Σελίδες

Δευτέρα 31 Μαΐου 2021

Δέκα [10] Ποιήματα του Διονύσιου Σολωμού

 



 

Το κολύμπι

Τὸ παιδάκι ὅταν ἀρχίσῃ
Τὸ κολύμπισμα νὰ μάθῃ,
Ὁ κολυμπιστὴς στὰ βάθη
Μὲ τὸ χέρι τὸ ὁδηγᾷ,

Τὸ ἀφήνει, τὸ προσέχει,
Κι᾿ ἂν ἰδῆ τὸ ὁπῶς δειλιάζει,
Εὐθὺς τρέχει καὶ τ᾿ ἁρπάζει,
Καὶ τὸν φόβον του ὀνειδᾷ.

 

*

Η Ξανθούλα

Τὴν εἶδα τὴν Ξανθούλα,
τὴν εἶδα ψὲς ἀργά,
ποὺ μπῆκε στὴ βαρκούλα,
νὰ πάει στὴν ξενητιά.

Ἐφούσκωνε τ᾿ ἀέρι
λευκότατα πανιά,
ὡσὰν τὸ περιστέρι
ποὺ ἁπλώνει τὰ φτερά.

Ἐστέκονταν οἱ φίλοι
μὲ λύπη, μὲ χαρά,
καὶ αὐτὴ μὲ τὸ μαντήλι
τοὺς ἀποχαιρετᾶ.

Καὶ τὸ χαιρετισμό της
ἐστάθηκα νὰ ἰδῶ,
ὥσπου ἡ πολλὴ μακρότης
μοῦ τὄκρυψε κι αὐτό.

Σ᾿ ὀλίγο σ᾿ ὀλιγάκι
δὲν ἤξερα νὰ πῶ,
ἂν ἔβλεπα πανάκι,
ἢ τοῦ πελάγου ἀφρό.

Καὶ ἀφοῦ πανί, μαντήλι,
ἐχάθη στὸ νερό,
ἐδάκρυσαν οἱ φίλοι,
ἐδάκρυσα κι ἐγώ.

*

 

Πρωτομαγιά

Τοῦ Μαϊοῦ ροδοφαίνεται ἡ μέρα
ποὺ ὡραιότερη φύση ξυπνάει
καὶ τὴν κάνουν λαμπρὰ καὶ γελάει
πρασινάδες, ἀχτίδες, νερά.
Ἄνθη κι ἄνθη βαστοῦνε στὸ χέρι
παιδιὰ κι ἄντρες, γυναῖκες καὶ γέροι
ἀσπροεντύματα, γέλια καὶ κρότοι,
ὅλοι οἱ δρόμοι γιομάτοι χαρά.
Ναί, χαρεῖτε τοῦ χρόνου τὴ νιότη,
ἄνδρες, γέροι, γυναῖκες παιδιά.

 

*

Ανθούλα

Ἀγάπησέ με, Ἀνθούλα μου, γλυκειὰ χρυσή μου ἐλπίδα
Καθὼς κ´ ἐγὼ σ´ ἀγάπησα τὴν ὥρα ποὺ σὲ εἶδα
Εἶχες τὰ μάτια σου γυρτᾶ ῾ς τὰ πράσινα χορτάρια,
Κ´ ἡ λύπη σου τὰ στόλιζε μὲ δυὸ μαργαριτάρια.
Τὴ μάνα σου θυμούμενη ἐδάκρυζες, Ἀνθούλα,
Γιατὶ ῾ς τὸν κόσμο σ᾿ ἄφησε μονάχη κι ὀρφανούλα.
Ἄ, ναί, φυλάξου, ἀγάπη μου, τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν πλάνη,
Ὅπου μὲ λόγια δολερὰ τόσα κοράσια χάνει.
Ποῦ πᾶς μονάχη κι ἔρημη, ἀθώα περιστερούλα;
Βρόχια πολλά σου σταίνουνε· ἔλα μαζί μου, Ἀνθούλα.

*

Τὸ κοράσι

Ἦλθ᾿ ἐδῶ κάτου ἀφ᾿ τσ᾿ οὐρανοὺς νὰ δείξει τὸ κοράσι
πόσο εἶν᾿ πιτήδειος ὁ Θεὸς καὶ τί μπορεῖ νὰ πλάσει.
Μὰ σὰ δὲν ηὗρε τ᾿ ὀρφανό καρδιὰ νὰ τὸ ἀγαπήσει,
ἅπλωσε πάλι τὰ φτερὰ στὰ ουράνια νὰ γυρίσει.

