ΟΝΕΙΡΑ / Αντωνίου Μαρίνα

Περπατώντας αιώνες

μέσα από σκοτεινά σύννεφα

και τρομακτικές αβύσσους,

δίπλα σε ποτάμια νεκρών λουλουδιών

και σβησμένων ήλιων

έφτασα στον πλανήτη των ονείρων.

Κανείς δεν με περίμενε

κανείς δεν μου έδωσε

μέλλον και ελπίδα.

Έσκαψα το χώμα βαθιά

ένα μικρό όνειρο να πάρω

και μου είπαν πως είναι πια αργά.

Το δάκρυ ενός ονείρου

στο χέρι μου τότε κύλησε

και μου ψιθύρισε γλυκά:

— Φύτεψε με στην καρδιά σου,

δεν τελειώνουν τα όνειρα ποτέ,

θυμήσου μόνο να μ' αγαπάς!