Κρήτη..... / Χαραλάμπους Φρόσω

Κρήτη.....
Αυτό το νησί που γεννήθηκα
ένας υδάτινος γαλάζιος στεναγμός είναι.
Καταμεσής του πέλαου ένα κομμάτι πεταμένη ξερή γης
που αιώνες τώρα τα δάκρυα της έχουν στεγνώσει
φαιά γκρεμνά παντού φτιάχνοντας.
Τ' αγρίμι, ο κρίταμος και τα κρινάκια τον συντροφεύουν
κι αλάτι, πολύ αλάτι τις πληγές του επουλώνει
βάλσαμο στην από έρωτα λαβωμένη καρδιά
πλατύ χαμόγελο
τρυφερό χάδι στα μαλλιά.
Όλο το μπλέ ασπαζόμενη προσκυνώ!

[Άνοιξε το παράθυρο ]

Άνοιξε το παράθυρο 
να πετάξει το νυχτερινό πουλί του έρωτα!
Απ' έξω βιαστικά περνούν οι διαβάτες... 
Οι όψιμοι ξενύχτηδες να 'ναι, άραγε, ή η πρώιμη βάρδια;
Κι εμείς αργήσαμε!
Φιλημένα τα μάτια μας
αρνούνται να συμμετάσχουν στο πρωινό αγιάζι.
Μα δε ζητάμε πολλά!
Από τη νύχτα μόνο
μια μικρή παράταση των ονείρων μας...

Φρόσω Βαρδάκη-Χαραλάμπους (Μικρή αναφορά)

Η  Φρόσω Βαρδάκη-Χαραλάμπους γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά, όπου και ζει τα τελευταία χρόνια. Έχει ζήσει ενδιάμεσα, για μερικά χρόνια στην Κύπρο και Γερμανία.  Χώρες  που της έδωσαν πολλές εμπειρίες. Σπούδασε Τεχνολόγος Βιοχημικού Εργαστηρίου και  μουσική (θεωρία, Σολφέζ, Αρμονία), στο ΩΔΕΙΟΝ ΧΑΝΙΩΝ. Παίζει ακκορντεόν και συνθεσάϊζερ. Ασχολείται επίσης με το σκίτσο και τη ζωγραφική. Είναι μέλος της Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων και σε πολλές άλλες ποιητικές και λογοτεχνικές ομάδες. Είναι επίσης από χρόνια ενεργό μέλος της GREENPEACE, καθώς και σε άλλες διεθνείς οργανώσεις.

Εργάστηκε  για δύο χρόνια στην Έρευνα στο Βιοχημικό Εργαστήριο του Νοσοκομείου ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ Αθηνών, και 25 χρόνια, ως Διοικητική Υπάλληλος του Υπουργείου Παιδείας. Συνταξιοδοτήθηκε το 2009.

Με την ποίηση ασχολείται  από πολύ μικρή όπως και με το διήγημα. Όλα της τα ποιήματα είναι γραμμένα σε ελεύθερο στίχο, επειδή όπως η ίδια αναφέρει «δεν μου περιορίζεται το δυναμικό των λέξεων που εγώ θέλω να χρησιμοποιήσω»

Μέχρι σήμερα δεν έχει εκδώσει κάποιο έργο της. 

[Ένα-ένα περισυλλέγω τα "σ' αγαπώ"...] / Χαραλάμπους Φρόσω

Ένα-ένα περισυλλέγω τα "σ' αγαπώ" που μου είχες πει

ρουχαλάκια ζεστά για το χειμώνα να φτιάξω

( ή μήπως ένα κομπολόι να μετρώ τα λάθη μας )

τώρα που ζω με την ενθύμηση

( ή μήπως με τη λησμονιά σου ).

Κι όμως

ήμουν η σπίθα που άναβε το λυχνάρι σου στα σκοτάδια της ψυχής σου

Κι όμως

ήμουν η φλόγα που άναβες τ' αστέρια σου

την ώρα που το μπλέ τ' ουρανού δίνει τη θέση του στο μαύρο της νύχτας.

Το μόνο που είχες να κάνεις εσύ

ήταν να κάνεις την αυγή να ροδίσει στο χαμόγελό μου

τα τριαντάφυλλα ν' ανοίξουν τα μπουμπούκια τους στον αναστεναγμό μου.

Κι αυτά - αλίμονο! - τ' άφησες κλειδωμένα στο ντουλάπι μας

κι έχασες το κλειδί.