*

Η ψυχούλα

Ὡσὰν γλυκόπνοο,
δροσάτο ἀεράκι
μέσα σὲ ἀνθότοπο,
κειὸ τὸ παιδάκι
τὴν ὕστερη ἔβγαλε
ἀναπνοή.

Καὶ ἡ ψυχούλα του,
εἰς τὸν ἀέρα
γλήγορα ἀνέβαινε
πρὸς τὸν αἰθέρα,
σὰν λιανοτρέμουλη
σπίθα μικρή.

Ὅλα τὴν ἔκραξαν,
ὅλα τ᾿ ἀστέρια,
κι ἐκείνη ἐξάπλωνε
δειλὴ τὰ χέρια,
γιατὶ δὲν ἤξευρε
σὲ ποῖο νὰ μπεῖ.

Ἀλλά, νά, τοὔδωσε
ἕνα ἀγγελάκι
τὸ φιλὶ ἀθάνατο
στὸ μαγουλάκι
ποὺ ἔξαφνα
ἔλαμψε σὰν τὴν αὐγή.

*

 

Η καταστροφή των Ψαρών

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ

Στῶν Ψαρῶν τὴν ὁλόμαυρη ράχη
περπατώντας ἡ Δόξα μονάχη,
μελετᾶ τὰ λαμπρὰ παλληκάρια,
καὶ στὴν κόμη στεφάνη φορεῖ,
καμωμένο ἀπὸ λίγα χορτάρια,
ποὺ εἶχαν μείνει στὴν ἔρημη γῆ.

*

 Εἰς τὸν θάνατον τοῦ Λόρδου Μπάϋρον (Απόσπασμα)

 

1.
Λευτεριά, γιὰ λίγο πάψε
νὰ χτυπᾶς μὲ τὸ σπαθί.
Τώρα σίμωσε καὶ κλάψε
εἰς τοῦ Μπάιρον τὸ κορμί.

2.
Καὶ κατόπι ἂς ἀκλουθοῦνε
ὅσοι ἐπράξανε λαμπρά.
ἀποπάνου του ἂς χτυποῦνε
μόνο στήθια ἡρωικά.

3.
Πρῶτοι ἂς ἔλθουνε οἱ Σουλιῶτες,
καὶ ἀπ᾿ τὸ Λείψανον αὐτὸ
ἂς μακραίνουνε οἱ προδότες
καὶ ἀπ᾿ τὰ λόγια ὁποῦ θὰ πῶ.

4.
Φλάμπουρα, ὅπλα τιμημένα,
ἂς γυρθοῦν κατὰ τὴ γῆ,
καθὼς ἤτανε γυρμένα
εἰς τοῦ Μάρκου τὴ θανή,

5.
ποῦ βαστοῦσε τὸ μαχαίρι,
ὅταν τοῦ ῾λειψε ἡ ζωή,
μεσ᾿ στὸ ἀνδρόφονο τὸ χέρι,
καὶ δὲν τ᾿ ἄφηνε νὰ βγεῖ.

6.
Ἀναθράφηκε ὁ γενναῖος
στῶν ἁρμάτων τὴν κλαγγή.
Τοῦτον ἔμπνευσε, ὄντας νέος,
μία θεὰ μελῳδική.

*

Ὁ Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν (απόσπασμα)

1
Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψη
τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,
σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψη,
ποῦ μὲ βία μετράει τὴ γῆ.

2
Ἀπ᾿ τὰ κόκαλα βγαλμένη
τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,
χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά!

3
Ἐκεῖ μέσα ἐκατοικοῦσες
πικραμένη, ἐντροπαλή,
κι ἕνα στόμα ἀκαρτεροῦσες,
«ἔλα πάλι», νὰ σοῦ πῇ.

4
Ἄργειε νά ῾λθη ἐκείνη ἡ μέρα
κι ἦταν ὅλα σιωπηλά,
γιατὶ τά ῾σκιαζε ἡ φοβέρα
καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά.

5
Δυστυχής! Παρηγορία
μόνη σου ἔμεινε νὰ λὲς
περασμένα μεγαλεῖα
καὶ διηγώντας τα νὰ κλαῖς.

