Η ποίηση είναι... /Δημήτριος Γκόγκας

 

Η ποίηση είναι πέτρινο γεφύρι που ενώνει στεργιές και θάλασσες. 

Αν το γκρεμίσεις, άντε να βρεις επιδέξιους τεχνίτες να το ξαναχτίσεις 
σαν και πρώτα! 

"Αναμετρώντας την σύμπνοια" / Βαταντζή Λίνα

Στο πέλαγος

που ενώνει

τη στεριά σου

με τη στεριά μου

αντικρίζουμε

λευκά

εσύ λες κύματα

εγώ λέω άνθη

και η μοίρα λέει θαλάσσιους δρόμους

όπου παλεύουμε

για ουράνια τόξα.

Νίκος Δροσάκης, «Παραπέρα», εκδ. Κέδρος, 2022

 ...
“Ποια θεία ενέργεια την πέτρα μεταμόρφωσε; 
Όραμα ήταν και ματιά δοσμένη στο άπειρο.
Ήταν κυρίως ηθική που βρήκε το ρυθμό  
σε άγρυπνο βλέμμα Ασκητή.
Εκείνοι που σε κάθε πέτρα ασήμαντη για τους πολλούς μετουσιώνει άρτο και οίνο, 
διαβλέπει και εμφυσά πνοή ζωής.
Εσύ την πέτρα που κρατάς τι θέλεις να την κάνεις;  
Κι αν μία φορά διάλεξες κάποτε,  
μήπως ήρθε η στιγμή να αλλάξεις όνομα και εσύ;”
...
“Ηλιοτρόπιο αποθέτω που δε σκύβει το βλέμμα
στη χωμάτινη ανάγκη
κι ας ξεχαστεί επίσης κι εκείνο
γιατί η ανθρώπινη μνήμη με μύθους χτισμένη
και οι μύθοι πεθαίνουν.”
...
“Εποχή της παλίρροιας, από εμετικές συντεχνίες
κι από κατάστιχα  γλίτωσα
και θαλάσσια χελώνα ξενερώνω το σούρουπο
και την πρώτη αυγή
και τα αυγά μου γεννάω και σκάβω και θάβω στην άμμο
και ξέρω πώς ένα απ’ τα εκατό που γεννώ χελωνάκια
αν από νύχια αρπαχτικά κι από κανάλια ιχθυοτροφείων
ξεγλιστρήσει
ίσως κάποτε αξιωθεί το δρόμο να βρει, να γνωρίσει
να ταξιδέψει, να ζήσει στο πέλαγος.”

Ευαγγελία Πάσσαρη, «Μικρά καλοκαίρια»

 1.

Και η Δημητσάνας έχει αρχίσει να αδειάζει σιγά-σιγά. Όλο και περισσότερες πόρτες ενημερώνουν πως «Το κατάστημα θα παραμείνει κλειστό…», πάντα με έναν φοίνικα ή μια βαρκούλα τυπωμένα στο χαρτί. Η φασαρία από την Αλεξάνδρας μοιάζει πιο μικρή, πιο λίγη. Οι κύριοι με τους ελληνικούς καφέδες και τα ριγέ πουκάμισα κάθονται τώρα στα καφενεία των νησιών τους. Μονάχα εκείνοι, σταθερά κάθε πρωί, πίνουν τον καφέ τους και πασπαλίζουν το πεζοδρόμιο με το σουσάμι από τα κουλούρια τους, πριν την επόμενη βάρδια. Νοσηλεύτριες με πολύχρωμες στολές και νοσοκόμοι με χαρούμενα κροκς.

 

2.

Η Αθήνα είναι πανέμορφη τον Αύγουστο, ακούει να λένε όλοι. Ησυχία, λίγος κόσμος, γρήγορες μετακινήσεις. Σκέφτεται πως η άσφαλτος θα καίει και τον Αύγουστο, αλλά δεν θα φωτίζεται όπως τα λευκά, κυκλαδίτικα σοκάκια. Τα σκαλιά στις γειτονιές θα δροσίζονται από μπλε γιασεμιά που κολλάνε στα ρούχα, αλλά δεν θα γεμίζουν ποτέ από πεσμένες, φούξια βουκαμβίλιες. Το μπλε του ουρανού θα είναι το ίδιο, αλλά δεν θα συναντά καμία άλλη απόχρωσή του. Ναι, η Αθήνα είναι πανέμορφη τον Αύγουστο, συμφωνεί κάθε φορά.

Η Ευαγγελία Πάσσαρη γεννήθηκε το 1998 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, όπου και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Νεοελληνική Φιλολογία. Διηγήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά Fractal, Φτερά Χήνας, Ποιείν και Χάρτης. Επίσης, έχει συμμετάσχει στον ηλεκτρονικό τόμο Θα μου πεις την ιστορία σου; Ιχνηλατώντας το οικογενειακό παρελθόν (Εκδόσεις του Κέντρου Γραφής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης, 2020) και κείμενο της βρίσκεται στον τόμο «Με μια σχεδία» Ανθολογία μικροδιηγήματος (Διαγωνισμός μικροδιηγήματος περιοδικού Σχεδία, 2020).

AΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ

Τούτες  οι μέρες της προσμονής και της προσδοκίας,
μέρες του λογισμού, της αίσθησης και της μαρτυρίας,
να μην είναι κοινές, μονόχρωμες και δασκαλεμένες.
Ο καθένας με τις ανταύγειες και τις σκιές των εμπειριών του,
με τις αποχρώσεις της πρόβλεψης και της επιλογής,
να στέκεται πέρα και μακριά από ευχές και παρακλήσεις,
να ακυρώνει της επανάληψης χορικά και παραστάσεις
και να φυγαδεύει το αύριο αφτιασίδωτο και νιοφερμένο.

