Κατηγοροῦνται οἱ ποιητὲς
ὅτι γράφουν
σὲ δωμάτια κλειστά.
Ὅμως ἀρχίζουν τοὺς τοίχους
ἀπ’ τὰ παράθυρα,
τοῦ τραπεζιοῦ τὸ μαστόρεμα
ἀπ’ τὸ γλυκὸ νεραντζάκι,
λιώνουν τὶς πόρτες σιγὰ σιγὰ
καὶ φωτίζονται,
μπαίνει μέσα λειτουργικὰ
ὁ δομήτορας κῆπος.
Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2022
ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ / Σταμπόγλης Σταύρος
Το γνωρίζω αγαπητέ φίλε πως μοιάζω με σπιτικό
κατάκλειστο κάτω απ’ τον ήλιο του μεσημεριού.
Φήμες τοξικών εκπαιδεύσεων μ’ έχουν αλώσει.
Υποψίες δολιοφθοράς σχίζουν τα πρόσωπα
της νύχτας μου.
Κάτω απ’ τα πόδια νοιώθω αστραπιαίο ένα έδαφος
κι εγώ συνθλίβομαι στην ακινησία. Αν τολμούσα
ν’ ακονίσω το κέρατο, την ουρά να εξοπλίσω,
αλλά κατασβήνομαι στην αναπόφευκτη
εξέλιξη.
Με συγκρατεί και η πρόσοδος των επιχώσεων.
Ναι αυτό το σημείο της προόδου επιβάλλεται
προσώρας, όπου των οριζόντων το ουσιώδες
ανάμεσα ασφυκτιά.
Το φαγητό του κόσμου / Βουτυρόπουλος Νίκος
Τέλειωσε ο έρανος· άρχισε το πακετάρισμα ρούχων και τροφίμων
προορισμός ήταν μια πλατεία αστέγων
η βιόλα φιλόλογος έδωσε το σύνθημα:
«παιδάκια, παρόντες όλοι;»
οι Σαμαρίτες:
«παρόν… είμαστε»
πίτες, μακαρόνια, ψωμί, ρύζι, πατάτες, μπισκότα
το φαγητό του κόσμου είναι το άμυλο.
Η μυγδαλιά / Παπασταθόπουλος Γεώργιος
Η μυγδαλιά μου ανθίζει στην αυλή,
σκορπούν της νύφης άνθη στο παρτέρι,
που του Φλεβάρη τίναξε το χέρι
με του σκληρού βοριά τη συμβολή!
Κι η νύφη στωική και σιωπηλή,
μετά κάθε ριπή από τ’ αγέρι,
ακούει πως το έαρ τη συγχαίρει,
που τ’ άνθη της αρκούν για μιζανπλί!
Το στήθος της γεμίζει περηφάνια
κι αμύνεται σε πείσμα των καιρών,
τώρα με περισσότερη ζωντάνια,
την Άνοιξη να φέρει στο παρόν
κι όσο μαζί της ερωτοτροπεί,
έγιναν τα λουλούδια της καρποί!
ΣΥΜΠΑΝΤΑΡΧΙΚΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΝΑΦΟΡΑ (ΥΠΕΡ ΕΠΕΙΓΟΝ) / Σταυραετός / Β.Α
με πτώση που απειλείται εις τα ειδούς Μαρτίου εν τη σελήνη
ταράσσοντας την μακαρία γαλήνη
των εν αναμονή εκεί κεκοιμημένων
δια την κατιούσα εκπαιδευτικήν την ζωηφόρον
ζωήν λογαριασμών και φόρων
εν τω γηίνω εν συνόλω λογισμό
και ενεθυμήθην πριν των αποστολών την δέλτον λάβω
επί τη Ση τη ακροάσει
είχα αφελώς ρωτήσει
αν στων τριών συμπάντων Σου τη γη
υπήρχε δημιουργηθήσα υπό της Εξοχότητος της Σης
και κάπου αλλού ζωή.
