ΕΚΡΥΨΑ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΜΟΥ

Λουκάς Νικολαίδης 

----------------------

Κάποτε,
έκρυψα τις Ελπίδες μου
στις χαραμάδες του σπιτιού μου,
μη τύχει και Άνεμος Σκληρός τις αφανίσει.
Όμως,μετά από ολίγονε καιρό,
τις βρήκα δυστυχώς Νεκρές-Ψαλιδισμένες...
Και γέμισε η Ψυχή μου από ρωγμές
και από Αγιάτρευτες Κρυφές πληγές,
που έκτοτε αιμορραγούνε,
κι Εμένανε με υποχρέωσαν,
να μένω ξάγρυπνος μαζί τους...
Και Ύστερα από αυτό το γεγονός,
ψάχνω έναν δρόμο γιά να περπατώ,
που των Ανθρώπων που θα συναντώ,
τα πρόσωπά τους να λάμπουν σάν Φεγγάρια.
Κι Εγώ,θα ζωγραφίζω από εδώ και μπρος
με χρώματα όσο μπορώ πιό χτυπητά,
κήπους Ολάνθιστους με Αμέτρητα πουλιά,
που στα φτερούγια τους τα μαλακά,
Καλοκαίρια και Άνοιξες θα κουβαλάνε...

ΤΟΥΤΗΝΕ ΤΗΝ ΠΑΣΧΑΛΙΑ

--------------------

Πάνω σ'ένα κάτασπρο άψυχο χαρτί,
πολύχρωμα άλαλα πουλιά θα σχεδιάσω,
και σε μιά Απόμερη γωνιά ένα Χριστό,
το Σάπιο τούτο κόσμο...να βλογάει!
Κι ενώ της Γης το Χώμα από τον Πόλεμο
μυρίζει ακόμα σαν Ανοιχτή Πληγή
που δεν έπαψε να στάζει
κι ο κόσμος βυθίστηκε ολάκερος στο Ψέμα,
ένα μικρό παιδόπουλο Ορφανό,
ψάχνει στα μονοπάτια τ'Ουρανού
μήπως την Άγια Μορφή και ξαναδεί,
του Φευγάτου...Άμοιρου Πατέρα!
Τούτηνε που έρχεται την Πασχαλιά,
ο Ήλιος μας ξέχασε γιά τα καλά,
και άργεψε να φέξει...
Στέναξε κατά πως φαίνεται η Παναγιά,
και γέμισε από Θεία Δάκρυα η Πλάση,
ενώ,μέσα στου χωριού την Εκκλησιά,
Άθαφτος έμεινε φέτος ο Χριστός,
και όπως μαρτυρούν τα πράγματα,
αν δεν τελειώσει ο Πόλεμος,
η Ανάσταση...δεν θάρθει!

[Ω! ουρανοί ....]

Ω! ουρανοί
για πόσα πουλιά
να σας μιλήσω
τις ώρες που φλέγεται
το Σύμπαν!....

Για τα παιδιά των θεών
που δεν έχουν πατρίδα
όπου γατζώνονται....
στους αφρούς
της θάλασσας
με νύχια
με δόντια
όταν πέφτουν
κατακόρυφα
στους βυθούς
των ονείρων τους.

Γρηγορία Πελεκούδα

ΟΙ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Καραβούλια - Παπαδάτου Χ. Δέσποινα

Όπως στέκονται στο σύρμα,

οι σταγόνες της βροχής,

μια να πέσουν, μια να φύγουν

στον αέρα ή στη γη.

Έτσι μοιάζει κι η ζωή μας,

σαν σταγόνα της βροχής!

Στον αέρα, μια πετάμε,

μια βουλιάζουμε στη γη!

ΕΙΡΗΝΗ

Καραβούλια - Παπαδάτου Χ. Δέσποινα

Ω! Κράτη και λαοί πόσο πλανάσθε:

Απλή η ζωή και σύντομη

για λίγη γη, είναι φριχτό,

αυτή να σπαταλάτε!

Λίγο ψωμί, λίγο νερό,

μοιράστε το με ειρήνη,

γλυκιά να γίνει η μπουκιά,

δροσιά και καλοσύνη!