Η αναγκαιότητα του καθωσπρεπισμού και της τάξης,
να μην είναι συμβιβασμός, ισοπέδωση και εκεχειρία
ούτε απορίας γνώρισμα, υπόθεση και παρασπονδία
όταν κήνσορες και ταγοί των συγκυριών και της ευκαιρίας
υμνολογούν  ρηχά  συνθήματα κι αναμασούν συστάσεις,
να έχει συνέχεια η  δόκιμη συνοχή, συνέπεια η ομολογία
και να είναι η ιστορία θέσπισμα, δόγμα και λειτουργία
σε μια κοινωνία με αρχές τη διαδοχή και τη συνήθεια.

Το δίκιο και η αρετή του συνταγμένου πλήθους,
δεν είναι η αδέκαστη υπακοή και η ανώνυμη παρουσία
παρά το στίγμα το προσωπικό σε κατάστιχα και ρήτρες
για να είναι ο λόγος πρόταση, άποψη, αντίσταση και ήθος
επώνυμη αναγνώριση, σεβασμός και αλληλουχία,
άρνηση συνοδική ο παραλληλισμός και η ακολουθία
κι οι μέρες που βιώνουμε ξέχωρες στη δημιουργία
μ’ εμπνεύσεις και οράματα στο χρέος και την ανάγκη.

ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑ

Σαν φοβηθώ, δειλιάσω, λυπηθώ
τρομάξω, οργισθώ κι απελπιστώ,

έχω τη Μάννα του Χριστού
καταφυγή, προστασία, παρηγοριά,
λιμάνι, σκέπη, καύχημά μου!

Το ακλόνητο στήριγμα στους κλυδωνισμούς
της σκέψης, της καρδιάς μου.
Η σωτηρία μου από τα τεράστια κύματα
που με τραβούν βουλιάζοντάς με.
Στις πολυποίκιλες ασθένειες,
στα βλαβερά πάθη του σώματος και της ψυχής,
άξια Γιάτρισσα, μοναδική.

Κεχαριτωμένη Παναγία,
Βασίλισσα Εσύ του ουρανού και της γης!
Αρχόντισα σεμνή, Κυρία των Αγγέλων,
Κλίμαξ το Θεού, Γέφυρα των Ανθρώπων!

Χαίρε Υπεράγαθε Παρθένε Θεοτόκε.
αγγίζοντάς με απαλά, παίρνεις τα δάκρυα της λύπης,
χαρίζοντας μου δάκρυα ευφρόσυνης ελπίδας.

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε, Υπερευλογημένη
σαν τα αναφιλητά και τις κραυγές του πόνου
τα μεταβάλεις σε προσευχή, ύμνους, δοξολογία.

Χαίρε Αγνή, Άσπιλη, Αμόλυντη,
σαν την απελπισία εξαφανίζεις,
φωτίζοντας πλέρια την ελπίδα.

Χαίρε Παναγιά του Μαχαιρά, Παντάνασσα Οδηγήτρια,
Γλυκοφιλούσα Κόρη, Φανερωμένη Δέσποινα, Παναγία Σουμελά,
Αμπελακιώτισσα, του Κύκκου Παναγιά.

Χαίρε Γοργοεπήκοε, όταν στο χάος του γκρεμού
το χέρι σου απλώνεις σώζοντας κάθε δυστυχισμένο.
Δύναμη τότε επιστροφής, γλυκιάς λύτρωσης
προσφέρεις σε δρόμο καθάριο, λαμπερό.

Χαίρε Καρυουπολίτισσα, Μαυροβουνιώτισσα,
Ζερμπίτσα και Βαρνάκοβα,
σαν σου ανοίγεται η καρδιά,
ξεδιπλώνεται η ανθρώπινη ψυχή…
καθώς δυο πονεμένα μάτια σε κοιτάζουν,
δυο χείλη ψελλίζουν παρακλήσεις…
Εσύ είσαι εκεί. Πάντα δίπλα.
Ακούς κι αμέσως δίνεις λύσεις!

Ω Παναγιά Πανάχραντη!
φτωχές οι λέξεις, αδύναμα τα λόγια μου
μπροστά στο μεγαλείο σου, στα μύρια θαύματά σου!

Εύσπλαχνη Ελεούσα,
Ρόδον το Αμάραντον
Αρίστη μεσιτεία,
Εγκώμια σου πρέπουνε
κι Αγάπη ουρανία!!!

Ουρανία Μπούρτζινου

Συγγραφέας-Ποιήτρια

Θραύσμα οβίδας / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Προσευχόμουν από μέσα μου·
όχι από σφαίρα, θεέ μου·
καλύτερα από θραύσμα οβίδας.
Η σφαίρα δε λαθεύει·
σα σε βάλει στο στόχαστρο, δύσκολα
ξαστοχεί.
Με την οβίδα, μπορείς πάντα
να ελπίζεις·
και να πέσει δίπλα σου, μπορεί και
να μη σκάσει·
μπορεί να σφυρίξει
πάνω από το κεφάλι σου και να πάει
να πέσει κάπου αλλού·
ή ακόμα και να σκάσει
μπροστά σου,
έχεις ελπίδες τα θραύσματα της,
να μη σε βρουν,
να σκοτώσουν τον δίπλα σου.
Η οβίδα είναι σαν λαχνός
ή, και σαν δεκατριάρι·
μπορεί να σου χαριστεί·
μπορεί να σου κλείσει το μάτι,
λοξοδρομώντας
ευνοιοκρατικά, για να χτυπήσει
τον άλλο.
Με τη σφαίρα, δε μπορείς να παίξεις·
μιας και μπει στη θαλάμη,
ακολουθεί τις
γραμμές της κάνης·
ευθειάζεται στο στόχο της.
Προσευχόμουν από μέσα μου,
αν εντέλει θα είναι από θραύσμα,
να’ναι μια κι έξω·
όχι μισοχαρίσματα και «δε ξέρεις·
κι έχει ο θεός»·
σαν τουρκοπουλιέρης,
με μια σπαθιά!
να’μαι σίγουρος, πως πέτυχα»
τον πρώτο λαχνό! 
 