Μελιχείως απαντήθηκε το ερώτημα.
Καλή η ερώτηση της γνωσευομένης σου ψυχής
τότε γιατί μονάχα η δική σας να έχει το προνόμιο της ζωής!
τον Δελτοειδή στα βάθη του συμπάντου τον περιπλανώμενο
που έλαβε το μήνυμα του Βόγιατζερ με το δισκάκι το αναμενόμενο
και τριγυρίζει αδέσποτα
ψάχνοντας πατρίδα από μια παλιά συντέλεια
που βάζοντάς μας μέσα σε μία χρονοκάμερα
έβαλε τά γέλια
και υποψήφιους στους τόσους άλλους μας έβαλε σε μια μελλοντική καταστροφή
και είδα τα βαρυτικά του όπλα λίγο πάνω από τα σκέλια
που από σελήνια απόσταση όλους κι όλα τα σηκώνουν στον αέρα
κάνοντάς τα να χορεύουν τσιφτετέλια
και υποθέτω ότι δεν προέρχεται από κάτι τέτοιο το όχημα που πάει για φεγγάρι
ούτε απομεινάρι είναι μπερδεμένων καιροχρόνων
ούτε και καμιά βόμβα
κάποιου συναδελφού παλιού πολιτισμού φρενοκομείου
που έστειλε στον Άρη.
Βέβαια όλα αυτά είναι υποθέσεις
και νοημόνου αχρόνου εγχρονισμένως από Σού όντως
εν πιθηκίω τω πλανήτη οι συνθέσεις
αλλά και την εσχάτη πάντων από Σου έχω εικόνα
υπό μορφήν ανεσταμένου ισοσκελούς τριγώνου
- το ανασκαμμένον τρίτον της σελήνης -
με την ελπίδα ότι δεν θα την ξαναδώ πραγματικά εις τον παρόντα αιώνα...
μόνο αν θέλετε
επεμβείτε λίγο απάνω προς τα βόρεια
γιατί ο συνάδελφος φιλοξενούμενος Ταξίαρχος
και πρώην του Άρη διοικητής ξεπέρασε τα όρια
στην περιοχή του φυτρώνουν παραισθησιογόνα μανιτάρια
και μια σειρά από χαλάρωσης χαράς χορτάρια
και θέλει την περιουσία του τάχα ν’ αυξήσει
με μια των στρατηγών φιέστα
και κει κοντά στο Μεξικό να πάρει έναν υπνάκο
μια μεσημεριανή σιέστα.
Με ένα μπουφάν κυκλοφορεί
(λόγω της άνω φύσεως του η απλότητα ακόμα παραμένει)
από αγνό παρθένο έριο
κι αλίμονο στη φτώχεια μ’ αυτά που κάνει
κοντεύει να φτάσει ως τον παράδεισο
την τιμή από το φυσικό αέριο.
Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2022
Ζαφειρίου Λεύκιος (βιογραφία)
Ο Λεύκιος Ζαφειρίου γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1948 στη Λάρνακα. Σπούδασε
φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και απεβίωσε στις 19 Φεβ 2022. Τα τελευταία χρόνια διδάσκει στο
Εσπερινό Γυμνάσιο Λευκωσίας. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές "Ποιήματα"
(1975, 1977), "Σχεδόν μηδίζοντες" (1977), "Απομαγνητοφώνηση" (1978), "Ο
μιγάδας άγγελος" (1980), το πεζογράφημα "Οι συμμορίτες" (1983) και τη
μελέτη "Η νεότερη Κυπριακή Λογοτεχνία: γραμματολογικό σχεδίασμα" (1991).
Επιμελήθηκε την "Ανθολογία σύγχρονης κυπριακής ποίησης" (Αθήνα 1985).
