ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

Λουκάς Νικολαίδης 

--------------------

Στης Απελπισιάς μου τις Δύσκολες Ώρες,
τραγουδώ μαζί με τα πουλιά μελωδίες,
και γίνεται το τραγούδι μου αυτό,
της Ψυχής μου Παρηγορία...και Βάλσαμο!
Και όταν
σμίγουνε του κήπου μου οι μοσκοβολιές,
η Νύχτα ξεχειλίζει από Αρώματα Μεθυστικά,
που γιατρεύουν τις πληγές της Ημέρας,
και στεγνώνουν του καμάτου τον ίδρωτα...
Άλλες φορές,
όταν αποζητώ κάποιας άλλης καρδιάς
το Αφέντεμα,
στέκομαι κι αφουγκράζομαι πρώτα τη Σιωπή της,
και Ύστερα,με λόγια Ανείπωτα,
την πρόσκλησή μου της μολογάω,
της ορίζω τα χωρίς όρια Σύνορά μου,και,
ιερουργώ με όσα μου απόμειναν λόγια...
Πάντα,
της Ψυχής μου τις προτροπές και τα χνάρια
πιστά και απαρέγκλητα ακολουθώ,
δεν προφητεύω ποτέ μου τον Έρωτα,
ταξιδεύω στις Αέναες περιπλανήσεις
του όποιου μου Ονείρου,και,
περιμένω να με περάσει ο Έρωτας
στην αντίπερα όχθη,χωρίς Ψευδαισθήσεις...