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ‘’ΣΙΣΥΦΟΣ ΄’’
ΕΚΔΟΣΗ: 2018
 

1974! / ΠΟΥΛΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Αν μπορείτε, παρακάμψτε το!
περάστε από δίπλα του και συνεχίστε
αμέριμνοι τον δρόμο σας ομαλά, χωρίς
να κόψετε ταχύτητα∙ σαν τίποτα να μη συνέβη
εκεί κοντά∙ τίποτα να μην έφτασε στ’ αυτιά σας
από τις κραυγές και τους θρήνους του∙
κάπου εκεί ,πριν από χρόνια∙ πριν
από…μόλις  χτες!

 

 

08/07/2022

ΔΙΑΦΥΓΗ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΣΗ / Αλεξανδρής Γιώργος

                   

 

Απλωμένο, αιώνια στοιχειό ριζωμένο,
το σκοτάδι πυκνό στης εκκλησιάς τα κλίτη,
σκεπάζει  αγίων  μορφές και προσκυνητάρια
και κρύβει κεριά και καντήλια σβησμένα .

Βαριά λαχτάρα η σιωπή στο Ιερό το Βήμα,
παράξενος φόβος  η γαλήνη στο τέμπλο
και  τρομαγμένη η σκέψη γυρεύει την πόρτα,
τα  παραθύρια, να φύγει, μα πού να τα δει.

Τους τοίχους ψηλαφεί μήπως και έξοδο βρει,
αγγίζει σταυρούς και τρομάζει, εικόνες και τρέμει,
μανουάλια σμπρώχνει και στον κρότο πεθαίνει,
πιάνει αναλόγια, στασίδια και βιβλία χοντρά.

Πώς θα μπορέσει απ’ το σκοτάδι  να φύγει,
σε ποια άκρη να ακουμπήσει και πού να σταθεί,
και με ποια δέηση, παράκληση και προσευχή
τη λύτρωση  να βρει στη σκέψη και την ψυχή;

Κρυφή του ελπίδα ο περαστικός φυσιολάτρης,
παρηγοριά του ο χρόνος και ο αιφνιδιασμός,
στης σύμπτωσης το ευτύχημα να γίνει κοινωνός,
με την αίσθηση της αλήθειας και τη διαφυγή.

Κεριά αναμμένα τα ρωτήματα και οι απορίες,
τα δόγματα, ύπαρξης λύτρα και πίστης τιμαλφή,
από τον άμβωνα η αρχή και η έξοδος στην πόρτα
για τη λύτρωση της γνώσης και την ελεύθερη ζωή.

                                   Γιώργος  Αλεξανδρής

Το ποίημα της Ελένης / Χωρεάνθη Ελένη

Ζωγραφώ αισθήματα και συναισθήματα,
ιστορώ στον καμβά την ψυχή μου
με τον ρυθμό που τα βήματά μου ορίζει
κάθε ψηφί του ποιήματος στο ταμπλό του νοήματος.

Είναι το ποίημα που ονειρεύεται,
το ποίημα που δεν τέλειωσε
και δεν θα τελειώσει ίσαμε το όραμα μιας αποκάλυψης,
το όνειρο προ των πυλών του αήττητου, του ακατανόητου,
η νοσταλγία κι ο έρωτας που ξορκίζει τον θάνατο
και λυγμός απροσμέτρητος,
εύοσμη λύπη, ενθυμημάτων εύηχος άνεμος,
οραμάτων ευάγκαλο απάνθισμα.

Κεντώντας με άτμητο φως αναμνήσεις στην πέτρα,
την αιωνιότητα οσφραίνομαι.
Ζωγραφώντας ψηφιά στον καμβά τα όνειρά μου,
Τρελαίνομαι κι αρθρώνω στίχους το αίμα μου,
την ψυχή μου ξοδεύοντας σε δωρήματα.

Άλλοτε φεύγω και τρέχω ξωπίσω από ένα σύννεφο όνειρα,
κυνηγώντας τη γραμμή του ορίζοντα
που χωρίζει το ορατό μέρος του κόσμου από το αόρατο,
να προφτάσω πασχίζοντας
την ώρα που βρέχει ο ουρανός πεφταστέρια.

Είναι ο άνεμος που κουβαλάει στα φτερά του
ένα κομμάτι γλαυκού ουρανού κι έναν κόμπο από δάκρυα
πάνω από την απέραντη θάλασσα του αείρροου
για να κλείσει της λησμονιάς η απόφαση,
σημάδι ευοίωνο
σαν με ζώνουν οι νύχτες των ξαφνικών βροχοπτώσεων
σ’ έναν κόσμο με περιττό αριθμό,
άγριο κι απρόσμενο με αλήτη καιρό,
ένα κουκί άσπρο φως στον εξώστη του χρόνου
που σταλάζει γαλήνη για τον αιώνα τον άλλο του έαρος νόστου.

Είναι το αστείρευτο δάκρυ
που καίει και πονάει σαν «μοιρολόι της φώκιας»,
πουλί δακρυσμένο στα χορικά του Ευριπίδη
που κλαίει και οδύρεται
κρυμμένο στης ρεματιάς τα φυλλώματα,
πυρωμένη ανάσα μου στης ολόξανθης άμμου το γέλασμα.

Όπως ερχόμουν επέστρεφα στον ανθώνα της μνήμης
κουβαλώντας τα τρυφερά καλοκαίρια μιας ζωής
που ξοδεύεται κελαηδώντας ποιήματα σ’ έναν έρωτα απόντα,
χελιδόνι μετέωρο,
χορτασμένο βροχή από όνειρα
να δειπνήσω τη σιωπή του φωτός στην απόδραση,
ψηλαφούσα τον άνεμο στου κενού την απόσταση.

Η βιασύνη της μέρας
σαν κορμί ξεψυχούσε στο τασάκι της νύχτας
κι εγώ σφηνωμένη σ’ αυτήν εδώ την παλάμη του κόσμου,
στην καμπή του καιρού,
επιμένω, τεθλασμένη γραμμή της αβύσσου,
τη σιωπή να επιβαίνω
φυλλομετρώντας την ανάλγητη λήθη στης απουσίας τον χρόνο.