Ποιήματα, κείμενα και μελέτες για τη λογοτεχνία δημοσίευσε σε πολλά
περιοδικά, συλλογικές εκδόσεις, πρακτικά συνεδρίων. Μετείχε στην
έκδοση του λογοτεχνικού περιοδικού "Σημείο" (Λευκωσία 1992-1999), καθώς
και στην έκδοση των λογοτεχνικών περιοδικών "Ακτή" και "Ύλαντρον".
την βιογραφία του την αναγνώσαμε στην σελίδα:
http://www.biblionet.gr/
| (2011) | Ποιήματα 1964-2010, Γαβριηλίδης |
| (2009) | Οι συμμορίτες, Γαβριηλίδης |
| (2007) | Η θλίψη του απογεύματος, Μεταίχμιο |
| (2006) | Ο βίος και το έργο του Ανδρέα Κάλβου (1792-1869), Μεταίχμιο |
Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2022
Κυπρίδα κόρη, Αφρογενή / Κουφογάζου Φωτεινή
Κυπρίδα κόρη, Αφρογενή
της Μεσογής Αστέρι
της Ομορφιάς Αναλαμπή
Ελένη! του Σεφέρη
Τα ζάρια ρίξαν «άρχοντες»
και πειρατές κουρσάροι
πως θ`αποκτήσουν δύναμη
με τούτο το τιμάρι
και της διχόνοιας η σποριά
καλά κυριαρχεί
της Ιστορίας η βαριά
γράφει -κανοναρχεί...
AΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ / Μίχας Σταύρος
Στον Τόλη Νικηφόρου
Είναι αυτός που ποτέ δεν κοιμάται
που μπορεί να κάνει τα πάντα
αφού είναι ο κανένας κι είναι ο καθένας.
Δεν τον διαφθείρει εκείνο που τον πλησιάζει
γιατί πάντα απομακρύνεται.
Έρχεται στον κόσμο σαν γεωμέτρης του τίποτα.
Υπολογίζει το κάθε τι από ένστικτο.
Γνωρίζει πως το κέντρο κι η περιφέρεια δεν υπάρχουν.
Ακόμη δεν έφθασε κάπου
κι όμως γνωρίζει αυτά που θα γίνουν.
Υπάρχει τόση λίγη πραγματικότητα στη ζωή
μα αυτός πάντα άγρυπνος
καταμεσής του τώρα
ξοδεύει το χρόνο του δίχως να τον μετρά.
Δεν είναι από εδώ
Δεν είναι από κει
Δεν είναι από πουθενά.
Γιατί είναι από παντού.
Είναι ο ίδιος ο θρίαμβος
που φωτίζει και διασχίζει το πέρασμά του.
Αιώνιος κι ακλόνητος
γιατί μόνο μ' αυτό τον τρόπο
μπορεί να γνωρίσει τον κόσμο
μένοντας μέσα του κι αποφεύγοντάς τον συνάμα.
Ζει απ' αυτό που δέχεται απ' τον κόσμο
απ' αυτό που του παίρνει.
Τα λόγια του γίνονται ένα με την εικόνα του.
Είναι σε μια κατάσταση κίνησης κι ακινησίας.
Τίποτε δεν ανακόπτει την ταχύτητα του φωτός μέσα του.
Κανένας ύπνος δεν τον καταβάλλει.
Πάντα λεύτερος ενεδρεύει κάτω απ' τα νεκρά
φύλλα του ύπνου.
Δεν έχει ηλικία.
Ο χρόνος γλιστράει δίπλα του
στο άνθος του κενού.
Είναι ένα πτερόεν πνεύμα.
