Αυτή η πόλη…

Αυτή η πόλη περιφέρεται μέσα μας μ’ ένα μαχαίρι στο στόμα
Και γλυκοφιλά τις σκέψεις μας, γλυκοφιλά τα όνειρά μας.
Αυτή η πόλη έχει γραμμένα τα ονόματά μας στην άμμο
Και μεθυσμένη τα κατουράει τα βράδια της Παρασκευής.
Αυτή η πόλη μας πετάει μέσα στα θεμέλια του μεγαλείου της
Κι επάνω στο στήθος μας χτίζει ουρανοξύστες και ξενοδοχεία.
Αυτή η πόλη ακουμπάει την κάνη στον κρόταφο
Και χαμογελώντας γλυκά μας λέει πως ελευθερία είναι ο φόβος της σφαίρας.
Αυτή η πόλη σαν αγία κηρύττει την αγάπη και την ελεημοσύνη
Αφού πρώτα κόψει τα χέρια μας για να μην πιαστούν,
Αφού πρώτα ανοίξει τα πορτοφόλια μας και πάρει την ελεημοσύνη που της αναλογεί.
Αυτή η πόλη δεν είδε τον έρωτα και την ηδονή που έπεσαν απο τους ουρανούς
Μόνο το μαστίγιο του θεού και τον λόγο του γραμμένο στυγνά επάνω στην πέτρα.
Κληροδότησε μια υπόσχεση που βρωμάει αποσύνθεση
Κι αν σκάψεις λίγο τους κήπους μας θα δεις
Πως είναι γεμάτοι ψοφίμια.
Αυτή η πόλη έχει ένα αναμμένο κάρβουνο σφηνωμένο μες την παλάμη
Και κάθε πρωί με την καλημέρα μας σφίγγει το χέρι.
Αυτή η πόλη έχει ένα ξυράφι στο βλέμμα
Και ένα κοφτερό δόντι στη θέση της καρδιάς
Και κάτω απο τα διαμαντένια δαχτυλίδια της
Κρύβει σαρκοβόρα σκουλήκια όλη την ξενιτιά.

Ζήτησα συγνώμη παντού, για τα δικά μου κι όλα τα κρίματα του κόσμου.
Θα μείνω εδώ, άγνωστο για πόσο ακόμα,
Μέχρι να μετανοήσω ειλικρινά.