Κι αν θα ’ρθει έτσι ο θάνατος

μ’ ανάσταση θα μοιάζει!

ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ

Καραβούλια - Παπαδάτου Χ. Δέσποινα

Κένταυρος γεννιέσαι

ν’ αγωνίζεσαι μια ζωή,

ν’ αποχωριστείς το ένα μισό σου.

Η μια σου φύση σε θέλει Θεό,

η άλλη χωμάτινο κτήνος,

μην αφήνεις αυτή να νικά

μες στο φως πορεύσου και μείνε.

ΣΤΗ ΓΗ ΜΑΣ

Καραβούλια - Παπαδάτου Χ. Δέσποινα

Γυρίζεις και γυρίζουν

κι οι ζωές μας,

μια στο σκοτάδι,

μια στο φως.

Και φεύγει ο καιρός,

που χρόνο τόνε λέμε

και φεύγει κι η ζωή μας

σαν καπνός…

Η ΘΥΜΗΣΗ

Καραβούλια - Παπαδάτου Χ. Δέσποινα

Η θύμηση άπιαστο πουλί

φτεροκοπά και λάμνει,

αγέρας δεν την σταματά,

φουρτούνα δεν την πιάνει!

Αναζητά ό,τι πέρασε

και ψάχνει ό,τι εχάθη!

Δέσποινα Χ. Παπαδάτου- Καραβούλια (βιογραφικό Σημείωμα)

               

Η ΔΕΠΟΙΝΑ Χ. ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ – ΚΑΡΑΒΟΥΛΙΑ γεννήθηκε στα Καλάτα Ληξουρίου Κεφαλληνίας. Στο Ληξούρι τελείωσε το Γυμνάσιο και στη Ρόδο πήρε το πτυχίο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας. Δίδαξε στην Κεφαλλονιά, στην Κορινθία, στην Αχαϊα και στο Β’ Δημοτικό Σχολείο Λεχαινών Ηλείας.

Ασχολήθηκε με το παιδικό θέατρο και έχει γράψει και διασκευάσει αρκετά θεατρικά έργα. Γράφει ποίηση, που έχει μεταφραστεί και στα αγγλικά. Είναι Μέλος των «Poetas del Mundo» – «Ποιητές του Κόσμου». Παράλληλα ζωγραφίζει. Τα έργα της έχει παρουσιάσει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις.

Έχει εκδώσει τα βιβλία:

«ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ»

«ΑΚΑΝΘΥΛΛΙΔΕΣ», ποίηση

«ΣΧΟΛΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ»

«ΑΣΗΜΩ», Δράμα

«ΠΑΙΔΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ»

«ΤΡΩΑΔΕΣ»

«ΧΡΩΜΑΤΑ»

«ΣΤΙΧΟΣ ΚΑΙ ΧΡΩΜΑ» με ποιήματα και πίνακές της.

Ζει με τον σύζυγό της, τον τ. Προϊστάμενο Α/θμιας Εκπαίδευσης και συγγραφέα κ. Βασίλη Γ. Καραβούλια, στα Καραβουλέικα Ηλείας, όπου εκεί έχουν δημιουργήσει το  Πνευματικό τους Κέντρο «Άσυλον του Πνεύματος», με το οποίο πιστεύουν να ωφεληθεί πολιτιστικά ο τόπος τους.

ΦΥΓΕ

                  

                             Μάδησα τη μαργαρίτα

για να δω αν μ’ αγαπάς!

Και μου είπε με τα φύλλα:

«Φύγε από τις αγάπες,

που σε κάνουν μαργαρίτες

να μαδάς…».

Καραβούλια - Παπαδάτου Χ. Δέσποινα

ΑΚΑΝΘΥΛΛΙΔΕΣ

                   Τους γλαυκούς σας δρόμους

ποιος ν’ ακολουθήσει;

Το γλυκό τραγούδι,

την τρελή χαρά!

Στα φτωχά τ’ αγκάθια,

τη ζωή τρυγάτε…

κι ύστερα,

πετάτε πάλι στα ψηλά.

Ω! Ακανθυλλίδες!