6
Καὶ ἀκαρτέρει, καὶ ἀκαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά,
ἕνα ἐκτύπαε τ᾿ ἄλλο χέρι
ἀπὸ τὴν ἀπελπισιά,

7
κι ἔλεες «πότε, ἅ! πότε βγάνω
τὸ κεφάλι ἀπὸ τς ἐρμιές;»
Καὶ ἀποκρίνοντο ἀπὸ πάνω
κλάψες, ἅλυσες, φωνές.

8
Τότε ἐσήκωνες τὸ βλέμμα
μὲς στὰ κλάιματα θολό,
καὶ εἰς τὸ ροῦχο σου ἔσταζ᾿ αἷμα
πλῆθος αἷμα ἑλληνικό.

9
Μὲ τὰ ροῦχα αἱματωμένα
ξέρω ὅτι ἔβγαινες κρυφὰ
νὰ γυρεύῃς εἰς τὰ ξένα
ἄλλα χέρια δυνατά.

10
Μοναχὴ τὸ δρόμο ἐπῆρες,
ἐξανάλθες μοναχή,
δὲν εἶν᾿ εὔκολες οἱ θύρες,
ἐὰν ἡ χρεία τὲς κουρταλῆ.

*

Η αγνώριστη

Ποιὰ εἶναι τούτη
Ποὺ κατεβαίνει
Ἀσπροντυμένη
Ὀχ τὸ βουνό;

Τώρα ποὺ τούτη
Ἡ κόρη φαίνεται,
Τὸ χόρτο, γένεται
Ἄνθι ἁπαλό·

Κ᾿ εὐθὺς ἀνοίγει
Τὰ ὡραῖα του κάλλα,
Καὶ τὸ κεφάλι
Συχνοκουνεῖ·

Κ᾿ ἐρωτεμένο,
Νὰ μὴ τὸ ἀφήσῃ,
Νὰ τὸ πατήσῃ,
Παρακαλεῖ.

Κόκκινα κι᾿ ὄμορφα
Ἔχει τὰ χεῖλα,
Ὡσὰν τὰ φύλλα
Τῆς ῥοδαριᾶς,

Ὅταν χαράζῃ,
Καὶ ἡ αὐγοῦλα
Λεπτὴ βροχοῦλα
Στέρνει δροσιᾶς.

ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ / Καραγιάννης Ελευθ. Γιώργος


Στο γυρισμό για την Ιθάκη είμαι ακόμα ζωντανός
αλλά η μορφή μου ολοένα και θαμπώνει
και η εικόνα των συντρόφων μου
σε κάθε αφρισμένο κύμα αλλοιώνεται
Μες στη ψύχρα του γαλάζιου τους περίγυρου
προς στιγμήν τα χέρια τους
παύουν να κωπηλατούν το όνειρο
αγκυλώνονται άλλη μια φορά απ’ το κρύο
και βυθίζονται μαζί με τα κουπιά
μες στη βάσανο των υποσχέσεων
του ταξιδιού
Αλλά είναι κι αύριο μέρα στον αφρό να βγουν
όταν θα λάμπει πιο καθάριος ο ουρανός
με τις επιθυμίες όλες ν’ ανασταίνονται
από ’να αεράκι που τους φέρνει ευωδιές
δυόσμο και φασκόμηλο, θρούμπι και θυμάρι
ν’ ανοίγονται πάλι οι παλιές πληγές
λες και βρίσκονται στον τόπο τους κοντά
να αισθάνονται
κι εγώ να χάνω ζαλισμένος το μυαλό
να μη γνωρίζω καν
μες στα μάτια μου βαθιά
πόσες Ιθάκες συνωστίζονται

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος – Ρεμβασμός

 Σ’ είδα και πάλι μοναχό σιμά στ’ ακροθαλάσσι,

στο γλαυκό πέλαγος μακριά το βλέμμα να στυλώνεις,
σε ώρα γλυκειά του δειλινού, που γαληνεύει η πλάση
του ρεμβασμού σου τα πανιά αργά να ξεδιπλώνεις.

Κι ως τις σκιές των καραβιών θωρούσες να περνάνε
και τον καπνό τους ξάκρινες, που πίσω τους αφήνουν,
τα πιο γλυκά σου θάρρεψες ονείρατα πως θάναι
που στη θολή γραμμή του νου βυθίζονται και σβήνουν.