Οδεύοντας στο κενό φορτωμένη ευωδιές από έρωτα πόνο,
μνήμη τυλιγμένη στις ρυτίδες του χρόνου,
επιμένω να κεντώ παραμύθια, επιτάφιους θρήνους,
μυθικούς ήρωες με σπασμένα φτερά
και καράβια πνιγμένα στον καμβά της δικής μου της μοίρας,
στο έρεβος της οφθαλμαπάτης
πρόβαλε η νύχτα στο λευκό της οθόνης

Ελένη Χωρεάνθη (βιογραφικό σημείωμα)

Η Ελένη Χωρεάνθη γεννήθηκε στην Αγία Βαρβάρα Τριχωνίδας Αιτωλοακαρνανίας το 1936. Εκπαιδευτικός, γράφει ποίηση, πεζογραφία, δοκίμιο, κριτική, διασκευάζει αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και ποιητές, συνεργάζεται με παιδαγωγικά και λογοτεχνικά περιοδικά κι εφημερίδες της Αθήνας και της επαρχίας. Κείμενά της ποιητικά και πεζά έχουν συμπεριληφθεί στα βιβλία του Δημοτικού Σχολείου "Η Γλώσσα μου". Είναι τακτικό μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.

Έχει τιμηθεί με πρώτo βραβείο από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και την Ελληνική Εταιρεία Χριστιανικών Γραμμάτων και με διακρίσεις από το Πνευματικό Κέντρο Μεσολογγίου, Κατερίνης, Αγρινίου, Παραβόλας και από άλλους πολιτιστικούς φορείς για την προσφορά της στα Γράμματα και στον πολιτισμό.

περισσότερα για την συγγραφέα:http://www.biblionet.gr/author/1450/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%B5%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%B7,_%CE%95%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7

έργα της

(2012)	Γυναίκες σε υαλοπωλείο, Gema
(2012)	Η σιωπή των αμνών, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.
(2010)	Σάτυρος έρως, Φιλιππότη
(2009)	Άρωμα μαστίχας, Άγκυρα
(2007)	Στον κύκλο του φωτός των αναμνήσεων, Εριφύλη
(2006)	Ο Τρωικός πόλεμος, Άγκυρα
(2006)	Οι άθλοι του Θησέα, Άγκυρα
(2006)	Οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων, Άγκυρα
(2005)	Ένας ξένος στην οικογένειά μας, Εκδόσεις Παπαδόπουλος
(2005)	Τ' αστέρια χαμηλώνουν κάποτε, Εκδόσεις Πατάκη
(2004)	Ο ύπνος των μεσηβρινών ωρών, Φιλιππότη
(2004)	Ο ύπνος των μεσημβρινών ωρών, Φιλιππότη
(2003)	Ένα μοναχικό ποδήλατο στο Χάμερσμιθ, Φιλιππότη
(2002)	Γυναίκες σε υαλοπωλείο, Φυτράκης Α.Ε.
(2002)	Ελληνική μυθολογία, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.
(2002)	Η ερωμένη του Αλί Αμπά, Άγκυρα
(2001)	Η πολιτεία του νερού, Άγκυρα
(2000)	Βατραχοποντικοπόλεμος, Περίπλους
(2000)	Εκεί που τελειώνει ο ουρανός, Περίπλους
(2000)	Η σκοτεινή αποθήκη, Δόμος
(1999)	Τραγούδια της γης και του ουρανού, Εκδόσεις Πατάκη
(1997)	Η ζωή είναι το θαύμα, Φυτράκης Α.Ε.
(1997)	Τ' αστέρια χαμηλώνουν κάποτε, Εκδόσεις Πατάκη
(1997)	Το κορίτσι με τις ζωγραφιές, Φυτράκης Α.Ε.
(1997)	Το κορίτσι που μιλούσε στο φεγγάρι, Φυτράκης Α.Ε.
(1995)	Ο αναποδιάρης, Σύγχρονη Εποχή
(1993)	Οι ώρες του ερωδιού, Πλέθρον
(1989)	Μεσολόγγι, Καλέντης
(1988)	Ο άλλος κόσμος, Σύγχρονη Εποχή

ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑ / Γιώργος Αλεξανδρής

 

                

 Αλάργεψαν κι απόψε της νύχτας οι ώρες,
βουβές κι αξημέρωτες σε όρθρο βαθύ
και η αγρύπνια μας κρυφή ιεροτελεστία
για την ιερή  των πόθων  μυσταγωγία
που απαλαίνει το καρτέρεμα της αυγής
κι ομορφαίνει το κρυφομίλημα της σιωπής.

‘Ασπρο σταρένιο στο τραπέζι σου ψωμί
και στο δικό μου κόκκινο κρασί,
ν’ αρχίσει η ολονύκτια σπονδή.
Σφαλλώ τα μάτια μου και βλέπω
κλειστές τις πόρτες της καρδιάς σου
και μυστικά εφτασφράγιστα στο νου.

Σου στέλνω το κλειδί με το φεγγάρι
ν’ ανοίξεις το σφάλισμα του νου
και της ψυχής τη γόρδια δέστρα.
Μου στέλνεις γύρισμα κροντήρι μ’ ένα  αστέρι,
θεία μεταλαβιά απ’ τα χείλη σου να πιω
 και να χαρώ τη θέρμη του κορμιού σου.

Και σαν φτάσουν στο ναό σου οι μύστες,
του ήλιου οι θεοί, του έρωτα του λυτρωτή,
θα κινήσω στη χάρη σου προσκυνητής,
γουλιά -γουλιά το νάμα της αγάπης μου να πιεις,
μπουκιά- μπουκιά απ’ τα χέρια  σου να πάρω
ευλογημένο αντίδωρο τον άρτο της ζωής.

                         

                             

Η μοίρα του Ποιητή και της Ποιήτριας

 

 γράφει με σεβασμό ο Δημήτριος Γκόγκας

     

Από την αρχή του κόσμου οι ποιητές και οι ποιήτριες ασκούσαν ιδιαίτερη γοητεία στους ανθρώπους. Είχαν μέσα τους εκείνη τη δύναμη να κεντούν τη ζωή και τον θάνατο με μαεστρία,  σε μια προσπάθεια να τον αλλάξουν και να τον κάνουν καλύτερο. Σίγουρα τον έκαναν καλύτερο και συνεχίζουν να το κάνουν, αν και δεν κατορθώνουν να τον αλλάξουν ριζικά.  