Τι απλά που ζείτε,

μέσα στο γαλάζιο,

μέσα στη χαρά!

Καραβούλια - Παπαδάτου Χ. Δέσποινα

ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

  

Όση σοφία κι ομορφιά

έχουν του όχτου τ’ άνθια,

δεν έχουν όλοι οι σοφοί

κι όλα τους τα κιτάπια.

Ξέρουν πώς να στολίζονται

και πότε θα ανθίσουν

και δε ρωτούν κανένανε

τη γη πώς θα στολίσουν.

Καραβούλια - Παπαδάτου Χ. Δέσποινα

ΑΝΤΙΘΕΣΗ

                   Των ανθρώπων τα έργα

με το νου, όσα φτιάξαν,

τι μεγάλα φαντάζουν.

Μα σαν δω, της καρδιάς τους

τις πράξεις,, δυο σκάλες

θαρρώ και κοιτάζω.

Με τη μια, στα ουράνια πηγαίνω.

Με την άλλη στα Τάρταρα

ευθύς κατεβαίνω.

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΩΝ ΤΑΠΕΙΝΩΝ

                   Όλη η ομορφιά, σ’ έναν κρίνο!

                   Όλα τ’ αρώματα, σ’ ένα ρόδο!

Όλη η σοφία της κτίσης,

σ’ ένα σου πέταλο!

Όλη η λευτεριά, σ’ ένα σύννεφο!

Όλη η χαρά, στο πουλί που πετάει!

Όλη η γλύκα, σε μια ρώγα σταφύλι!

Όλη η φλόγα, στο κρασί που μεθάει!

Όλη η σοφία σου, Θεέ μου!

στα μικρά… που είναι τόσο μεγάλα!

Καραβούλια - Παπαδάτου Χ. Δέσποινα

ΑΠΟΥΣΙΑ

                   Σε έκλεισα σε μια φωτογραφία

και νόμιζα πως σ’ είχα΄

ουδέν απατηλότερον.

Μόνο τη λήθη εμπόδιζα΄ 

την απουσία, ΟΧΙ.

Στην παρένθεση της μέρας

Μαρία Τσιράκου

Εσύ, μετρούσες τη διάμετρο του μηδέν

περιμένοντας το λεωφορείο, στάση γωνία

κούραση πρωινή της ζωής σου

καθημερινότητα το λέμε,

γιατί δεν αντέχουμε να το πούμε αλλιώς.

Παραίτηση, ίσως;

Εσύ, κοιτούσες την κίνηση της πόλης

πάλευαν ενοχλημένα τα απωθημένα σου

πάλι τα ίδια να λέμε;

Ναι, θα τα λέμε,

γιατί αρνείσαι την κίνηση του εαυτού σου.

Τον παρατήρησες ποτέ στον καθρέφτη;

(Εκείνος, δρόσισε το πρόσωπό του

με ένα χαμόγελο, με μια «καλημέρα».

Μουρμούρισε κοινότοπα «η ζωή είναι ωραία».

Περπατούσε, παρατηρούσε,

βίωνε, ζούσε, στιγμές_ στιγμές

την ευτυχία του, γεννούσε).

Εσύ, υστερικά πολλαπλασιασμένος,

περιμένεις αφημένος το λεωφορείο, στάση γωνία

ξανά, κούραση βραδινή της ζωής σου…

Γιατί ενώ μετρούσες τη διάμετρο του μηδέν

δεν είδες, στην παρένθεση της μέρας, εκείνον. 

εΠΙστροφή από την ΑΠόσταση, (απόσπασμα) της Μαρίας Τσιράκου

ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ

Ενοικιάζεται
ένα μέτρο και εβδομήντα δύο εκατοστά
Σώμα.
Απόπειρες συνουσίας, πολλές.
Απόπειρες έρωτα, μετρημένες.
Απόπειρες αυτοκτονίας, μια.

Σε περίοδο κρίσης ενοικιάζεται,
έφτασε πια τη μέση ηλικία
με μόνη κατάχρηση αυτή
των αισθήσεων, κυρίως, της όρασης.