ΑΥΡΙΟΝ / Πηλαβάκη Δέσπω


Αύριο θάρθει ο θάνατος τις πίκρες μου να πάρει
που τη χαρά σκοτώνανε καιρό
δεν θα με ξαναβρεί ποτέ ξάγρυπνη το φεγγάρι
πρωί να καρτερώ
Μες του καημού την αγκαλιά κυλήσανε τα χρόνια
στη μαύρη φυλακή
της μοναξιάς που δίκασε τη ζήση μου αιώνια
να καίγεται εκεί
Μα αύριο θάρθει ο θάνατος τη λύτρωση να φέρει
στην έρημη καρδιά
κι αν πεθαμένη θα πονώ,ποιός τάχατε να ξέρει
πού νάναι πιό καλά

ΟΝΕΙΡΑ / Αντωνίου Μαρίνα


Περπατώντας αιώνες
μέσα από σκοτεινά σύννεφα
και τρομακτικές αβύσσους,
δίπλα σε ποτάμια νεκρών λουλουδιών
και σβησμένων ήλιων
έφτασα στον πλανήτη των ονείρων.
Κανείς δεν με περίμενε
κανείς δεν μου έδωσε
μέλλον και ελπίδα.
Έσκαψα το χώμα βαθιά
ένα μικρό όνειρο να πάρω
και μου είπαν πως είναι πια αργά.
Το δάκρυ ενός ονείρου
στο χέρι μου τότε κύλησε
και μου ψιθύρισε γλυκά:
— Φύτεψε με στην καρδιά σου,
δεν τελειώνουν τα όνειρα ποτέ,
θυμήσου μόνο να μ' αγαπάς!

Τρίτη 25 Μαΐου 2021

Το κίτρινο γέλιο / Κική Ματέρη



Σκόρπιο το  αλφάβητο σε γραμμές 
Δήθεν λέξεις διάφανες, εύθραυστες 
Ανάλαφρες κουβέντες στα χείλη
Των ματιών η θλίψη ,μία σιωπή 
Εάν είναι ήσηχη πια να ζω
Τότε ας αγαπώ τ'ανέφικτο
Αβγδεζηθικλμνξοπρστυφχψω
Ορίστε όλα  πολύ τακτικά 
Πως τολμώ την τάξη να χαλάώ;
Με πνίγει ένα κίτρινο γέλιο 


Κυριακή 23 Μαΐου 2021

Το Ξύπνημα των Κοιμωμένων Οφθαλμών : Ποιητική Συλλογή του Νίκου Κατσαλίδα γεννημένη το έτος 2021

 

ΠΡΟΣΩΠΙΔΕΣ

Κι όταν τον ήλιο πέταξε σχισμένη προσωπίδα
το μουχρωμένο πρόσωπο,μελανιασμένο είδα.


ΔΕΗΣΗ

Γονυπετής ξεδίπλωσα το πράσινο υφάδι.
Η χλόη άχνισε χαλίστρωμένο με αλφάδι

ΔΩΡΙΚΟ ΚΙΟΝΟΚΡΑΝΟ

Με μαρμαρένιο λάξευμα κολώνες σκεπασμένες
δαφνοστεφάνωτες σιωπούν ωσάν περισπωμένες

ΦΟΥΡΤΟΥΝΑ

Αγγελικό πουλάκι μου, πως τα βολεύεις τώρα
ξέθωρη η σημαία σου κι εσύ μόνο στη πλώρα. 

ΦΕΓΓΑΡΙ

Ένα κοχύλι φεγγαριού στην αμμουδιά φυτρώνει.
Τινάζει κιτρολεμονιές κι ύστερα πάχνες στρώνει.

Η Νίκη (Κωστής Παλαμάς)

 





Εδώ στο Ελληνικό το χώμα,
το στοιχειωμένο και ιερό,
που το ίδιο χώμα μένει ακόμα
απ’ τον αρχαίο τον καιρό,

στο χώμα τούτο πάντα ανθούνε
κι έχουν αθάνατη ζωή
και μας θαμπώνουν, μας μεθούνε
νεράιδες, ήρωες, θεοί.