      Όλοι στην αυλή τους θα θέλουν να έχουν έναν ποιητή, μια ποιήτρια, κάποιον δικό τους που θα αποτυπώνει σε λίγες γραμμές όλα όσα ονειρεύονται, όσα έχουν μέσα στη ψυχή τους και δεν μπορούν οι ίδιοι. Μόνο ο ποιητής, η ποιήτρια,  έχει αυτή την δύναμη, την τεχνική του λόγου. Την τέχνη να υψώνει στον ουρανό το άπτερο πουλί, να ζωγραφίζει στο διάφανο χαρτί, να λειτουργεί με θεϊκή λαλιά.

     Κι όμως, ενώ η παρουσία του ποιητή και της ποιήτριας κρίνεται αναγκαία στο διάβα του χρόνου, αυτοί είναι αναγκασμένοι να εργάζονται για να μπορέσουν να επιβιώσουν και να ζήσουν εαυτούς και οικογένειες και στον ελεύθερο χρόνο τους να ασχολιούνται με την ποίηση. Πολλές φορές μάλιστα δεν έχουν την ευτυχία του ελεύθερου χρόνου ως εργαζόμενοι, οπότε αναμένουν να συνταξιοδοτηθούν προκειμένου να βγάλουν τα εσώψυχα τους και τα μελανά σκοτάδια τους. Που δεν είναι άλλα, παρά η πορεία τους και η βάδιση της πλάσης. Φυσικά δεν θα πρέπει να αμελήσουμε την ύπαρξη ποιητών που έχουν λύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα, οπότε αφήνονται αμέριμνοι στην τέχνη της ποιήσεως.

     Το όνειρο κάθε ποιητή/τριας και σκοπός, προφανώς είναι η έκδοση μιας ποιητικής συλλογής ή εφ΄ όσον είναι πολυγραφότατος, η έκδοση πολλών ποιητικών συλλογών. Δεν τον/την προβληματίζει η απουσία αγοράς. Δεν τον/την ενοχλεί σχεδόν καθόλου, έχει συμβιβαστεί με την πραγματικότητα. Τον/την ενδιαφέρει η υστεροφημία. Καλή ή κακή. Δεν είναι μάταιη αυτή η προσπάθεια, όμως το στίγμα του/της πρέπει, επιβάλλεται να μείνει επί της γης.

     Στην προσπάθεια της έκδοσης θα πάρει προσφορές από διάφορους εκδοτικούς οίκους, που θα εκμεταλλευτούν ότι καλό και κακό έχει το πνεύμα του, θα του την χρεώσουν ως χρυσόμαλλο δέρας και στα ψιλά γράμματα που κανείς και κει δεν διαβάζει θα αποποιηθεί και τα πνευματικά του δικαιώματα. Αν, ως ποιητής/τρια είναι τρανός/νη και μεγάλος/λη, μπορεί μετά από χρόνια να δει τις ποιητικές του/της συλλογές να πουλιούνται σε υπαίθριους πάγκους ή παλαιό- βιβλιοπωλεία σε εξευτελιστικές τιμές. Σε τέτοια στέκια αγόρασα πριν από χρόνια συλλογές του Ο. Ελύτη και του Κ. Παλαμά έναντι 1νός ευρώ!

     Ο ίδιος/ η ίδια βέβαια, θα προσπαθήσει να προωθήσει το πόνημα και θα μεριμνήσει την πραγματοποίηση μιας παρουσίασης. Εκεί θα βρεθούν φίλοι και συγγενείς και ελάχιστοι λάτρεις της ποίησης, ίσως κάποια μέλη μιας Πνευματικής – Πολιτιστικής Κίνησης, θα υπάρξουν εδέσματα, πιθανός μια αοιδός ή ένας τροβαδούρος, αν είναι και κοινωνικά δικτυωμένος μέλη της υψηλής κοινωνίας και εκπρόσωποι των δημοτικών αρχών. (Αν δεν υπάρχει μουσική και φαγητό, άρτος και θεάματα , πώς να επιβιώσεις.) Θα υπογράψει περιχαρής και θα πουλήσει ένα πολύ μικρό ποσοστό των αντιτύπων, ίσα που αγγίζει την αξία του μισού χρηματικού ποσού που ξόδεψε. Τα υπόλοιπα με το χαμόγελο στα χείλη τα μοιράζει από εδώ και από εκεί, προκειμένου να αδειάσει και η αποθήκη στο σπίτι, γιατί χρειάζεται για άλλους λόγους.

     Σε μια άλλη τραγική πολλές φορές κατάληξη είναι η συμμετοχή, είτε με συμβολικό ποσό ή όχι σε ποιητικούς διαγωνισμούς που διοργανώνονται από Πολιτιστικούς Ομίλους, Ενώσεις Λογοτεχνών, κτλ . Με το πέρας του διαγωνισμού εκδίδεται ποιητική συλλογή και ο συμμετέχων καλείται να την αγοράσει σε μικρότερη τιμή της αγοράς. Καταβάλλει δηλαδή τέλος για τα δικά του πνευματικά δικαιώματα. Παρ΄ όλα αυτά συνεχίζει διότι η τέχνη θέλει θυσίες και ο πραγματικός ποιητής/τρια δεν πτοείται από αυτές τις ποταπές ανθρώπινες μικρότητες.

     Με όλα αυτά δεν θέλω παρά να επισημάνω το αυτονόητο. Ο ποιητής, η ποιήτρια, που γεννιέται με το χάρισμα αυτής της τέχνης και καλείται να το «πελεκήσει» προκειμένου να τον/την οδηγήσει στη θέωση, ή θα εργαστεί σκληρά επί της τέχνης γιατί πρέπει να βάλλει ένα τέλος στους εφιάλτες που τον/την κατατρέχουν, είναι αναγκασμένος από τη ματαιότητα του κόσμου, να αποτυπώνεται επί της γης για να μπορεί να αναπνέει, να ζει, να πεθαίνει και να ανασταίνεται.

