το σπίτι

Τούτο ειν' το σπίτι , η θάλασσα , η σημαία
Που σ' άλλους μακριούς τριγυρνούσαμε τοίχους
Την πόρτα δεν τη βρίσκαμε κι ούτε ήχο
Από την απουσία σου σαν πεθαμένοι

Μερόνυχτα έκλαιγε , έκλαιγε το σπίτι
Μισάνοιχτο μ' αραχνοιστούς όλο θρηνούσε
Ξεκάρπισε απ' τα μαύρα του τα μάτια
Και να που τώρα στη ζωή ξανάρθε

Μερόνυχτα έκλαιγε , έκλαιγε το σπίτι
Μισάνοιχτο μ' αραχνοιστούς κι όλο θρηνούσε
Το ζούμε , μα δε μας αναγνωρίζει ,
ώρα γι' ανθούς , μα δεν τ' αποφασίζει

Το σπίτι τέλος λύνει τη σιωπή του
Μπαίνοντας εγκατάλειψη πατάμε
Τους ψόφιους ποντικούς , το άδειο αντίο
Το νεράκι μέσα στα κιούγκια που έχει κλάψει


μελοποιημένο από τον Σάββα Σάββα