Γιώργος Αλεξανδρής: Τρία [3] ποιήματα

 

Η ΛΕΜΟΝΙΑ 

Λιμπί­στικα μια λεμο­νιά,
με άσπρα λου­λού­δια νυφικό
και δίφορα λεμό­νια.
Της έπιασα και τίναξα
τη λυγερή της μέση,
την αψηλή κορ­φάδα.
Γέμι­σαν άνθια οι αυλές,
με φύλλα τα μπαλ­κό­νια
και τα σοκά­κια τα στενά
με νιους ξεπε­τα­ρού­δια.
Πήραν το χρώμα οι γει­το­νιές
και τα παι­διά το μόσχο
κι εγώ την ομορ­φάδα της
και τη γλυ­κιά της χάρη.
Την είδα νύφη, μάγισσα,
στο φέγ­γι­σμα τ’ Απο­σπε­ρίτη,
νεράιδα στο σελη­νό­φωτο
και ξωτικό της νύχτας.
Την πρό­σμενα κόρη της αυγής
στο λάμπρι­σμα τ’ Αυγε­ρι­νού,
λιο­γέν­νητη μικρή θεά
στης κόκ­κι­νης ανα­το­λής το θάμα.
Ήλιος καλός ταξι­δευ­τής ‚
ζηλω­τής της γης και οδοι­πό­ρος,
του ουρα­νού αρμε­νι­στής
και στ’ απέ­ρα­ντο το γαλανό βαρ­κά­ρης,
στα κλώ­νια της τα λια­νό­βεργα
κρέ­μασε το φως του ξόμπλι,
στον ίσκιο της, περ­πα­τη­σιά
λίκνισε το αρμέ­νι­σμά του
και μένα μου ‘γνεψε με αντη­λιά
να τεντωθώ να φτάσω,
ψηλά τους αθώ­ρη­τους ανθούς,
τα ώριμα, τα δίφορα λεμόνια.

**

Η Φιλαρέτη 

Κι όσο η νύχτα μάκραινε

και γλύκαινε στις μικρές της ώρες,

μακάρια, λυτρωτική, με ασπασμούς και αποκαλύψεις,

η Φιλαρέτη, μούσα της αρετής και της σοφίας

κι ιέρεια της πλησμονής και της αγρύπνιας,

κεντούσε στο υφάδι της βεβαιότητες κι αλήθειες,

με λόγου σπονδές και τέχνης λυρισμούς

και σύναζε στην ποδιά της όνειρα και προσμονές,

με αρχαίες ρήτρες και βυζαντινές τελετές.

 

Κι όσο το φεγγάρι ανίχνευε

σε στενές γωνιές και σκοτεινά σοκάκια,

ανάστατες σιωπές και βλέμματα εκστασιασμένα,

η Φιλαρέτη, νύμφη των άστρων και κόρη της αυγής

και δέσποινα της γειτονικής του ουρανού αυλής,

έβαφε περάσματα μυστικά και δρόμους ορθρινούς,

με ώριμη γραφή και αίσθηση ιχνηλασίας

και διακονούσε με πληρότητα χάριτες κι ομορφιές

του στιχουργού του έρωτα, του ομολογητή.

 

Κι όσο οι στοχασμοί βαθαίναν

ως μύχιοι πειρασμοί και ρωτήματα λογικής

και γύμνωναν τη ζωή από ορισμούς, μορφές και μέτρα,

η Φιλαρέτη, πνεύμα ανοιχτής παρένθεσης

και λόγος ενσάρκωσης αταξίδευτων επιθυμιών,

ξεδίπλωνε με ανέστιους ερχομούς και άδηλες αποδράσεις

περγαμηνές πρωτότυπες και ευαγγέλιες αναγνώσεις

για να λυτρώνεται αχειραγώγητη η ψυχή. 

***

ΦΟΒΑΜΑΙ

Με τη μνήμη κοντή κι ασπούδαστη την αλήθεια,

ασύνετοι οι καιροί και βία η ιστορία.

Εντέλλονται το μέλλον αυτόκλητοι αρχηγοί

κι επίδοξοι προφήτες ομνύουν στην καταστροφή

μ’ επιδρομές στο όνειδος και τη συνενοχή

δύο γενεών που φύγαν κι αυτής που απορεί.

Και φοβάμαι. Φοβάμαι το άγγελμα το ευοίωνο,

το μήνυμα τ’ απόκρυφο σ’ ερμήνευμα προσωπικό.

                              

                                     *

Συνείδηση με επινόηση και σκέψη σε μεταφορά,

η σωτηρία υπόδειξη και η αποδοχή ανάγκη.

Βουλεύεται ωρυόμενο και λειψό το μέγα πλήθος,

οι εύσχημοι, μεσίστιες ατενίζουν τις βεβαιότητές τους

με λογισμό χωρίς υπέρβαση και γνώση δίχως μέθη,

μύχια επίκληση η συμφορά και η ουτοπία μέτρο.

Και φοβάμαι. Φοβάμαι και πάλι να υποπτευθώ

σχήματα ελευθερίας στο περιθώριο και τον πανικό.

                              

                                     *

Η αυθεντία θέσπισμα και η ιδεοληψία ήθος,

η αυταπάτη αθώωση και η ευθύνη πλάνη.

Δικάζεται παράλυτη η εποχή και χειραγωγημένη,

κοστολογείται η ζωή με μηδενισμό κι αποποιήσεις,

θρίαμβος πνεύματος ο θυμός κι ανέστιος ο λόγος,

με τη δικαίωση αρετή και τη συνέπεια κρίση.

Και φοβάμαι. Φοβάμαι τη νοσταλγία του εφικτού,

τ’ αργύρωμα της ευπείθειας σε διαδοχή και τάξη.