Για τη μητέρα πατρίδα / Προδρόμου ΝΙκόλας

 

Και τώρα τι κατάλαβες που από το άγγιγμα του λερωμένο σου χεριού,

νεκροταφεία ανθίζουν και θάνατοι γεννιούνται;

Παιδιά σφαγμένα άφησαν την τελευταία τους κηλίδα σε άγνωστη οδό,

σε τόπο που βρωμάει από τα χνώτα σου.

Εκείνο το καλοκαίρι κόχλαζε η γη από θυμό και η φύση εξοργίστηκε,

μα εσύ προσκόλλησες στο εθνικό σου χρέος.

Εις έναν φασισμό πιστεύεις και με τα τρία δάχτυλα συγχώρεση ζητάς,

νομίζοντας πως η νηστεία σου είναι αρκετή.

Το χρέος σου ξεπλήρωσες, τα χέρια σου τα μάτωσες, ώρα να κοιμηθείς.

Ζήτω η Πατρίδα, Ζήτω το Έθνος.