτσι είναι, είπε. Το Erasmοus τελείωσε, οχτώ φανταστικοί µήνες στη Γερµανία. Η αγάπη έφυγε, χάθηκε. Θα τελειώσω του χρόνου, ύστερα µεταπτυχιακά, ίσως, πού;, θα συναντιόµαστε µε τον Φρεντερίκ σε συνέδρια ή σε ανασκαφές, θα ανταλλάσσουµε ψυχρές, τυπικές κουβέντες, θα ψάχνω για δουλειά, ποιος ξέρει τι δουλειά, θα έχει καµιά σχέση µε αρχαιολογία, µια οικογένεια κατόπιν, µε παιδιά στον παιδικό ή στις γιαγιάδες, τόσο νωρίς τελείωσε το όνειρο; Έπρεπε κάτι να πω, οι καηµένες οι µαµάδες πρέπει πάντα κάτι να πουν σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Είπα τα τετριµµένα. Ότι θα γεννηθεί κάποια καινούρια αγάπη, ότι µακάρι να είχα τα νιάτα τους, ότι τα όνειρα δεν σταµατούν ποτέ, ότι εµείς δίνουµε νόηµα στη ζωή µας, αυτό το εµείς το τόνισα. Να έρθεις στη Θεσσαλονίκη για µεταπτυχιακό, συνέχισα, είχα πάρει φόρα. Και να ξαναπάς στη λίµνη σου, την άλλη, µην την αφήνεις να στοιχειώνει µέσα σου. Μόνη; ναι µόνη σου. Και να σου πω και κάτι. Πάρε τον Φρεντερίκ σου στο κινητό και κάν’ του την πρόταση. Μπορεί να ‘ρθει! Μαµά, ξέρεις τι λες τώρα, τι σενάρια σκαρώνεις, προσπάθησε να συµµαζέψει τα πράγµατα η Δέσποινα. Όµως η Αφροδίτη µε τρελή προσδοκία στα µάτια είχε καλέσει ήδη τον Γάλλο της.

Ο χρόνος βράδυνε το βήµα του. Τα λεπτά επιµηκύνθηκαν, όπως συµβαίνει πάντα σε τέτοιες στιγµές.

Οι κόρες των µατιών της είχαν διασταλεί, και φάνηκε στο βάθος η λίµνη. Η γαλάζια Βεγορίτιδα πλησίασε µε τη λίµνη του γερµανικού πάρκου, το χρυσαφί και το φως µπλέξανε µε τις κλωστές της υγρασίας, όλα ενώθηκαν, το τότε µε το τώρα, το εδώ µε το εκεί, και τίποτα δεν ήταν απίθανο. Τους έβλεπα. Δυο νέα παιδιά. Η κοπέλα έµοιαζε στην Αφροδίτη, ο νέος µάλλον αντιστοιχούσε στην περιγραφή του Φρεντερίκ. Είχαν κλειστεί στο πάρκο, πέρασε η ώρα και δεν µπορούσαν να βγουν. Ανακάλυψαν µια γωνίτσα µε συστάδα φυτών, που δεν είχε πίσω της κάγκελα. Τα φυτά άφηναν ένα µικρό άνοιγµα, η Αφροδίτη, µικροκαµωµένη, πέρασε σχετικά δύσκολα, πώς να περάσει ο Φρεντερίκ; Έβαλε δύναµη, παραµέρισε τα κλαδιά µεταξύ τους όσο γινόταν, έλα ο Σαµψών, τον πείραζε η Αφροδίτη, που ήδη είχε ξαναβρεί το κέφι της. Βρέθηκαν στην είσοδο σχεδόν µιας µπυραρίας, που ήταν κολλητή στο πάρκο. Μπήκαν κατευθείαν µέσα, δεν είπαν τίποτα για τη περιπέτειά τους. Οι θαµώνες ηλικιωµένοι άντρες στο σύνολό τους, τους είδαν µε πολλή συµπάθεια. Γρήγορα έγιναν µια παρέα, τους κέρασαν κι άλλη µπύρα και τους ρωτούσαν για τις σπουδές και τις χώρες τους. Είχε προχωρήσει η ώρα, όταν βγήκαν από την µπυραρία αγκαλιασµένοι. Η βροχή δυνάµωνε, αλλά ποιος της έδινε σηµασία; 

Η φωνή της κελάηδησε στα γαλλικά, πήγε να γελάσει, µιλούσε σχεδόν ψιθυριστά, το τηλεφώνηµα τελείωσε γρήγορα. Με κοίταξε µε τόση πίκρα κι ένα µικρό γέλιο κρεµασµένο στην άκρη των χειλιών, τόσο πικρό κι αυτό. Δεν υπάρχει περίπτωση, µου πέταξε. Η γυάλινη σφαίρα που κλειστήκαµε για λίγα λεπτά, θρύψαλα. 

Έκανα ό,τι µπορούσα, για καλό το έκανα, µη µου καταλογίζεις ευθύνες, το βράδυ µε βρήκε να απολογούµαι στη Δέσποινα, που µε κατηγορούσε ότι τα ‘κανα µαντάρα.  Ύστερα από µερικές µέρες « η Δέσποινα εντωµεταξύ είχε προσπαθήσει πολύ να γίνει η Θεσσαλονίκη παρηγορήτρα στον πόνο της φίλης της» στο  σταθµό, η Αφροδίτη µε φίλησε, οι µαµάδες ξέρετε να κάνετε ωραίες σκέψεις για τη ζωή, αλλά, δυστυχώς, δεν επαληθεύονται. Πού το ξέρεις ότι δεν επαληθεύονται, της είπα» ένιωθα  το βλέµµα µου να έχει ιδιαίτερη ένταση, πίστευα αυτά που έλεγα, σαν κάτι να ψυχανεµιζόµουν. Ζωή είναι αυτή, πού ξέρεις προς τα πού θα γείρει την πλάστιγγα;