Ενοικιάζεται. Δεν πωλείται,
αφού η κάτοχός του επιστρέφει, κάθε που
ο άνθρωπος νυχτώνει δίχως φως.

Πληροφορίες εντός.

ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΕΓΩ

Δεν είδα εγώ,
το κρεμασμένο από τα συρματοπλέγματα σώμα.
Το λιμάνι μου, ήταν η φυγή του.

Δεν είδα εγώ,
το παιδί που έψαχνε στους κάδους
το μισοφαγωμένο τοστ.
Τα σκουπίδια μου, ήταν η τροφή του.

Δεν είδα εγώ,
φωτιά από εφημερίδες
να ζεσταίνει σαθρά υπόγεια.
Το εφήμερο νέο μου, για να περάσει η νύχτα.

Ούτε είδα πώς μεταναστεύει το όνειρο.
Φοβήθηκα μη χάσω την αρχή του στα χέρια
που ζητούσαν το ευρώ.
Την αγωνία για επιβίωση δεν είδα.
Εμείς γεννιόμαστε δυτικά
η ανάγκη μας είναι προϊόντα.

Δεν είδα εγώ,
λαθραία ζω εδώ
ο τόπος, μοιάζει πέρασμα.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Στο λιμάνι,
με τ’ ασάλευτα πλοία
ένας κόσμος δύσκολος
και η ευτυχία μια λέξη
μπαλονάκι στον αφρό
στο λιμάνι
ρύποι ζωής που επιπλέουν

στο λιμάνι,
που τον ορίζοντα συνθέτουν οι γερανοί
μια σθεναρή αγκύλωση μνήμης
για το χρόνο που κάθισε στα σκαλάκια
και ένα σαξόφωνο που κάνει φάλτσο
στην κυκλοφορία του ετοιμόρροπου σήμερα
τέλη Οκτώβρη.

Αντίλαλος της Μαρίας Τσιράκου

Σε χαράδρα τα χνάρια μου…

Για τους ανθρώπους που δεν περπάτησαν.

… Σκέψεις απλωμένες στην ενάργεια της προσωπικής αναζήτησης…

Σφάλμα αποστολής.

… Πόσο διαρκείς;…

Περαστικός συναγερμός η τόση αναγκαιότητα της επαφής.

… Χρόνος καρφιτσωμένος στο μετέωρο βηματισμό της ύπαρξης…

Την εξαίρεσή σου βιώνεις.

… Τυγχάνω εκφραστής του προαιώνιου λάθους.

Εις τους αιώνας των αιώνων εγώ και, ίσως, εσύ.

Ηχώ…

Μία διάρκεια τόπου
σε χρόνο δεδομένο,
η ένωση.

Μαρία Τσιράκου (μικρή αναφορά)

Η Μαρία Τσιράκου γεννήθηκε στην Πάτρα, το 1973. 
Αρχικά πήγε στην Ιταλία (Παβία)να σπουδάσει Οικονομικά αλλά τελείωσε σχολή δημοσιογραφίας.
Γράφει ποίηση και ασχολείται με τη φωτογραφία. 
Ποιήματα και φωτογραφίες της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.

Ποιητικές συλλογές: 

• 2010 «Εν Πορεία…» (εκδόσεις Πικραμένος)
• 2012 Επιστροφή από την απόΣταση (εκδόσεις Μανδραγόρας)

Εμμονικό Δίκαιο

Μαρία Τσιράκου 

Κάναμε έρωτα
πάνω στις παρτιτούρες
όλη νύχτα,
νύχτα όλοι
_εμμονικό δίκαιο_
ακουμπούσα τα λευκά
ακουμπούσες τα μαύρα
φάλτσο νύχτα
κόντρα ζωή
πάνω στα πλήκτρα μας
σε ένα υπόλοιπο κουρασμένης αφής
_εμμονικό δίκαιο_
γέρνω και αφήνω τη ναυτία του στομάχου μου
το εσωτερικό μου κατακλύζει τη θορυβώδη εξασθένιση της ζωής σου
πόση απουσία
_κρεσέντο_
προτίμησες να στροβιλίζεσαι
κι’ ας ήξερες
φάλτσο στα πλήκτρα μας
να κάνεις
ξημέρωσα πόθο
νύχτωσες φυγή
εμμονικό δίκαιο
στις παρτιτούρες
στα λευκά
στα μαύρα
ύφεση_ δίεση, εσύ.