[Στα χρώματα του Σεπτέμβρη ] / Χαραλάμπους Φρόσω

Στα χρώματα του Σεπτέμβρη
θά 'θελα κι εγώ ν' αλλάξω τη δική μου καρδιά
να πάψει να σε αναζητά ανάμεσα στα πεσμένα φύλλα
που μου θυμίζουν τόσες μάταιες ξάγρυπνες βραδιές
και τόσα ανώφελα προσκυνήματα
μπροστά στην εικόνα του έρωτά μου για σένα.
Περνά ένα ακόμα καλοκαίρι χωρίς αιδώ
σαρκαστικά περιγελώντας την επιμονή μου να σ' αγαπώ δίχως μέλλον.
Καληνύχτα αγάπη μου.
Ξέρω πως κάπου, σε κάποια αγκαλιά
περιγελάς κι εσύ την επιμονή μου.
Τι να σου κάνω όμως, μάτια μου.
Έτσι επίμονος είναι ο Σεπτέμβρης!

Φρόσω Χαραλάμπους

[Ανοίγω το χάρτη ...] / Χαραλάμπους Φρόσω

Ανοίγω το χάρτη και φεύγω με άδειες αποσκευές ψυχής.

Απαιτώ από το σύμπαν μια καινούργια αρχή

- κάπως σαν τη δική του μέσα στο χάος.

Πάνω μου ο γλάρος να ψάχνει το δρόμο

μέσα μου το πουλί της μοναξιάς να βρει ένα κάποιο ταίρι.

Κι αυτή "η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι"

να μου κρύβει τον αχανή ορίζοντα που με καλεί...

Μη μου δείχνετε, επιτέλους την αδυναμία μου.

Δείξτε μου τη δύναμή μου!

Θλιμμένη ψιθύρισα / Χαραλάμπους Φρόσω

Θλιμμένη ψιθύρισα στη φθινοπωρινή βροχούλα
πως αγαπώ κάθε στάλα της ξεχωριστά
όπως ανάερα πέφτει μπρος στα μάτια μου...
Η κάθε μια τους όνειρο ανεκπλήρωτο
όχι γιατί φοβήθηκα ποτέ τα όνειρα
μα γιατί μου αρέσει να μουσκεύω στη βροχή.
Ανάκατες φωνές μου φωνάζουν αδιάκοπα ν' αλλάξω
το καράβι μου όμως έχει προ πολλού σαλπάρει
κι εγώ πάνω στο κατάστρωμα
να μαζεύω μια-μια τις ονειροστάλες μου
γιατί ενθυμούμαι αυτό που μού 'λεγε ο πατέρας μου:
""Είσαι νέος, όσο τα όνειρά σου είναι περισσότερα απ' τις αναμνήσεις σου...""

Ανυπαρξία του Τάσου Νατσούλη

Παραπομπή: https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Neaskepsi/438/7.html

Τάκης Νατσούλης (βιογραφικό σημείωμα)

Γεννήθηκε στην Αθήνα  το 1919 και απεβίωσε το 2006. Σπούδασε στην Πάντειο και το 1942  γράφτηκε στο τρίτο έτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. 

Το 1937, μαζί με τους Στάμο Μαράντο, Δημήτρη Σιατόπουλο, Ανδρέα Σταυρόπουλο και άλλους, εξέδιδε το περιοδικό «Μαθητικά Γράμματα» και το 1945, άρχισε να εκδίδει το ευθυμογραφικό περιοδικό «Εύθυμος Κόσμος».

Εμφανίστηκε στην κινηματογραφική οθόνη σε δύο ταινίες με σκηνοθέτη τον Νίκο Τσιφόρο, «Το παιδί μου πρέπει να ζήσει» (1951) και «Ο Γυναικάς» (1957).

Το 1948 τοποθετήθηκε υπεύθυνος του θεατρικού τμήματος του Ραδιοφωνικού Σταθμού των Ενόπλων Δυνάμεων. Διατέλεσε διοικητικός διευθυντής της ΕΡΤ όπου και ολοκλήρωσε την επαγγελματική του καριέρα.

Από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και την ποίηση και ποιητικό έργο του έχει μεταφραστεί σε αρκετές ευρωπαϊκές γλώσσες.  Διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων, πρόεδρος της Πανελλήνιας Οργάνωσης Νέων Ελλήνων Λογοτεχνών, πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Επαρχιακού Τύπου. 

