Νίκος Δροσάκης, «Παραπέρα», εκδ. Κέδρος, 2022

 ...
“Ποια θεία ενέργεια την πέτρα μεταμόρφωσε; 
Όραμα ήταν και ματιά δοσμένη στο άπειρο.
Ήταν κυρίως ηθική που βρήκε το ρυθμό  
σε άγρυπνο βλέμμα Ασκητή.
Εκείνοι που σε κάθε πέτρα ασήμαντη για τους πολλούς μετουσιώνει άρτο και οίνο, 
διαβλέπει και εμφυσά πνοή ζωής.
Εσύ την πέτρα που κρατάς τι θέλεις να την κάνεις;  
Κι αν μία φορά διάλεξες κάποτε,  
μήπως ήρθε η στιγμή να αλλάξεις όνομα και εσύ;”
...
“Ηλιοτρόπιο αποθέτω που δε σκύβει το βλέμμα
στη χωμάτινη ανάγκη
κι ας ξεχαστεί επίσης κι εκείνο
γιατί η ανθρώπινη μνήμη με μύθους χτισμένη
και οι μύθοι πεθαίνουν.”
...
“Εποχή της παλίρροιας, από εμετικές συντεχνίες
κι από κατάστιχα  γλίτωσα
και θαλάσσια χελώνα ξενερώνω το σούρουπο
και την πρώτη αυγή
και τα αυγά μου γεννάω και σκάβω και θάβω στην άμμο
και ξέρω πώς ένα απ’ τα εκατό που γεννώ χελωνάκια
αν από νύχια αρπαχτικά κι από κανάλια ιχθυοτροφείων
ξεγλιστρήσει
ίσως κάποτε αξιωθεί το δρόμο να βρει, να γνωρίσει
να ταξιδέψει, να ζήσει στο πέλαγος.”