Σταθμός τραίνου

Σήμερα έβρεξε, έβρεξε πολύ.

Το τρένο δεν σταμάτησε, χάθηκε στην ομίχλη.

Σφύριξε από μακριά, αδιάφορα, μικρόψυχα,

και ξέφυγε σαν το φονιά στη σήραγγα,

με μια βοή που σκόρπιζε τη θλίψη.

Άσχημο, απαίσιο ερπετό,

γλίστρησες χωρίς να πεις ADIO.

Ο δρόμος γέμισε νερά,

κόλλησαν τα πόδια μου τα δύο

μες στη λάσπη,

μα αυτήνε που περίμενα, μετάνιωσε,

δεν θάρθει.

Άλλο ένα τρένο πέρασε και χάθηκε μεμιάς.

Τι νόημα έχει πια;

άλλη μια μέρα χτες.

Βρεγμένος στέκομαι ώρα πολλή στη βαρυχειμωνιά,

λουλούδια να κρατώ και να κοιτώ τις πόρτες

μην κατεβεί καμιά

και με ρωτήσει "θες; δεν ήτανε να κατεβώ" θα πει,

"μα σ' είδα που κοιτούσες -

μόνη εγώ, μόνος κι εσύ,

τι Άλλο να ζητούσες;"

"Τον ΕΡΩΤΑ εζήταγα", της απαντώ σκληρά.

Κι' όμως, παρά τους δισταγμούς,

της δίνω τα λουλούδια μου.

"Μην τάχα δεν περίμενε, εσκέφτηκα, κι' αυτή,

μιαν άλλη αγάπη πούχασε σε τρένο, σε σταθμούς;"