Φώναξα δίκαιο την ώρα που χυνόμουν.

Ευαγγελία Κουλιζάκη (μικρό βιογραφικό)

Η Ευαγγελία Κουλιζάκη είναι ηθοποιός, συγγραφέας και μεταφράστρια. 
Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Υποκριτική σπούδασε όπως και σκηνοθεσία στο "Θέατρο των Αλλαγών". 
Παίζει στο θέατρο, ασχολείται με την  ποίηση και γράφει διηγήματα.
Παράλληλα μεταφράζει από τα αγγλικά και εργάζεται για τις εκδόσεις "Ars Nocturna".

Ισημερία της Ευαγγελίας Κουλιζάκη

Να ’ταν όλος ο κόσμος αυτός ο ήχος.

Αυτή η αέναη κίνηση.

Ο ήχος των βλεφάρων σου καθώς σηκώνεις

τα μάτια και με κοιτάζεις.

Η κίνηση που κάνω κάθε φορά για να σε φτάσω.

Και ποτέ να μην έρχομαι.

[Είθε τα όχι και τα ναι] / Δέσποινα Αυγουστινάκη

"Είθε τα όχι και τα ναι
πριν να γλιστρήσουνε  
στα χείλη  
ή  στα δάκτυλα 
να βαπτιστούνε                   
πρώτα πρώτα 
στην καρδιά μας "                                      

Δέσποινα  Αυγουστινάκη

Ζουμπιάδης Ιωάννης (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Ιωάννης Ζουμπιάδης κατάγεται από την ακριτική Θράκη. Οι σπουδές του έχουν να κάνουν με την Διοίκηση Επιχειρήσεων και την Προσωποκεντρική Συμβουλευτική.

Έχει συμμετάσχει σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχει αποσπάσει σημαντικές διακρίσεις όπως παρακάτω: 

•  15^ος λογοτεχνικός διαγωνισμός – Κερατσίνι (Αθήνα): Στην 19^η θέση (ανάμεσα σε 250 άτομα) με τα ποιήματα «Τέλμα» και «Είμαι στιγμή εγώ»
• 4^ος πανελλήνιος ποιητικός διαγωνισμός «Καισάριος Δαπόντες» - Δήμος Σκοπέλου: Έπαινος  για το ποίημα «Να με αγαπάς»
• Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών (Αθήνα): Έπαινος για το ποίημα «Όλοι πονάμε»
• Το ποίημά του «Τρένο και απόσταση» εγκρίθηκε και δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό site «Τοβιβλίο.net» στα πλαίσια του διαγωνισμού «Τρενογραφίες»  
• «Βραυρώνια» - Σπάτα- 5^ος λογοτεχνικός διαγωνισμός ποίησης: Αναμνηστικό δίπλωμα για το ποίημα «Στα αστέρια»

Συμμετοχές σε ομαδικές Ποιητικές Συλλογές:

·        Εκδόσεων  Διάνυσμα με το ποίημα «Περαστικοί»

·        «Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2016» - στο λογοτεχνικό site «Τοβιβλίο.net» με το ποίημα «Αν δεν ήσουν στον κόσμο μου»

 Ποιητικές Συλλογές :

 «Ψυχής δρόμος» (εκδόσεις Φυλάτος)

«Να με αγαπάς»

             του   Ζουμπιάδη Ιωάννη

Ακόμα και αν είναι λάθος.
Ακόμα και αν ο χρόνος είναι λίγος.
Να με αγαπάς.
Ακόμα και αν όλοι λένε ότι δεν αξίζει.

Ακόμα και αν το τώρα είναι η τελευταία στιγμή.
Να με αγαπάς.
Ακόμα και αν η ζωή είναι όμορφη και δεν την αντέχω.
Ακόμα και αν η θάλασσα καταπιεί τα βουνά.

Ακόμα και αν τελειώνει η υπομονή σου.
Να με αγαπάς.
Ακόμα και αν νομίζω ότι δεν το θέλω.
Γιατί σε εσένα ξεκινά και τερματίζει η αγάπη.