4 ποιήτριες / 4 ποιήματα

 

''ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΤΑΣΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
 
Ασημένιο τάσι ο ήλιος του πρωιού
καθρέφτης στα νερά της Ελευσίνας..
σε ασημένιο τάσι καθρεφτίζεται
η αγάπη μου η παλιά.
στο πέλαο κρεμασμένο..
να 'ξερες πως λαχτάρισα
τον κήπο της να ανθίσω..
κατηφορίζοντας..
αναχωρήσεις και αφίξεις σχεδιάζει ο νους..
με όποια πυξίδα κι αν κρατώ
σ' όποιο λιμάνι κι αν με βγάζει
το πούσι της αγάπης σου
σκεπάζει την ψυχή μου..
Είν' οι αντέννες σου ψηλές
στέλνουνε κύματα ουρανού
παράσιτα αψηφούνε..
Κοίτα να δεις πως εκατάντησα για σε..
δεμένη στο κατάρτι σου
αιώνια να μένω στο για πάντα..
Φανέρωσέ μου μοναχά για λίγο να χαρείς
τα μαγιοβότανα που στάλαξες
στη μέθη της καρδιάς μου
να ψάξω το αντίδοτο να πιω
ν' αρνέψει η ψυχή παντοτινά
να 'βρω τη γιατρειά μου..

https://aromasofias.blogspot.com/2019/08/blog-post_5.html
 
**
 
ΔΙΚΑΙΟ και ΑΛΗΘΕΙΑ / Ανδρούλλα Θεοκλή Νικηφόρου
 
Ο κόσμος γέμισε ,
ψευτιά κι υποκρισία,
ο ένας να κρίνει τον άλλονε,
χωρίς λογοκρισία.
 
Ο κάθε άνθρωπος,
κρατάει τον σταυρό του,
και καθορίζει τις πράξεις του,
στον δρόμο τον δικό του.
 
Γίνανε όλοι τους κριτές,
θέλουν και να δικάσουν,
συκοφαντίες ένα σωρό,
ανθρώπους να διχάσουν.
 
Διαστρευλώνουν την ψευτιά,
να φαίνεται αλήθεια,
στρώνουν καλά το σχέδιο,
όπως στα παραμύθια.
 
Παραμονεύει το δίκαιο,
διψάει η αλήθεια,
υψώνουν τείχος και κτυπούν,
κατάστιχα στα στήθεια.
 
Όποιος διψάει το κακό,
του κάθε συνανθρώπου,
η αλήθεια και το δίκαιο,
θα λάμψει παντίου τρόπου.
 
Η αλήθεια και το δίκαιο,
πάντα στην ίδια στράτα,
ξέρουν να υπερασπίζονται,
με λόγια κοφτά,σταράτα.
 
Με χέρι χέρι περπατούν,
έχουν κοινό το στόχο,
το άδικο να καταπατούν,
και βρίσκουν και το τρόπο.
 
Εγέλασε το άδικο,
χαρά πώς διαφεντεύει,
μα σαν η αλήθεια φαίνεται,
το δίκαιο πρεσβεύει.
 
Θα αστράφτει πάντα το δίκαιο,
θα λάμπει η αλήθεια,
μάχη θα δίνουνε μαζί,
τόχουνε πιά συνήθεια.
 
Υπερασπιστές και μαχητές,
το ψέμα το ντροπιάζουν,
το δίκαιο πάντα φαίνεται,
κι οι ψεύτες πιά μεριάζουν...
 
Μικρός είναι ο χρόνος του,
το ψέμα πια πεθαίνει,
η αλήθεια και το δίκαιο,
πάντα θα λάμπει....μένει!
 
 
 
**
Καμένη γη μου και άφυλλα δένδρα / Γρηγορία Πελεκούδα
 
Είναι μακρά τούτη η πορεία
τα άφυλλα δένδρα
να φορέσουν βλαστάρια
να γλυκάνει
του ολοκαυτώματος την πίκρα.
 
Τούτο το τσουνάμι
πια καταιγίδα θα σκεπάσει
το φονικό;
τη γη τη λαβωμένη
ποιος θα παρηγορήσει
την γέρικη ακούω ανάσα της
το βογκητό του ήχου της
το ασταμάτητο.
 
Λες και είναι φυγάς παράνομος
η ατσάλινη γλώσσα της
φώναξε, δεν θα θρηνήσω
κι ύψωσε τα πέτρινα χέρια της
τούτη η μακρόσυρτη σιωπή
δεν μοιάζει με άλλες.
 
Η ζωή μου ήταν πάντα
ένας παρανοϊκός μύθος
που εκτείνεται παντού χωρίς τέλος
χωρίς αρχή,
και το πως γίναμε δαυλί
ήταν η χαρά που φούντωσε
στην καρδιά τους και εξερράγη
όλο καπνούς μέσα στην νύχτα.
Τα μάτια της μέσα στο χέρι της
σφίγγει για να πάρει ο νους της
στροφές να χτυπήσει
έστω και πληγωμένη
σε παροξυσμό που συγκλονίζει.
 
Φωνή υπόκωφη ακούγεται.
 
Ω μάνα μην απελπίζεσαι
θα σε φροντίζω εγώ
κάθε φορά που θα με χρειάζεσαι
απλά βάλε μια φωνή...
 
 
 
 
 
 
**
 
ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΣ / Δέσπω Πηλαβάκη
 
Πονώ και κλαίει μου η καρδιά
κάθε που σε κοιτάζω,
πώς την αντέχεις τη σκλαβιά
σκέφτομαι και σπαράζω.
 
Του βάρβαρου κατακτητή
βαριές οι αλυσίδες
και πώς πεθαίνουν οι αετοί
μόνον εσύ το είδες.
 