Έργα του: 

1. «Συμπληγάδες» 1943 (ποίηση)
2. «Ο πόλεμος τελείωσε» 1944 (ποίηση)
3. «Λέξεις και Φράσεις Παροιμιώδεις» 1972 (λαογραφία)
4. «Προλήψεις και Δεισιδαιμονίες» 1975 (λαογραφία)
5. «Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα» 1982 (συλλογή αποφθεγμάτων)
6. «Σκέψεις» 1984 (ποίηση)
7. «Το δημοτικό μας τραγούδι» 1987 (λαογραφία)
8. «Εκ βαθέων» 1989 (ποίηση)

Ο μίτος της ποίησης / Χαρά Ρίζου

Στο μελάνι ξεκλειδώνω τη σιωπή

μεταφράζω τη φλυαρία της θάλασσας

τα μουσικά πατήματα της βροχής ιχνογραφώ

Στην πένα φτερό νυχτερίδας

Σε ραγίσματα μοναξιάς

ανθίζουν οι αναιμικοί μου στίχοι

τσακισμένες λέξεις στα τραύματα του έρωτα

Με άπειρα πειράματα οι συνθέσεις μου

στον ίσκιο της φωτιάς

στοιχειώνουν τα δαιδαλώδη όνειρα

Η μούσα περιφρονεί το δικό μου λαβύρινθο

                                   

(από τη συλλογή «Στον αυτόματο πιλότο», εκδ. Γαβριηλίδης, 2013)

ΑΚΡΟΒΑΣΙΑ / Ρούλα Τριανταφύλλου

Μηδενίσαμε τον χρόνο στο αιώνιο παιχνίδι
Τεντωμένο σχοινί, η αγάπη σου
Ανάμεσα σε δυο παλμούς
Ξανά και ξανά
Ισορροπώ
Μια περίτεχνη ακροβασία, επέλεξα
Να χα τη δύναμη
Να κρυφτώ
Μικρή σταγόνα
Τόσο κοντά
Τόσο μακριά
Στις μικρές
Ώρες
Που έζησα.
Στις ρωγμές της ψυχή σου.

[Tα δάχτυλα των ρόδινων λέξεων ] / Στέλλα Βρακά~

Tα δάχτυλα
των ρόδινων λέξεων
καίγονται
στις φλέβες του ουρανού.

Σπέρνουν την θάλασσα
θαλερούς ήχους
μας φυλακίζουν
στην αγρύπνια της αγάπης.

Η καρδιά των χαμολούλουδων
και των αστεριών
χτυπά
πολύ κοντά στην καρδιά μας.

Δε μένει κάτι άλλο
απ' το ακέριο του φιλιού μας
για να αγγίξουμε
το αιώνιο του κόσμου.

ΑΘΟΡΥΒΑ./ Kokaveshi Dhimitër

Αθόρυβη!... Κάθε ιδέα
εμβάθυνε
του θέματος, να ρίχνει 
σκέψεις;...
Που παρήγαγαν ήθος
ασύνετης
αγγίζουν, σιωπές;!…
Κουρασμένες
αποδέχονταν του χώρου
αφώτιστα
σκιές;... Βρίσκει
σε σύνεση!...
Οργή απολαμβάνει
επιστροφές
στα δόντια ηλίου
εξασθένιζαν
το φως;... Στο φως έδενε
υποσχέσεις
που δεν έφτασαν
ν’ αφήσουν
ταπεινές ορκοληψίες της
ψευδής!...
Αίσθησης ανάθρεφε:
Δεν την ακολουθώ.

Η εποχή των λέξεων / Ελένη Λιντζαροπούλου / Εκδόσεις των Φίλων, 2015

Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Η τελευταία λέξη:

Μια ξεχασμένη φλέβα

αιμάτινη.

Με τα άγριά της δώρα

θραύσματα καιρού ανεξάντλητα.

Πάλλουσα στον ρυθμό της διάρκειας,

άπατρις και αμνήμων

Με τα δάχτυλα σε εγρήγορση

ασυλλόγιστη

Ακροβάτιδα στην κόψη της αθωότητας,

ανίχνευε τη θλιβερή επίγνωση πως

ο πόνος, σαν επιμένει να βρεθεί,

γίνεται αλήθεια.

Μάταιο.

Λησμονούσε έτσι πως

η αλήθεια, σαν επιμένει να βρεθεί,

γίνεται πόνος.