Γιατί μόνο αυτό γνωρίζω από εσένα.
Το εμπιστεύομαι όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.
Γιατί αυτό με δένει μαζί σου.
Και το νιώθω ως απόλυτο.

Να με αγαπάς.
Ακούς;
Θέλω να το ακούσει ο νους.
Η καρδιά.

Όλη η ύπαρξή σου.
Να με αγαπάς.
Γιατί έτσι μου βγάζεις τον καλύτερό μου εαυτό.
Στρογγυλεύουν οι γωνίες μου.

Χωρώ πιο εύκολα στον χώρο.
Να με αγαπάς.
Γιατί έτσι μπορώ και στέκομαι.
Γιατί η αγάπη σου είναι σαν του παράδεισου το νερό.

Δεν τελειώνει.
Πάντα θα με ξεδιψά.
Να με αγαπάς.
Γιατί μόνο αυτό έχω.

Μόνο αυτό με κάνει να αξίζω.
Να αποδέχομαι τον εαυτό μου.
Να με αγαπώ.
Να εξελίσσομαι.

«Δεν ξέρω τι να είμαι μαζί σου» ένα ποίημα του Ζουμπιάδη Ιωάννη

Ψυχή που περπατά στο φεγγάρι;
Δεν ξέρω τι να είμαι μαζί σου.
Πουλί που πετά στον ουρανό;
Δεν με βοηθά καθόλου η σιωπή σου.

Δεν ξέρω τι να είμαι μαζί σου.
Μη με κοιτάς με αυτά τα μάτια φωτιά.
Πες μου.
Πώς να είμαι, για να είμαι μαζί σου;

«Είμαι στιγμή εγώ» του Ζουμπιάδη Ιωάννη

Είμαι στιγμή εγώ
και αν θες με αρπάζεις.
Αν θες με αποδοκιμάζεις.
Πέτα με στον κάδο.

Αν θες κράτα με στα πολύτιμά σου
είμαι στιγμή εγώ.
Αυτό είμαι.
Μπορεί για σένα να είμαι μία περίοδος.

Μπορεί να είμαι και αιώνας
μπορεί να είμαι κυκεώνας
μπορεί και ένας γλυκός απατεώνας,
είμαι στιγμή εγώ.

Μπορεί να είμαι σημάδι
μπορεί ένα όξινο χάδι
εσύ αποφασίζεις
ίσως, εσύ τη στιγμή καθορίζεις.

Ίσως την εξαγνίζεις.
Είμαι στιγμή
που δεν περιμένει
το χρόνο δεν παγώνει.

Και το σώμα δεν το μαρμαρώνει.
Δεν το βαλσαμώνει.
Είμαι στιγμή.

«Άφησέ με να ζω μαζί σου»

                                          Ιωάννης Ζουμπιάδης 

Άφησέ με να ζω μαζί σου

να παίρνω πνοή από την πνοή σου

να ταξιδεύω νοερά μα τόσο όμορφα στην επικράτεια.

Πώς αλλιώς να το πω?

Γιατί μακριά σου το αδύνατο να ζήσω είναι ιδιαίτερα δυνατό.

Πρόσφερέ μου χώρο δίπλα σου

να υφίσταμαι, να υπάρχω

να είμαι, να ισχύω.

Άφησέ με να ζω μαζί σου

να μυρίζω το άρωμά σου

να μοιράζομαι τις στιγμές σου

να καλύπτω τις ρωγμές σου.

Γιατί αν σπάσεις δε θα το αντέξω

αν πάθεις κακό, μετά όλη την πλάση θα παιδέψω.

Άφησέ με να ζω μαζί σου

στη θάλασσα, στον ουρανό ή και στην ξηρά

στο άπειρο, στη σελήνη ή και σε χώρες με ξωτικά

σε άλλη διάσταση, στο τώρα, στο μετά

σε γαλαξίες, σε κόσμους ή και σε όνειρα απατηλά.

Άφησέ με να ζω μαζί σου!