Εδώ στο Ελληνικό το χώμα,
το στοιχειωμένο κι ιερό,
που το ίδιο χώμα μένει ακόμα
απ’ τον αρχαίο τον καιρό,

Είδα τη Νίκη τη μεγάλη,
τη Νίκη τη παντοτινή,
την είδα εμπρός μου να προβάλλει
με φορεσιά ολοφωτεινή.

(Εικόνα: Η Ελλάς ευγνωμονούσα,Θεόδωρος Βρυζάκης)

Πύρρειος νίκη / Παπασταθόπουλος Γεώργιος

                  


 

                             Σέρνει ο νικητής τον ηττημένο,  

                             δόξα θριαμβική μεταλαβαίνει,  

                             όμως η νίκη δεν καταλαβαίνει  

                             το βλέμμα του πως έχει τυφλωμένο  

 

                             κι ούτε μπορεί να δει στο πεπρωμένο,  

                             τ’ αόρατό του μέλλον που προσμένει  

                             -κοινή όλων η τύχη κι η ειμαρμένη!-  

                             αύριο να τον δει υποταγμένο!  

 

                             Σ’ όλες τις μάχες πρώτιστα και κύρια  

                             ο νικητής θα πρέπει να γνωρίζει  

                             τις νίκες του να μην εκχυδαΐζει!  

 

                             Αλλιώς, την κάθε νίκη κάνει Πύρρεια  

                             κι όσο κρατά στα χέρια γιαταγάνια,  

                             μαραίνονται της δόξας τα στεφάνια!  

Σάββατο 22 Μαΐου 2021

Οι Μικροί Άνθρωποι / Γκιάφη Αλεξάνδρα

Ανάμνηση

Συρμάτινα πλέγματα χαράζουν το μυαλό μου
και ο καιρός γελάει
χαϊδεύει τ’ αστραπόφερτα ποτάμια των ματιών σου
και σε χωριάτικη λινάτσα σε κεντάει.
Στο καφενέ στέκεις Ευρωπαίος
περιπαίζοντας τα χωρατά μου
και στου τρένου τα πολύχρωμα βαγόνια
χάνω τα ίχνη από τα βήματα μου.

Απόγνωση

Ό,τι δε γνώρισα από σένα
σα να μου το ‘χες τάξει
θα γίνει φυλακή δίχως επισκεπτήριο.
Το σταμπωτό φουστάνι μου
ακουαρέλα δανεική
χρώμα θα χάσει και χλωμό
απ’ τα χέρια μου θα πάρει.
Λύτρωση το χάραμα δε φέρνει,
η ανάσα είν’ ακόμα πορφυρή
μα εγώ στέκω πάλι απέναντι σου
και ζητώ να σ’ αγαπήσω πιο πολύ.
Αποχαιρετισμός

Εσύ που γύρευες την αλήθεια σου
και τον κορεσμό δεν τον πιστεύεις
τώρα γιατί φεύγεις;
Εδώ είμαι…
τα κύτταρα ενώνω
και την ανθρώπινη μορφή
για σένα αποκτώ.
Τα λίγα ‘όχι’, εκείνα τα πολύτιμα
αυτά μόνο κρατώ
και τα κουτάκια μου διασπώ
μάζα αγάπης που ορμώ
σε ολοκλήρωσης κενό.
Ό,τι δεν είμαι αντανακλώ
γυάλινο πρίσμα, ρόδου χρώμα
αυτό είμαι κι εγώ.
Μπορείς αν θες να φύγεις
γιατί το μέσα σου αγαπώ
απλά που δεν με γνώρισες
γι αυτό μόνο πενθώ.
Ερωτικό

Απόψε θα χορέψω για σένα!
Θα χορέψω μέχρι το πρωί.
Η μουσική ζωή θα δώσει στα νεκρά μου μέλη
και θα ξυπνήσω όλη τη γειτονιά να δει το θαύμα.
Απόψε θα φωτίσω για σένα τις γκρίζες μας κολώνες
πειρατικοί σταθμοί θα παίζουν το χορό μου.
Απόψε θα ζηλέψω για σένα!
Θα ζηλέψω με πάθος όνειρα μεγάλα
θα γίνω θεατρίνα και
στο σανίδι της ψυχής σου
θα δώσω την πιο γλυκειά παράσταση.
Και τα λουλούδια του κοινού
στο χώμα θ’ ακουμπήσω
να βλαστήσουν εκεί τα άνθη της χαράς μου
και να σου προσφέρουν τον πιο φωτεινό κήπο!
Απόψε θα πεθάνω για σένα!
Θύμηση