***

ΙΣΤΟΡΙΑ

Για να πω

την Αλήθεια

δεν θυμάμαι

από πότε

πέθαναν οι λέξεις μας

Ίσως να ήταν τότε

που χαραμίζαμε

ο ένας στον άλλον

κάτι βουβά

ξημερώματα

Ή μήπως ήταν τότε

που χαθήκαμε

ασυλλόγιστα

στις συναινέσεις;

***

ΓΝΩΣΗ

Ένα να ξέρεις

Θα παραμείνουμε

μόνο

σώματα

ή χείλη

αν δεν κατατεθούμε

Πρωτόπλαστοι

του έρωτα

Η αναιδής σκιά: Ποιητική Συλλογή της Ελένης Λιντζαροπούλου από τις Εκδόσεις: Αρμός, 2017

Πόση υποκρισία για μια τήβεννο;
Όση εκπόρνευση για ένα βραβείο.
Καμία πλάνη
Η φωτιά θ’ ακυρώσει την Αθανασία
Αυτή είναι η τιμωρία
για την Ύβρη και την Αναίδεια

Ελένη Λιντζαροπούλου

Η Ελένη Λιντζαροπούλου γεννήθηκε στη Νίκαια του Πειραιά το 1962. Σπούδασε θεολογία, θεατρική εμψύχωση, δημόσιες σχέσεις & διοίκηση στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με το ερασιτεχνικό θέατρο. Έχει γράψει, διασκευάσει και σκηνοθετήσει θεατρικά έργα και παραμύθια για παιδιά, ασχολείται με τη λογοτεχνική κριτική και αρθρογραφεί στο διαδίκτυο. 

'Εργα της: 

(2017)	Η αναιδής σκιά, Εκδόσεις : Αρμός
(2017)	Κείμενα μικρά σχεδόν ανήλικα, Εκδόσεις: Αρμός
(2015)	Η εποχή των λέξεων, Εκδόσεις των Φίλων
(2013)	Ο πίθος των γυναικών, Εκδόσεις των Φίλων
(2011)	Ο Βασίλης κι ο Άι Βασίλης, Εκδόσεις: Παρρησία

ο πίθος των γυναικών: Ποιητική Συλλογή της Ελένης Λιντζαροπούλου / 2013 / (απόσπασμα)

Ό,τι απ’ αυτούς ματώνει, γι’ αυτούς, μόνο γι’ αυτούς, θεραπεύεται.

Ξύπνησα μέσα στη νύχτα. Είχα πνιγεί με  το σάλιο μου.

Είχα τον πανικό του θανάτου, το φόβο του πόνου.

Σα να ‘μουν από πάντα ξύπνια.

Αιφνίδιος ιδρώτας.

Ντροπή

Σε θέλω

….

Ήρθα σε σένα.

Ήρθα;

Και συ δεν είχες γεννηθεί ακόμα.

Χαμογελούσες και με κατάπινε η επιθυμία σου σχεδόν σπαρακτική.

Έφηβη από πάντα.

Από πάντα απ’ την αρχή του κόσμου και του έρωτα.

Από το ναι και το νομίζω

Απ’ το ουρλιαχτό και τις σπονδές ανάμεσα στα χέρια και τα πόδια μου.

Σε θέλω

Το στόμα μου άδειο

Το σώμα μου άδειο

….

Τα δόντια μου χαράζουν τ’ όνομά σου στη  σιωπή

..................................

Έξω από την ποίηση

και την προσευχή

τι άλλα

μας έχουν απομείνει λόγια

για να πούμε την αλήθεια;


***
Γυναίκα

Σε βρήκα πάλι με πυρπολημένα βλέφαρα
Να ξεπλέκεις τους χρησμούς στης μνήμης τ' αργυρό πηγάδι
Πυθία άλλοτε με δάφνες
Κι άλλοτε δούλη στα υπόγεια των καιρών

Ολόφωτη
Ανθοστόλιστη
Θάλλουσα
Θάλπουσα

Γυμνή στις περιφορές των αγίων
Μαινάδα
Άρπια
Σκύλα

Σε βρήκα

Η μεταξωτή ραφή
Έκλεινε το στόμα σου
σε μια ευθεία γραμμή αναίτιας υποχώρησης.


 Σελιδοδείκτης

Αλήθεια ξέρεις
πόσες αυταπάτες
χωρούν
κάτω απ' το
ελαφρύ πουκάμισο

της προδοσία

Χους ει / Λιντζαροπούλου Ελένη

Στη Σία

Τώρα με το χώμα αγγίζω τα κόκαλά σου.
Ξαπλώνω πάνω του.
Κρύβω το πρόσωπο μου στις μικρές του λακκούβες.
Σε μυρίζω.
Ξεσκίζω με τα νύχια την κοιλιά μου.
Σου στέλνω υπόγεια τις οσμές μου.
Σε έχω εκεί.

Σαν να με βόλευε ο θάνατός σου.
Eτσι δεν θα αλλάζεις πια.
Δεν θα σε ψάχνω να σε καταλάβω.
Θα είσαι αυτή που θέλω.
Δεν θα μπορείς να διαμαρτυρηθείς.
Να πεις: δεν είμαι έτσι εγώ.
Δεν θα μπορείς να με κουράζεις άλλο.