Στο φως, στο σκοτάδι και στην σκιά

στη ζάλη της μέθης και στην νηφαλιότητα

στην ατέλεια και στην τελειότητα

στην βαρετή σταθερότητα και στην αβέβαιη μεταβλητότητα!

Άφησέ με να ζω μαζί σου!

«Λέξεις : Θάλασσα, Απεικονίσεις»φωτογραφική έκθεση του Βασίλη Ρούβαλη

Το λογοτεχνικό περιοδικό Θράκα παρουσιάζει τη φωτογραφική έκθεση του Βασίλη Ρούβαλη «Λέξεις : Θάλασσα, Απεικονίσεις» στη Λάρισα. Πρόκειται για μία διαδραστική έκθεση, που συνδέει τον Λόγο με την Εικόνα, τα εγκαίνια της οποίας θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 31 Οκτωβρίου, 7.00 μ.μ., στον πολυχώρο MOSH PIT BOOZE BAR (Κουμουνδούρου 16, κέντρο της πόλης).

Ο συγγραφέας Βασίλης Ρούβαλης συνδέει αποσπάσματα από βιβλία του με λήψεις εικαστικής πρόθεσης σε θαλασσινούς ορίζοντες, με στόχο την αποτύπωση της ποιητικής έμπνευσης μέσα από τον φακό της κάμερας.

ΧΕΛΙΔΟΝΙ

Έμαθες να ζεις σαν χελιδόνι
ρυμοτομούσες κάθε χρόνο τα γνωστά
και τ'άλλα τραγουδούσες στα μικρά σου στη φωλιά.

Έτσι σιωπούσε η νύχτα στα φτερά
και μάθαινε η σιωπή να φτερουγίζει
το μαύρο να ραγίζει.

Χελιδόνι μου..
έμαθες πιά να κουρελιάζεις και τις μέρες
κουρέλια να φορτώνω
απ΄το φως σαν αχθοφόρος του θορύβου,
Να, τώρα ,εκείνο το φτερούγισμα
το στήθος μου αγγίζει.

Αχ χελιδόνι
Κράτησε τούτα τα κουρέλια
στη δική σου τη φωλιά,
εσύ του χρόνου θα ξανάρθεις
εγώ το όνειρο σαν τα φτερά σου
θα ρίξω στο μελάνι.

Ιωάννης Βεϊσάκης 

Προκρούστης

Σε δρόμο
ταριχευμένης ιδεοληψίας
ιεροεξεταστής
της ηθικής αναζητά
άνεργες μάγισσες.
Αναμορφωτής
εξομοιώνει στην κλίνη
το μέγεθος των ονείρων.

Σάπιοι λυτρωτές
κρύβονται σε σκιές,
καναβάτσο βουβό
σύνθεσης
ανθρωποφάγας.

[ πατρίδα όλα ]

τρεκλίζω σαν να ‘μαι το τελευταίο περίπτερο
καταρρέον με τιμές ήρωα
γέννημα πολέμου και θύμα ειρήνης
που σφυρηλατεί σιαγόνες και θρέφει
καρκινικούς δείκτες

στον ανάστροφο καθρέφτη που κοιτιέμαι
για να γελάσω πρέπει να κλαίω
με το όχι ντρέπομαι και με το ναι φοβάμαι
βετεράνος με καρό πιτζάμες
κάνω τσουλήθρα στις κορυφογραμμές
αφού πρώτα ξέρασα στο νεροχύτη κάθε
συναίσθημα μνήμη διδαχή κι ευγνωμοσύνη

απ’ το ντεκόρ της παρέλασης διαλέγω
το μπαλόνι που δραπετεύει ψηλά
καμαρώνοντας τα χεράκια που κινούνται
πάνω – κάτω πάνω – κάτω
και το δικό μου σε μοιραίο αποχαιρετισμό

ραντεβού στο παλκοσένικο της σχολικής γιορτής
όπου το μέλλον εγγράφεται στα φλιτζάνια
μέσα απ’ τη συγκίνηση περήφανων γονιών
εκτρέφει η μια γενιά την άλλη
σαν κατοικίδιο
ώσπου να τα κάνει στο χαλί