Βασανισμένο μου βουνό
σκύβω και προσκυνώ σε
με ευλάβεια και στεναγμό
θερμά παρακαλώ σε,
 
γύρισε προς τον ουρανό
το βλέμμα σου να λάμψει,
πέστου να ρίξει κεραυνό
κι αλύπητα να κάψει
 
τους ξένους τους κουβαλητούς,
ένα να μην αφήσει,
τους άπιστους αγαρηνούς
να τους εξαφανίσει.
 
Ξανά να έρθουν τα παιδιά
παππούδες και εγγόνια,
με τις σημαίες τους ψηλά
σαν τα παλιά τα χρόνια.
 
Ναι Πενταδάκτυλε να δεις
θάρθει ένα Καλοκαίρι,
στη σκλαβωμένη σου τη γης
τη λευτεριά να φέρει!!!
 

 

 

 

 

4 ποιητές / 4 ποιήματα

 

ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ / Ιωάννης Μασμανίδης
 
Σὲ μιὰ σαβάνα
ὡς πηγὴ τροφῆς γιὰ τὶς προνύμφες τῆς λογικῆς
μιὰ σκοτωμένη ἀράχνη
θὰ ἐγκαταλειφθῶ θὰ ἀναλωθῶ τὸ ξέρω
Τωραδὰ
Ἕνα ἐργαστήρι ταρίχευσης βάσιμων ἐλπίδων
ἡ μαγεία ὅσων ζήσαμε ὑποχωρεῑ θὰ χαθεῖ
ἄδειο δίχτυ γιὰ ψώνια ἀνεμίζω
ξεπουλῶ τὰ τῆς ὕλης μισοτιμῆς
κυττάζω μόνο κάτω
ποτὲ μου δὲν περίμενα μὲ πεσμένα φτερὰ ἔτσι
στὸ κοίλωμα τῆς ζωῆς μὲ τὰ βότσαλα
Ποτὲ
ἀποξηραμένο νημάτινο πλέγμα τὶς ἐπιθυμίες μου νὰ ἀναπολῶ
νὰ κυνηγῶ σκοτάδια
ὤ
ὅλα ἀσβεστωμένα φιλήσυχα τὰ γύρω σιωποῦν
ὅλα στὸ μαρασμὸ τῆς καθημερινότητας
ὑποκύπτουν στὸ ἐλάχιστο μισοζοῦν ὅλα
ὅλοι στὴν πρώτη φτυριὰ τῶν ἀπολαύσεων τοῦ τότε ζοῦν
σαπίζουν καὶ δὲν τὸ ξέρουν
ὡστόσο ἀπὸ τὸ τραῦμα παραμικρὸ ἴχνος
δὲ φαίνεται
ἀνάμεσα σὲ στεφάνια καὶ σταυροὺς
ἀπὸ γαρδένιες
μακιγιέρ γιὰ νεκροὺς ὁ χρόνος
φωτιὰ ἤ χῶμα
ἡ ἐρώτησή του βαθὺ ρῆγμα σκαπάνης
Παραεῖναι ἀργὰ γιὰ ὁτιδήποτε τώρα
ἔχω ἀναγείρει ἕνα παρεκκλήσι ἤδη
στὴ θέση τῶν ἐρειπίων μου
δίπλα στὴν ἄδεια πολυθρόνα σου
βουλιάζω ψυχὴ
Στὸ ἐλάχιστο τίποτα τῆς ψυχῆς μου
σκόρπιες ἀνεμῶνες ξεμυτίζουν
ὤ Ἀρσινόη τῶν ὀνείρων μου ἀκριβὴ
σβόλος θαμμένος τρυφερότητας μέσα μου ξέμεινες καὶ μὲ πονᾶς
Μέλλον σύν τίποτα ἴσον
τίποτα
μέλλον
 
 **
 
 
 
 
ΑΞΗΜΕΡΩΤΗ ΖΩΗ / Χρήστος Ντικμπασάνης
 
 
Πως μου ξέφυγαν απ’ τα χέρια τόσα χρόνια
και τώρα τρέχουν αδέσποτα
μέσα στα χιονισμένα τοπία
της Ανταρκτικής γης;
Πως κύλησε
ανάμεσα απ’ τα δάχτυλά μου τόση νιότη,
καθώς ήμουν απορροφημένος
από ανώφελα πειράματα
και νέες ανακαλύψεις
εγκλωβισμού της ζωής;
Το χιόνι τώρα δε μου δανείζει άλλο χρόνο
Μόνο στο παρελθόν
μου επιτρέπει να καλπάζω
σαν άλκη μέσα στο λευκό τοπίο
Έχω χάσει πια τη ζωή μου
μέσα στην ατελείωτη νύχτα
που για λίγο τη διαδέχεται
ένας Ήλιος ασθενής και ανήμπορος
Ήλιος της Ανταρκτικής γης
που έχει φασκιώσει με τα λευκά του σπάργανα
την αξημέρωτη ζωή μου
 
 
 ***
 
"ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ" / Γεράσιμος Τζίβρας
 
Παράξενος είμαστε λαός, μα πιό πολύ μαζοχιστής
κι αν βρήκαμε τη λύση, έχουμε πάντα αυτοστιγμής
πρόβλημα εναλλακτικό μένοντας έτσι ...ευτυχείς
 
Απ' τους αρχαίους μας προγόνους έχουμε τους δύο βράχους,
ο ένας η Ακρόπολη κι ο άλλος ο Καιάδας,
μα ανάξιοι σταθήκαμε μαζί με τους βατράχους
στο ύψος και στο βάθος τους αιώνιας Ελλάδας.
 
Υπερτερεί του Έλληνα ο κάθε Ευρωπαίος,
γιατί ο πολιτισμός του βασικά είναι ελληνικός αρχαίος
κι ας μην το παραδέχεται, ενώ ο Έλλην υστερεί
γιατί ο δικός του ο πολιτισμός λέει έχει βάση ευρωπαϊκή,
και έτσι καμαρώνει που βρήκε απέραντη τιμή.
 