Τι ωραία που διευκολύνει ο θάνατος τα πράγματα.

Eτσι θα κλαίω από δω και μπρος για σένα.
Δίκαιο.
Ζωντανή όταν ήσουν έκλαιγες εσύ για μένα.

Μήδεια / Λιντζαροπούλου Ελένη

Μάτωσα
Στην ανθρώπινη απουσία
Εχτισα τείχη
Στην ανθρώπινη εγκατάλειψη
Βεβαίωσα την αδυναμία μου όταν ήρθες

Εμεινα εκτός
Είμαι μόνη, όρθια και μόνη
Τα δάχτυλά μου φωτογραφίζουν το κορμί σου
Το μάγουλό μου την απουσία σου
Εχω ένα χάδι δαγκωμένο
Κρεμάστηκε στα δόντια μου 

Αφησέ με
Οταν για πρώτη φορά εφευρέθηκε ο χρόνος
εγώ είχα ήδη ηλικία.

Εκείνος / Λιντζαροπούλου Ελένη

«Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών.
Σύ ει ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνος».
Ψαλμ. ος', 14-15

Είχε διανύσει δρόμους και κόσμους
Είχε φτάσει κι είχε ξαναφύγει
Είχε πεθάνει και είχε αναστηθεί
Ηταν επιτέλους δικός της
Μα πώς ήταν δυνατόν;
Πώς θα ξυπνούσαμε ίδιοι μετά το θαύμα;

Andante / Λιντζαροπούλου Ελένη

Η νύχτα δεν έχει άνοιγμα
να βγάζει στο φως.
Μονάχα δάχτυλα να σκάβουν τη μνήμη
και λεπτοδείκτες να μετρούν την απουσία.

Να τη σώσεις΄/ Βαγγέλης Φίλος

Κάν’ την αγάπη σου
ϕωτιά,
άνεμο, κύμα,
πυρκαγιά,
χρώμα και ϕως
και ουρανό,
αστέρι.
Ψιθύρισέ την,
κάν’ την ϕωνή,
γλώσσα πουλιού,
κελάρυσμα νερού
κι αν χρειαστεί,
κραυγή.
Και ύστερα,
σιωπή
για να τη σώσεις.

Βαγγέλης Φίλος

Από το βιβλίο Αλλιώς πώς; 2016

Νίκος Βαρδάκας / Μικρή αναφορά

Γεννήθηκε το 1976 στήν Θεσσαλονίκη. Το 2015 και 2016 συμμετείχε στις Ποιητικές ομαδικές συλλογές των εκδόσεων Διάνυσμα. Έλαβε μέρος στο "Ανθολόγιο ποίησης 2017-2018" από τις εκδόσεις Όστρια 

Έργα του Ποιητή/ Συγγραφέα

• 2013 εκδόθηκε το έργο "Πλατεία Συντάγματος" απο τις εκδόσεις "Ρώμη".
• 2014 επίσης κυκλοφόρησε σε συλλογή για το έτος Ελ Γκρέκο το κείμενο του με τίτλο "Τολέδο εν καιρώ καταιγίδος" / Εκδόσεις Ρώμη
• 2015 ποιητική συλλογή "2015".
• 2015 / e-book : "Μέχρι την Λύτρωση" 
• 2016 / εκδόσεις Διάνυσμα/ ebook "Σαν νύχτες μοιάζουνε οι ελπίδες" 
• 2016 "Νοσταλγία".

Περισσότερα: http://nicosvardakas.blogspot.com.cy/

"Με έχεις μαγέψει" / Νίκος Βαρδάκας

 Παζαρεύεις τα συναισθήματα σου, κόρη μαγεμένη. Δόλια

σαν μικρή Εύα ορθώνεις στο βλέμμα μου την ατολμία σου.

Και πρέπει να περιμένω υπομονετικά την κρίση.

Εκείνη την απόφαση που θα λάβεις, ώστε να με προτιμήσεις.

Με έχεις μαγέψει .Η ψυχή είναι μαύρη τρύπα, που εγκλωβίζει το

φώς. Έτσι θέλω να ζητήσω τις λέξεις σου. Να μιλήσω στην έλξη σου.

Να μου πει τι επιθυμεί. Μέσα στο βράδυ ,να καεί. Απ΄την φλόγα του

πόθου μου. Το φεγγάρι σφίγγει το χέρι. Μου κλείνει το μάτι, ένα αστέρι.