Νεραΐδα του δειλινού / Γκούμας Γιάννης
Όταν ο ήλιος γείρει
Και πριν το φεγγάρι ανατείλει
Βγαίνει η Νεραΐδα του δειλινού
Τα ολόχρυσα μαλλιά της λαμποκοπούν
Ήλιος γίνονται και φεγγάρι
Της νύκτας σταματούν το σκοτάδι
Στα γαλανά της μάτια
Τις νύκτες κοιμάται ο ουρανός
Απ’ τα φιλήδονα χείλη της
Μια ανάσα δροσιάς
Γίνεται καλησπέρα
Διαβαίνει το γεφύρι και χάνεται
Πριν το φεγγάρι ανατείλει
Η λάμψη της κρύβεται στο όνειρο
Γλυκιά γίνεται προσμονή
Του άλλου δειλινού
ΦΙΛΟΠΑΤΡίΑ
Καρούζος μέχρι το τελευταίο μυστικό
χαμόμηλο στης όρασης το θάμπος
μια χούφτα χώμα φυλαχτό
μια μοναξιά σημαία
καθρέφτη μου φεγγάρι πρωινό
από το κρύσταλλο σου έφτιαξα αυλό
και είναι δωρεάν για όλους η ομορφιά
και ο έρωτας εντρύφημα
ρεμάτων και χειμάρρων
φεγγάρι που τη νύχτα πίνεις
και είναι το παν μαζί σου να μιλώ
πέλαγος ο κόμπος στο λαιμό
κύμα βουνό το λίγο σου
το κάτι σου το όλον
πατρίδα
λατρεμένη των γκρεμών
και αυλή ασβεστωμένη
φεγγοβολά στους τοίχους σου
μες στο λουλάκι η λέξη χαρμολύπη
που απ’ τα σπλάχνα σου γεννήθηκε
για να γεννιέσαι εσύ
από τα ηλεκτρικά της τρίσβαθα της
κάθε μέρα
Καρούζος
σε κάθε δάκρυ σου γλυκό
που είναι
το κάθε πικρό μου γέλιο
το φιλί μας
Γιάννης Τόλιας: 2 Χαϊκού
Αχ Κλειτορία
ένα δέλτα σου λείπει
για την ηδονή.
Το Ωχ θα φύγει
Ο πόνος σου θα μείνει
Μάταιη κραυγή.
Ο πίνακας / Παπασταθόπουλος Γεώργιος
Ανέβηκα ψηλά στο καταράχι,
στη βίγλα του βουνού κι από το γείσο
της κορυφής τον κόσμο να βιγλίσω,
με τη ματιά μου απ’ την αετοράχη!
Τριγύρω μου πετούν αετομάχοι,
τα βλέμματά μου ρίχνω μπρος και πίσω,
του ορίζοντα τα βάθη να τρυπήσω,
να μάθω μυστικά όσα και να ’χει!
Κάθε ματιά μου τρέχει να θαυμάσει
τ’ απέναντι βουνά και τ’ άλλα δάση,
τον ποταμό στα πόδια των ορέων,
τ’ ανάγλυφο της γης, όπου για φόντο,
το χέρι του θεού γαλάζιο πόντο
έβαλε σ’ ένα πίνακα ωραίον!
ΠΛΟΥΤΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ (ΤΩΝ ΑΔΑΩΝ) / Σταυραετός / Β.Α
Είμαι ον πολιτικό...
Έχω άποψη που δεν ακούγεται
σκέψη που δε θα βρει ποτέ εφαρμογή
έκφραση που οι άνεμοι θα πάρουν τον αχό της
νομίζω στα κοινά πως συμμετέχω
νομίζω πως καθορίζω τη συνέχεια
κι ας είμαι μία συνεχόμενη ανέχεια
πολεμιστής είμαι του καθ’ ημέραν δικαίου
υβρίδιο πολιτικοκήπιου σπουδαίου.
Ανά τεραετία κυβερνίζομαι
ανά τετραετία δημαρχίζομαι
καθημερινά τηλεοπτικίζομαι
και εν παντί μετά του εψηφισμένου πλήθους …..ιζομαι
στων νόμιμων ψυχοπαθών τις εκρεμούσες τις ορέξεις.