Π. Δαμκαλής

Τα τσιμούλια…(του Αντώνη Κουκλινού)

Ήδωκενε η πεθερά, μνιά (μ)ποδιά τσιμούλια τση νύφης τση, να τα μαγερέψει λέει, του γιού τζη αργά, να δειπνήσουνε.
Εμ...μα ρωτάς τη νε, αν είχενε ξανακαωμένη έτσά δουλειά, η ακάτεχη..?
Ακαθάριστα και οσά ντα μεσοδόκια στο μάκρος, επολέμα να τα βάλει, στο πήλινο τσικάλι, μα εκείνα εστέκανε ολόρθα.
Και δε ν’ έφτανε ετούτο νά, είχενε βάλει και πολύ νερό και εξεχύλανε το τσικάλι.
Εσύρωνε το νερό και έσβηνε τη φωθιά και φτού από τη ν’ άκρα.
Μιάς κοπανιάς ήπχιασε μνιά πέτρα και επλάκωσε το καπάκι, να κάτσουνε τα τσιμούλια μέσα στη θέση ντος.
Είχενε και κακοπλημένο το τσικάλι με τη σκόνη και σκεπασμένο όπως ήτονε, εντάκαρε τσι αφρούς.
Τάξε πως έβραζε τράγο και ήθελε ξάφρισμα.
Εσήκωνε ο αφρός απάνω το πούμα και ξανοίγανε όξω τα χόρτα.
Εμπήκενε ο άντρας τση στη κουζίνα πειναζμένος και θωρεί το χάλι στη μπαρασιά και παίζει μνιά του τσικαλιού και το πετά πέρα.
Και γυρίζει και τση κάνει…
Τη ν’άλλη βολά μωρή απου θα βράσεις τσιμούλια, να τα σφάξεις πρώτα… ...............................


.αντώνης κουκλινός

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

Λουκάς Νικολαίδης 

--------------------

Στης Απελπισιάς μου τις Δύσκολες Ώρες,
τραγουδώ μαζί με τα πουλιά μελωδίες,
και γίνεται το τραγούδι μου αυτό,
της Ψυχής μου Παρηγορία...και Βάλσαμο!
Και όταν
σμίγουνε του κήπου μου οι μοσκοβολιές,
η Νύχτα ξεχειλίζει από Αρώματα Μεθυστικά,
που γιατρεύουν τις πληγές της Ημέρας,
και στεγνώνουν του καμάτου τον ίδρωτα...
Άλλες φορές,
όταν αποζητώ κάποιας άλλης καρδιάς
το Αφέντεμα,
στέκομαι κι αφουγκράζομαι πρώτα τη Σιωπή της,
και Ύστερα,με λόγια Ανείπωτα,
την πρόσκλησή μου της μολογάω,
της ορίζω τα χωρίς όρια Σύνορά μου,και,
ιερουργώ με όσα μου απόμειναν λόγια...
Πάντα,
της Ψυχής μου τις προτροπές και τα χνάρια
πιστά και απαρέγκλητα ακολουθώ,
δεν προφητεύω ποτέ μου τον Έρωτα,
ταξιδεύω στις Αέναες περιπλανήσεις
του όποιου μου Ονείρου,και,
περιμένω να με περάσει ο Έρωτας
στην αντίπερα όχθη,χωρίς Ψευδαισθήσεις...

Τα ετερόφωτα της Δημουλή Αγγελική

Περιγραφή

Κι όλο στενεύεις τα μάτια
τάχα για να συγκρατήσεις
τι;
Και το τοξικό σου βλέμμα
μπλέκει με τα τυχαία νεράντζια
και φτιάχνει ιστορίες.
Κι όλο πασχίζω να ξεχνάω
τη φωνή σου
κι ύπουλα έρχεται
στα γέλια μου και με
διαφεντεύει.
Αθήνα,
πάψε ν’ ανασαίνεις
τόσο δίπλα μου,
πάψε τα βράδια να
μετράς τις λύπες μου
και ζήσε λίγο
με το φως της μέρας.

Απόσπασμα της  ποιητικής συλλογής:

http://issuu.com/vakxikon.gr/docs/preview_6127198c04e42b/1