Και έχω τόσα όνειρα, μαζί σου να μοιραστώ .Ας με πίστευες ,με ένα «Σ’αγαπώ».

Αντιχρονισμός: Ποιητική Συλλογή του Δημήτρη Γλυφού/ έτος 2017

Γριές

Κάθε που καμπανίζει
στέκουν σαν λαμπάδες μισοτελειωμένες στα ακρόσπιτα.
Σταυροκοπιούνται και λιβανίζουν το κορμί.
Κι όταν περνά το φέρετρο
κι ο πάτος του ξύνει τις πλάκες με κούραση
μουρμουρίζουν

να μπει βαθιά στο χώμα
καμιά ματιά με χρώμα
στα μέσα σου
καταραμένη γη

Κι ακούς
κλάματα
κλάματα
κλάματα
κι οι γαστρικές σανίδες τους αιμορραγούν.

Όρθιες
σε παραλλήλους
τεντώνουν τις ζάρες τους.

Κι αν ψέλνουν
κι αν φαλτσάρουν
η λύπη τους
μπορεί κι η ατεχνία.

Στοές

Στα μαγειρεία σε γνώρισα
πατέρα
κάτι μεσημέρια
με κρασί και ψιλό.

Τότε μόνο πρόσεξα
την προσμονή στον νέο σου
για κάτι τις μεγάλο.

Σου έγνεψα
σε κέρασα
σε ψήλωσα δυο πόντους.

Κι από τότε αλάφρυναν οι μέρες μου
και βάρυναν οι νύχτες.

Μέλισσες

Με γράμματα ξεκίνησα
με γράμματα τελειώνω.

Μιλάω
και ψιθυρίζεις μέσα μου.

Θυρωρείο

Τρύπωσε υγρασία στις μετωπικές ρυτίδες
στη χλόη των βλεφάρων εξατμίστηκε
κι εσύ να επιμένεις
να μπερδεύεις
τα σπίτια με ανθρώπους,
τούς ανθρώπους με ψυχές.

 
Διάσελο

Οι τόποι που ξενυχτάνε τους νεκρούς
λιώνουν σαν ψυχοκέρια.

Κι οι πρόγονοι
μάτια θαμπά
στηρίζουν ακροπόλεις.

Ενορία
καφενές
κι από παντού η θάλασσα.

Κάθε εποχή.
Κάθε μέρα.
Κάθε ώρα.
Στο μέτρημα λιγότεροι.

Δημήτρης Γλυφός/ Μικρή αναφορά

Ο Δημήτρης Γλυφός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1983. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσια Διοίκηση στην Αθήνα.

Ποιητικές Συλλογές:

Λίγο πάγο ακόμα / Εκδόσεις Ιωλκός (2010)
"Παρεστιγμένος" (2015, εκδόσεις Πανοπτικόν) 
Αντιχρονισμός / Εκδόσεις Σμίλη / 2017
Απόηχος / Εκδόσεις Σμίλη/ 2018


περισσότερα για τον Ποιητή: http://dimitrisglyfos.blogspot.com.cy/

Απόηχος: Ποιητική Συλλογή του Δημήτρη Γλυφού από τις εκδόσεις Σμίλη / 2018

Δεν έχει λάθος πλευρά
Δεν αναστέναξε χωρίς τόπο
-η πόλη-
Δεν συγχωρέθηκε
π ο τ έ
Από τη μητρική γη
Δεν νύχτωσε
Σε μια και μόνο γωνιά της

Λίγο πάγο ακόμα / Γλυφός Δημήτρης

http://issuu.com/iolkos/docs/glyfos_ligo_pago_iolkos

ΑΔΕΙΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ / Διαμαντοπούλου Ιωάννα

Αδειάζουν τις μέρες για να κατοικηθούν αλλιώς,
έτσι που πυκνοκατοικείται ο χρόνος μέρα με τη μέρα,λεπτό το λεπτό,μού λες...ασφυξία.
Φωτογραφίζω δέντρα, σού απαντώ,ένα νεοσύστατο δάσος,
εκεί να μείνεις μέχρι να γεννήσουν τα όνειρα σου.
Γιατί έχεις μια ανἀλαφρη καρδιά, μη σού την πάρει ο αέρας,
γιατί έχεις μιά μετάνοια, μην τη φυλάς για τον Θεό.
Και πέντε δράμια αλήθεια.
Κρύψου στον ίσκιο μιάς λέξης , θα δείς.
Αλλάζουν οι μέρες
και θα κατοικηθούν αλλιώς.

