ο πίθος των γυναικών: Ποιητική Συλλογή της Ελένης Λιντζαροπούλου / 2013 / (απόσπασμα)

Ό,τι απ’ αυτούς ματώνει, γι’ αυτούς, μόνο γι’ αυτούς, θεραπεύεται.

Ξύπνησα μέσα στη νύχτα. Είχα πνιγεί με  το σάλιο μου.

Είχα τον πανικό του θανάτου, το φόβο του πόνου.

Σα να ‘μουν από πάντα ξύπνια.

Αιφνίδιος ιδρώτας.

Ντροπή

Σε θέλω

….

Ήρθα σε σένα.

Ήρθα;

Και συ δεν είχες γεννηθεί ακόμα.

Χαμογελούσες και με κατάπινε η επιθυμία σου σχεδόν σπαρακτική.

Έφηβη από πάντα.

Από πάντα απ’ την αρχή του κόσμου και του έρωτα.

Από το ναι και το νομίζω

Απ’ το ουρλιαχτό και τις σπονδές ανάμεσα στα χέρια και τα πόδια μου.

Σε θέλω

Το στόμα μου άδειο

Το σώμα μου άδειο

….

Τα δόντια μου χαράζουν τ’ όνομά σου στη  σιωπή

..................................

Έξω από την ποίηση

και την προσευχή

τι άλλα

μας έχουν απομείνει λόγια

για να πούμε την αλήθεια;


***
Γυναίκα

Σε βρήκα πάλι με πυρπολημένα βλέφαρα
Να ξεπλέκεις τους χρησμούς στης μνήμης τ' αργυρό πηγάδι
Πυθία άλλοτε με δάφνες
Κι άλλοτε δούλη στα υπόγεια των καιρών

Ολόφωτη
Ανθοστόλιστη
Θάλλουσα
Θάλπουσα

Γυμνή στις περιφορές των αγίων
Μαινάδα
Άρπια
Σκύλα

Σε βρήκα

Η μεταξωτή ραφή
Έκλεινε το στόμα σου
σε μια ευθεία γραμμή αναίτιας υποχώρησης.


 Σελιδοδείκτης

Αλήθεια ξέρεις
πόσες αυταπάτες
χωρούν
κάτω απ' το
ελαφρύ πουκάμισο

της προδοσία