Εις την Ευρώπη αντιστοιχούν τρία δέντρα ανά κάτοικο
τρεις ανά δέντρο οι εμπρηστές εδώ.gr βραδιάτικο
βάζουν φωτιές που κάψανε σε δέκα χρόνια όσο αυτοί
στα εκατό τους κάψανε, δεν είναι υπερβολή.
 
Μέσα του κρύβει ο καθένας μας Έλληνα κάλλιστο και χείριστο,
που όσο πάει αυτοί οι δυό μ' ένα κεφάλι αγύριστο
την μεταξύ τους διαφορά πάνε να εξαφανίσουν,
κόπο δεν έχουνε σ' αυτό γρήγορα συνηθίσουν.
 
Αυτός ο τόπος κάποτε αν είν' να ξεβρομίσει
θάναι η στιγμή που όλοι εδώ θάχουμε αποδημήσει.
 
Από την ποιητική συλλογή "ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΥ ΤΕΧΝΗ"
 
****
 
ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ / Χριστόφορος Τριάντης
 
Να, μέσα στα δίχτυα του Ήλιου
απλώνονται οι αόρατες πολιτείες,
εικόνες και ιστορίες
χορεύουνε στα ηλιοδρόμιά τους.
Στα μάτια
των προφητών ταξιδεύουνε
οι μύθοι τους
και πάνω σε γαλάζιους θόλους
στέκονται οι αρχηγοί τους,
ξανοίγοντας
τους αστερισμούς.
Στις αόρατες πολιτείες γεννιούνται
παραστάσεις κοσμικές,
βαμμένες με χρώματα
για ανθρώπους και θεριά.
Αλλάζει ο χρόνος,
γεμίζουν τα πλατώματα
κόκκινα κοράλλια και γαλάζιες στέγες.
Βασιλιάδες βγαίνουν απ' τις πύλες,
ντυμένοι με θυμάρι και αγράμπελη
και στους ναούς γάλα και μέλι
φυτρώνει,
θυσία στην αθωότητα.
Οι ιερείς χαιρετούν τις θεές στους δρόμους
κι η Αρτέμιδα
με τους πολεμιστές πλαγιάζει,
φωτιές ανάβοντας
στα καλντερίμια,
για να ‘χουν σημάδια
οι πορείες σαν ανεβαίνουνε
στον ουρανό.
Να, ο κύκλος ανοίγει, δίχως
εμπόδια κι αριθμούς.
Αλκυονίδες
πετούν στις πλατείες
με φως ραντίζουν ήρωες κι αθάνατους.
Ταύροι με αίματα
στολισμένοι
τη νύχτα τεμαχίζουνε,
μοιράζοντας κομμάτια της
στους αγραυλούντες,
τα όνειρα αγιάζοντας
και τα κρεβάτια του πόθου.
Τα θαύματα έπαυσαν στις πολιτείες
και οι θαυματοποιοί
εξορίστηκαν στους λάκκους,
μέχρι να ξανάρθουν οι λογάδες
να παγώσουνε τον Ήλιο.
Από τα κλιμακοστάσια γέροντες
χαρωποί ξεπροβάλλουν,
κρατώντας τεφροδόχους
ημιθέων,
και απ’ τα προστώα των αγορών
εικόνες του Θεού ευλογούν:
εργάτες, φύλακες και σοφούς.
Στις πασχαλιές ακούγονται τραγούδια,
αφιερώματα αγάπης
στην θάλασσα και το φεγγάρι,
ωδές στην ομορφιά.
Αυλακιές φωτός χαρακώνουν
παραθύρια και αυλές,
στις ρωγμές τους
χρυσάφι φυτρώνει και σμαράγδια,
χρωματικές συνθέσεις μύθων
(παλαιών)
που ξανάρχονται συχνά στις
προθέσεις των νυμφώνων.
Υπενθύμιση :
η ωραιότητα είναι πάντα ζωντανή
στις αόρατες πολιτείες.
Η Αφροδίτη το πέπλο της
γυροφέρνει στα σοκάκια,
νόμους γράφοντας
στους τοίχους
των κοιμητηριών,
να τους βλέπουν οι θνητοί
και την θλίψη να λατρεύουν
από προσήλωση
στο πάθος.
Σκιερά δέντρα ανοίγουν δρόμους
για τις ασημένιες λίμνες
και οι λιτανείες των παιδιών
σταματούν,
τον άνεμο προσμένοντας,
να κινήσει τα φτερά τους
για τις φρυκτωρίες.
Οι γριές σταμάτησαν να τριγυρίζουν
στα πορνεία
και τα μαλλιά τους
λευκά τ’ αφήσανε,
προσκυνώντας την ειμαρμένη.
Στους ροδόκηπους,
νεράιδες κατεβάζουν
στις κρυστάλλινες αυλές
ερωτιδείς,
με άρπες και λουλούδια
τυλιγμένους.
Γιορτές και τραγούδια
κατακλύζουνε τον ουρανό.
Μα κι οι μουσικοί
σκαλωμένοι σε άρματα
κύμβαλα κρατούν
και αλλόκοτες μελωδίες
αρχίζουνε,
τιμώντας τις αβύσσους
που χρυσίζουνε
κάτω από αγάλματα
αετών και ιδεών.
Και στις απόκρυφες γωνίες
σαμάνοι κι αλχημιστές
φαρμάκια παρασκευάζουν,
να κάνουνε τη μέρα αιώνια
και τη νύχτα να ξορκίσουνε,
πιο βαθιά στις πέτρινες τις βρύσες.
Έκπτωτοι αυτοκράτορες
με σκοτεινούς αγγέλους
αγκαλιά
αγοράζουνε -λίγη ακόμη- ευτυχία
από τους βαρκάρηδες,
για να χουν συντροφιά
στην κόλαση.
Είναι η παραφωνία των πολιτειών
που την αρμονία
σκιάζει λίγο.
Οι αόρατες πολιτείες
έργο συγγραφικό,
φαντασία ποιητική,
πόνημα (λέξεων κι εικόνων),
στίξη αιμάτινη
στους πίνακες (της οικουμένης),
στους κύκλους (της επιστροφής).
Αυτός είναι ο προορισμός
τους (τελικά).