Άγγελος / Γρηγόρης Σακαλής

Καθόμουν στη γνωστή γωνία
κι έπινα το κρασί μου
το μαγαζί είχε
μια ουδέτερη μυρωδιά
λίγο δυσάρεστη
ώσπου ήρθε αυτή
και μοσχοβόλησε ο τόπος
ένα μίγμα από άρωμα
και τη μυρωδιά του σώματός της
ήρθε σε λίγο η φίλη της
κι όταν την άκουσα να μιλάει
είπα, φροντίζει για μένα ο Θεός
έναν επίγειο άγγελο έστειλε
και είναι εδώ δίπλα μου
εκεί που ήμουν χαμένος
σε σκέψεις
και το μυαλό μου ταξίδευε
σε μακρινές πολιτείες
να’ σου μπροστά μου το αγγελούδι
με κότσο τα μαλλιά
κοντό μπλουζάκι, τζιν παντελόνι
μποτάκια τρακτερωτά
είχα τα διπλά της χρόνια
μα ποιος νοιάζεται
καθόμουν και τη χάζευα
τι άλλο να κάνω
έτρωγε ένα μπισκότο γεμιστό
με το μικρό τρυφερό της στόμα
όταν γύρισε τυχαία
και με είδε
χαμογέλασε λίγο, συνέχισε
κι όταν είδα
να φιλάει της φίλη της στο στόμα
είπα, οι άγγελοι δεν έχουν φύλο
κι είναι η ώρα να φύγω.

ΞΗΜΕΡΩΜΑ / Γ. Σ. Αλεξάνδρου.

Ξημέρωμα
Κι ο δρόμος ανήκει
Στην πείνα των κάδων
Που μόλις άδειασαν
Τα απορριμματοφόρα

Ξημέρωμα
Κι ο δρόμος ανήκει
Στα χέρια που πλένουν
Τα τζάμια των νεκρών
Της ασφάλτου

Ξημέρωμα
Κι έχουμε δρόμο.

αυτοπροσδιορισμός / Κουφογάζου Φωτεινή

ενοχικόν ταμείον

συνειδήσεων
 
σε θερινά του τμήματα
 
φυγοπονεί 

στην έξοδο...

η πορεία όλη
 
ένα νοτισμένο ψυχογράφημα
 
ανατροπή,
 
απαλοιφή,
 
επανένταξη
 
αυτοπροσδιορισμός...

Ερημιά / Χριστίνα Γαλιάνδρα

Δεν περνάει διαβάτης
Δεν περνάει ψυχή
Άδειοι όλοι οι δρόμοι
κι η καρδιά σκοτεινή.

Φώτα πια δεν υπάρχουν
Να φωτίσουν για ποιόν
και τα λίγα λουλούδια
να ανθίσουν ξεχνούν.

Ερημιά μου πικρή
Πόσο σε έχω μισήσει
Σε έχω από παιδί
και έχω τώρα ασπρίσει.

Ερημιά μου δειλή
Με χτυπάς από πίσω
γιατί ξέρεις καλά
πως μπορώ να νικήσω.

Δεν υπάρχουνε λόγια
γέλια και μουσικές
και οι λίγες χαρές μου
μ' απαρνιούνται κι αυτές.

Λίγοι στίχοι μονάχα
μου κρατούν συντροφιά
Μου χαιδεύουν το χέρι
που 'ναι κρύο ξανά.

Ερημιά μου εσύ
Σαν κατάρα υπάρχεις
Χίλιες κάνω ευχές
να χαθείς να ρημάξεις.

Ερημιά μου δειλή
με χτυπάς από πίσω
Γιατί ξέρεις καλά
πως μπορώ να νικήσω.

ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ –Ω ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΕΙΣ : Ποιητική Συλλογή του Γεώργιου Αλεξανδρή από τις εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ (2018)

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ

χωρούσε τ’ όνειρο σε μια στιγμή αιωνιότητας. 

Ανατολικά της –Ω.

Πιο κει από τη γη. 

Ίσαμε την ελευθερία και τη σιωπή

.  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .   .  .

Στον ποιητή ανήκουν οι κατανυκτικές αγρύπνιες, οι μυστηριακές ιεροτελεστίες, το παίδεμα του νου και της ψυχής το πλάνταγμα.

Τα ποιήματά του είναι του αναγνώστη. Και η τέχνη της ποίησης, ο εναρμονισμός τους στην αποκάλυψη και τη λύτρωση.

Για την αλήθεια, το φως και την ομορφιά της ζωής. Επειδή η ποιητική έκφραση είναι κάτι περισσότερο από μια δημιουργική έμπνευση,

κάτι περισσότερο από κατάθεση ψυχής με σμιλεμένο λόγο. Μύηση κοινή στην ολοκλήρωση και την ελευθερία.

