Οι Μικροί Άνθρωποι / Γκιάφη Αλεξάνδρα

Ανάμνηση

Συρμάτινα πλέγματα χαράζουν το μυαλό μου

και ο καιρός γελάει

χαϊδεύει τ’ αστραπόφερτα ποτάμια των ματιών σου

και σε χωριάτικη λινάτσα σε κεντάει.

Στο καφενέ στέκεις Ευρωπαίος

περιπαίζοντας τα χωρατά μου

και στου τρένου τα πολύχρωμα βαγόνια

χάνω τα ίχνη από τα βήματα μου.

Απόγνωση

Ό,τι δε γνώρισα από σένα

σα να μου το ‘χες τάξει

θα γίνει φυλακή δίχως επισκεπτήριο.

Το σταμπωτό φουστάνι μου

ακουαρέλα δανεική

χρώμα θα χάσει και χλωμό

απ’ τα χέρια μου θα πάρει.

Λύτρωση το χάραμα δε φέρνει,

η ανάσα είν’ ακόμα πορφυρή

μα εγώ στέκω πάλι απέναντι σου

και ζητώ να σ’ αγαπήσω πιο πολύ.

Αποχαιρετισμός

Εσύ που γύρευες την αλήθεια σου

και τον κορεσμό δεν τον πιστεύεις

τώρα γιατί φεύγεις;

Εδώ είμαι…

τα κύτταρα ενώνω

και την ανθρώπινη μορφή

για σένα αποκτώ.

Τα λίγα ‘όχι’, εκείνα τα πολύτιμα

αυτά μόνο κρατώ

και τα κουτάκια μου διασπώ

μάζα αγάπης που ορμώ

σε ολοκλήρωσης κενό.

Ό,τι δεν είμαι αντανακλώ

γυάλινο πρίσμα, ρόδου χρώμα

αυτό είμαι κι εγώ.

Μπορείς αν θες να φύγεις

γιατί το μέσα σου αγαπώ

απλά που δεν με γνώρισες

γι αυτό μόνο πενθώ.

Ερωτικό

Απόψε θα χορέψω για σένα!

Θα χορέψω μέχρι το πρωί.

Η μουσική ζωή θα δώσει στα νεκρά μου μέλη

και θα ξυπνήσω όλη τη γειτονιά να δει το θαύμα.

Απόψε θα φωτίσω για σένα τις γκρίζες μας κολώνες

πειρατικοί σταθμοί θα παίζουν το χορό μου.

Απόψε θα ζηλέψω για σένα!

Θα ζηλέψω με πάθος όνειρα μεγάλα

θα γίνω θεατρίνα και

στο σανίδι της ψυχής σου

θα δώσω την πιο γλυκειά παράσταση.

Και τα λουλούδια του κοινού

στο χώμα θ’ ακουμπήσω

να βλαστήσουν εκεί τα άνθη της χαράς μου

και να σου προσφέρουν τον πιο φωτεινό κήπο!

Απόψε θα πεθάνω για σένα!

Θύμηση

Έτσι έφυγα μακριά σου

ώσπου η φωνή μου βράχνιασε.

Έγιναν θρήνος τα τραγούδια

… έπειτα σιωπή.

Μα μέσα στο στείρο πια σκαρί μου,

άδειο από ζωή, άδειο κι από φόβο,

στα γερασμένα κύτταρα μου

θυμάται ακόμα το μυαλό

δυο χέρια που αγάπησα

κι ένα παιδί που ρώταγε όλο απορία:

Μπαμπά γιατί αυτή η γυναίκα κρατά λευκά στεφάνια;

Το ανδρικό γινάτι

Τι με κοιτάς;

Δεν έχω πια φωνή να τραγουδώ μαζί σου…

Τετράδιο το πρόσωπο μου

γεμάτο βρόχινες γραμμές

με λέξεις ανορθόγραφες

στο χρόνο αλλοιωμένες.

Φοβάμαι το περπάτημα τη μέρα.

Τους αστικούς δρόμους έκανες ναρκοπέδια,

τις άσπρες τους γραμμές τεντώνεις με αφέλεια

κι εγώ τραβάω λάθος μονοπάτι

σαν σου προσφέρω λάφυρο

το ανδρικό γινάτι.