Έτσι έφυγα μακριά σου
ώσπου η φωνή μου βράχνιασε.
Έγιναν θρήνος τα τραγούδια
… έπειτα σιωπή.
Μα μέσα στο στείρο πια σκαρί μου,
άδειο από ζωή, άδειο κι από φόβο,
στα γερασμένα κύτταρα μου
θυμάται ακόμα το μυαλό
δυο χέρια που αγάπησα
κι ένα παιδί που ρώταγε όλο απορία:
Μπαμπά γιατί αυτή η γυναίκα κρατά λευκά στεφάνια;
Το ανδρικό γινάτι

Τι με κοιτάς;
Δεν έχω πια φωνή να τραγουδώ μαζί σου…
Τετράδιο το πρόσωπο μου
γεμάτο βρόχινες γραμμές
με λέξεις ανορθόγραφες
στο χρόνο αλλοιωμένες.
Φοβάμαι το περπάτημα τη μέρα.
Τους αστικούς δρόμους έκανες ναρκοπέδια,
τις άσπρες τους γραμμές τεντώνεις με αφέλεια
κι εγώ τραβάω λάθος μονοπάτι
σαν σου προσφέρω λάφυρο
το ανδρικό γινάτι.

Κατάλογος Ελληνίδων Ποιητριών που το επίθετό τους ξεκινά από: Ν



1.     Νανοπούλου Ελένη

2.     Νάνσυ Αυγέρη

3.     Νάντη Μαρία

4.     Νατζαριάν Νόρα (ποιήτρια της Κύπρου)

5.     Νεζερίτη Έλλη

6.     Νεοκλέους Εύα (Ποιήτρια από την Κύπρο)

7.     Νικολαϊδη Άννα

8.     Νικολαϊδη Λία

9.     Νικολαΐδου Αγγελική

10.                        Νικολαΐδου Μάγδα

11.                        Νικολάκη Χρύσα

12.                        Νικολάκη Χρυσούλα

13.                        Νικολάου Κλειώ

14.                        Νικολάου Μαρία

15.                        Νικολάου Ρωξάνη (ποιήτρια της Κύπρου)

16.                        Νικολουδάκη-Σουρή Ελπινίκη

17.                        Νικολούδη Γ. Στέλλα

18.                        Νικοπούλου Ηρώ

19.                        Νούσια Έλενα

20.                        Νότη Αφροδίτη

21.                        Ντάκη Νίνα

22.                        Ντάλιου Διονυσία

23.                        Ντάλλα Ελένη

24.                        Ντάση Δέσποινα

25.                        ΝτίληΑγλαϊα

26.                        Ντηλιά Γκέλη

27.                        Ντούβρη-Ξένου Χριστίνα

28.                        Ντούμη Ιφιγένεια

29.                        Ντούξη Ελένη

 

 

 

Ο κατάλογος συνετάχθη βασιζόμενος σε Ελληνικές - Κυπριακές Ποιητικές Ανθολογίες, Ποιητικά Ανθολόγια, Εκπαιδευτικά Βιβλία του Υπουργείου Παιδείας, Ιστοσελίδες και Ιστολόγια ποίησης, Εκδόσεις Εκδοτικών Οίκων, Εκδόσεις στο διαδίκτυο. Συμπεριελήφθησαν και γυναίκες  στιχουργοί, που πιστεύεται ότι ορισμένοι από τους στίχους που έχουν γράψει μπορούν να ενταχθούν στον κύκλο της ποίησης.

Το πιθανότερο είναι η απουσία και άλλων ποιητριών του Ελληνισμού. Όσοι από τους αναγνώστες επιθυμούν μπορούν να αποστείλουν τα ονοματεπώνυμα αυτών των ποιητριών που δεν συμπεριελήφθησαν (μη σκόπιμα) προκειμένου ο κατάλογος να καταστεί όσο το δυνατόν πιο πλήρης.

Ο κατάλογος των Ελλήνων Ποιητριών έχει ανεπίσημο χαρακτήρα

 

Δημήτριος Γκόγκας

 

 

Τελευταία ενημέρωση: 22 Μαίου 2021