Αυτοεπιβεβαίωση στην υπέρβαση της αιωνιότητας και αναγνώριση της ανθρώπινης μεγαλοσύνης

σ’ έναν ανολοκλήρωτο χρόνο με τη βεβαιότητα του θανάτου.

Τάχα πόσο απέχει η θέωση από το λόγο;

.  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .   

Ξάγναντο οι κρυφές φυγές, 

λευτέρωμα οι μικρές αποδράσεις 

κι όλα μια ύποπτη σιωπή, όλα μια βολική φωνή, 

κι εκεί κατά το σύθαμπο του φόβου και της θλίψης, 

το αναφτέρωμα του νου και της ψυχής τα θάρρη, 

λειτουργικές αντιφωνήσεις.

***

Στην προσωπική του Ιστοσελίδα ο ποιητής αναφέρει: 

…έτσι ως προλεγόμενα

Στον ποι­ητή ανή­κουν οι κατα­νυ­κτι­κές αγρύ­πνιες, οι μυστη­ρια­κές ιερο­τε­λε­στίες, το παί­δεμα του νου και της ψυχής το πλά­νταγμα. Τα ποι­ή­ματά του είναι του ανα­γνώ­στη. Και η τέχνη της ποί­η­σης, ο εναρ­μο­νι­σμός τους στην απο­κά­λυψη και τη λύτρωση. Για την αλή­θεια, το φως και την ομορ­φιά της ζωής. Επειδή η ποι­η­τική έκφραση είναι κάτι περισ­σό­τερο από μια δημιουρ­γική έμπνευση, κάτι περισ­σό­τερο από κατά­θεση ψυχής με σμι­λε­μένο λόγο. Μύηση κοινή στην ολο­κλή­ρωση και την ελευθερία.

Αυτο­ε­πι­βε­βαί­ωση στην υπέρ­βαση της αιω­νιό­τη­τας και ανα­γνώ­ριση της ανθρώ­πι­νης μεγα­λο­σύ­νης σ’ έναν ανο­λο­κλή­ρωτο χρόνο με τη βεβαιό­τητα του θανά­του. Τάχα πόσο απέ­χει η θέωση από το λόγο;

Τα ποι­ή­ματα που ακο­λου­θούν είναι συγκε­ντρω­μένα σε τρεις συλ­λο­γές. Στην πρώτη με τον τίτλο „ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ –Ω”, υπάρ­χουν 63 ποι­ή­ματα ταξι­νο­μη­μένα σε 7 ενό­τη­τες από 9 ποι­ή­ματα η καθε­μία με μια μικροει­σα­γωγή που απο­τε­λεί θεμα­το­γρα­φική ανα­φορά και επε­ξή­γηση. Η δεύ­τερη συλ­λογή που τιτλο­φο­ρεί­ται „ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΠΟΥΔΗΣ”, περι­λαμ­βά­νει 23 ποι­ή­ματα και η τρίτη, μια μικρο­συλ­λογή από 6 ποι­ή­ματα με τον τίτλο „ΕΞΙ ΑΣΤΑΘΗ ΒΗΜΑΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ”.

Τα περισ­σό­τερα έχουν δημο­σιευ­τεί στις τοπι­κές εφη­με­ρί­δες „Τρι­κα­λινά ΝΕΑ” και „Η ΕΡΕΥΝΑ”. Μερικά στο ετή­σιο περιο­δικό σύγ­γραμμα „ΤΡΙΚΑΛΙΝΑ” που εκδί­δει ο Φ.Ι.Λ.Ο.Σ. Τρικάλων.

Τούτα τα ποι­ή­ματα δεν απο­τε­λούν το σύνολο της δημιουρ­γίας μου.

Επί­σης  κάθε νέα ποι­η­τική δημιουρ­γία που θα δημο­σιεύ­ε­ται  σε εφη­με­ρίδα ή περιο­δικό, θα αναρ­τά­ται και στο ιστολόγιο.

Επι­τρέ­πε­ται η αντι­γραφή, η ανα­πα­ρα­γωγή, η οποια­δή­ποτε προ­βολή και χρήση χωρίς την άδειά μου με απλή ανα­φορά στο παρόν ιστο­λό­γιο. Από ανα­γνώ­στες μέχρι και εκδό­τες. Επειδή η ποί­ηση ως τέχνη δεν μπο­ρεί να απο­τε­λεί ιδιοκτησία.

Γιώρ­γος Αλε­ξαν­δρής