Μιά μέρα απ’ τη ζωή μου

Στις τέσσερις ρόγες του σταφυλιού
Που μου κρύβουν τον ήλιο
Αυτή τη μέρα
Που το συμμιγές αριθμητήριο των γεωργών θερίζει τα ούλα μου

Να σας συστηθώ

Πάνω στα μηλίγγια των Εβραίων
Πάνω στην ακρυλική ομορφιά
Πάνω στο υδραυλικό φλέμα

Αποσυντίθεμαι μες στο κυλινδρικό αντίσωμά μου

Εγώ ο καταλύτης των ηλεκτροχρωμάτων
Θέλω να αποχυμώσω τους μαστούς μου στις διαστημικές ρακέτες
Και να κοιμηθώ με τους αρουραίους

Θέλω ν’ αλέθω τις μασχάλες των ορυκτών
και να ξεκοκαλίζω τ’ αστέρια
Θέλω να είμαι ,η υδρόγειος ψωλή.

Τι λέγαμε’ αποσυντίθεμαι μες στο κυλινδρικό αντίσωμά μου!

Τυμβωρύχος των ιατρικών νεύρων

Και τη στιγμή της έξαλλης μαγείας
Εκκολάπτομαι στη γλώσσα του καπνέμπορα κι επανέρχονται τα αειθαλή δέντρα

Η υδρόλυση των τενόντων είν’ αυτή!

Το μίτο της κορίνας είν’ αυτό!

Το κόκκινο φιλί του Dr.
Ή σχεδόν

Οιδικοίμουάνθρωποι σημαιοφορώντες τον ολύμπιο δασοφύλακα
Οιδικοίμουάνθρωποι κόβουν έλατα στον ελάσσονα αδένα των ελαιοτριβείων
Τα νύχια τους είν’ από κορυδαλλό και σύρμα
Τα φρύδια τους από σαδικές υπηρέτριες
Οιδικοίμουάνθρωποι καταναλίσκουν 1χ2_2\3 άμυλα στις ταλαντεύσεις τους
Είναι ατσάλινοι Μυρμιδόνες και υπολογιστικά ακτινίδια

Στην πραγματικότητα χρειάζομαι μια διαταραχή κι ένα καρότο
Για να εισβάλλω στην τρίχα των μπαπ- μπαπ
Κατοχυρώνοντας τις θεμελιώδεις αρχές της κίνησης
Και αυξομειώνοντας το βάρος μου
Για να αναλίσκομαι αγέρωχος στις Βηθλεέμ των ενστίκτων
Ή τέλος πάντων στις κοινόχρηστα ουρητήρια των δακτύλων μου
Κυριαρχώ μέχρι και στην τελευταία δόνηση της πρωτεύουσας.

Εγώ ο ολοκαίνουριος φίλος που σκαλίζει τον αμείωτο τροχό
Θέλω να ταριχεύσω τις ορμές μου
Έχοντας ως μοναδικό κίνητρο το μηδέν
Θέλω να απομονώνω τις αναποδογυρίσεις
Θέλω να είμαι, το ενδελεχές επεισόδιο.

Θρίαμβος!
Το βάζο αλλοιώνεται
Δεν είμαι πια εγώ
Εγώ δεν είμαι πια
Ο λερός.

Ούτε ένα χρόνος
δεν μπορεί να διευκολύνει
τη συλλογή των δράκων απ’ το υπερπέραν

Γι’ αυτό κι εγώ χειραφετώ ένα ενιαίο μύδι
Που οι υαλουργοί δε θα διυλίσουν στα γοτθικά ηλιοκαύσιμα

Και ο ακροβάτης του Κολοράντο βάζει φωτιά στις ελληνίδες έλικες!

Τι λέγαμε’ είμαι ένας δανδής με κυρωμένα πέλματα
και ραδιενεργές κλακέτες
γαντζώνομαι απ’ τους ρουφηχτούς καταπέλτες του ιουρασικού χάντμπολ
Και ασελγώ ασελγώωω στους θεϊκούς άθλους.

Στη χάση των δοντιών μου πυρώνω το μάρμαρο
Και ασελγώ ασελγώωωω στους πυραυλικούς μάραθους

Μετά από δισεκατομμύρια χρόνια
Μετά από πολυκαλλιεργητικές κατατονίες
Μετά απ’ τις δικές μου λέξεις
Τα πορτοκάλια υδρεύουν στην αγκαλιά των κοριτσιών

Μετά από ακτινικές σταυρωτές
Και ρουθουνίσματα ινδιάνων
Ως που να καταυλιστώ
τα μούσμουλα κι η πέτρα δεν έχουν απόσταση

Μετά από χιλιάδες διονυσιαστές
Μπορώ να πω ότι εκλύθηκα
Υαλικός και πανσέληνος
Για ακόμα μία καταστροφή.