[ πατρίδα όλα ]

τρεκλίζω σαν να ‘μαι το τελευταίο περίπτερο
καταρρέον με τιμές ήρωα
γέννημα πολέμου και θύμα ειρήνης
που σφυρηλατεί σιαγόνες και θρέφει
καρκινικούς δείκτες

στον ανάστροφο καθρέφτη που κοιτιέμαι
για να γελάσω πρέπει να κλαίω
με το όχι ντρέπομαι και με το ναι φοβάμαι
βετεράνος με καρό πιτζάμες
κάνω τσουλήθρα στις κορυφογραμμές
αφού πρώτα ξέρασα στο νεροχύτη κάθε
συναίσθημα μνήμη διδαχή κι ευγνωμοσύνη

απ’ το ντεκόρ της παρέλασης διαλέγω
το μπαλόνι που δραπετεύει ψηλά
καμαρώνοντας τα χεράκια που κινούνται
πάνω – κάτω πάνω – κάτω
και το δικό μου σε μοιραίο αποχαιρετισμό

ραντεβού στο παλκοσένικο της σχολικής γιορτής
όπου το μέλλον εγγράφεται στα φλιτζάνια
μέσα απ’ τη συγκίνηση περήφανων γονιών
εκτρέφει η μια γενιά την άλλη
σαν κατοικίδιο
ώσπου να τα κάνει στο χαλί

Π. Δαμκαλής