Λέξεις χρησιμοποιώ όπως διάλογος μονόλογος ευνομία
αρχές υπόλογος θρονισμός νομογαμία
υπούργημα αντιπολίτευση αντιλογία
με το αζημίωτο Βοηδημιώνας μομφή και ευλογία
στο καθ’ ημέραν συνήθως στην τσέπη δίχως μία
κι ένα κρανίο στη νήα των λογαριασμών γεμάτο τρικυμία.
Είμαι ον πολιτικό…
Το δικαίωμα να υποτάσσεσαι είναι αναγκαστικό
υπερασπίσου τη δημοκρατία και πες:
Έχω δικαίωμα κυρίαρχος να μην είμαι
ευλογημένοι να’ ναι οι ολιγάρχες
που με αξίωσαν σε μια τέτοια και υπέρτατη τιμή.
Ευλογημένοι οι όποιοι καιροσκόποι αεριτζήδες
με των μπαρμπάδων πατεράδων την πυγμή.
Ευλογημένοι όσοι κράτη ιδέες και αξίες ιδιόκτητες συντηρούν
γιατί παρόλες τις προσπάθειες που κάνουν
να τα διαλύσουν δεν μπορούν.
Αθάνατος να’ ναι και ο Μήτσος ο φορτηγατζής
ο Νίκος ο κουρέας ο Θωμάς ο ταξιτζής
οι ιεροί οι ανίεροι οι καλπομύστες προπαγανδιστές οι ψηφοφόροι
ευλογημένοι και για τη φτωχολογιά
των πλούσιων αδικημένων
οι νέοι φόροι
με τας ευχάς των αρχουσών εν πολιτεία πνεύματι τας τάξεις
ευλογημένες και της διπλής της πείνας οι συντάξεις.
Είμαι ον πολιτικό…
Β.Α.
Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2022
"Ανιλίνες"΄/Βοριάς Θοδωρής [απόσπασμα από την ποιητική του Συλλογή]
Καταρρίχηση
[α΄]
[δ΄]
Νὰ στραφεῖς μέσα σου,
ἄν θὲς νὰ γράψεις ποιήματα
νὰ συρθεῖς στὰ βράχια σου
-καταρρίχηση στὸν γκρεμὸ
μὲ τὸ κεφάλι πρὸς τὴν ἄβυσσο.
Στ’ ἀμπάρια γαύγιζε ὁ Κέρβερος
[β΄]
Πέρασε τὸ καράβι τοῦ θανάτου.Ἀπὸ τὴν πλώρη
σκιὲς μᾶς χαιρετοῦσαν μὲ μαντήλια
κι οἱ Ἅρπυιες πάνω στὰ κατάρτια
μᾶς ἀγριοκοιτοῦσαν.
Στ’ ἀμπάρια γαύγιζε ὁ Κέρβερος.
Οἱ στίχοι εἶναι σφαῖρες
[δ΄]
Κάποτε ἔγραφες ποιήματα
κι οὔτε θυμᾶσαι ποῦ τὰ ἔκρυψες.
Μὰ οἱ στίχοι εἶναι σφαῖρες,
τὶς ξεχνᾶς ὅταν γυρίσεις στὴ ρουτίνα
τῆς εἰρήνης·
ξεδιπλώνεις κάποιο ροῦχο
καὶ ξεφεύγουν στὸ πάτωμα,
κοιτάζεις τὴν καρδιά σου
καὶ καρφώνονται στὰ μάτια σου.
Τὶς νύχτες οἱ σφαῖρες
τρυπώνουν στὰ ὄνειρά σου
κι ὅταν δακρύζεις,
ὁπλίζει μέσα σου
τὸ ποίημα ἑτοιμοπόλεμο.
ΥΜΕΙΣ ΕΙΠΕΤΕ / Περίανδρος Παπανικολάου *
*Α' Βραβείο Ποίησης 40ου Πανελλήνιου λογοτεχνικού διαγωνισμού της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (ΠΕΛ)
Είδαν τους ποιητές…
τελευταία φορά σε σταθμούς επαρχιακούς,
στις χαμένες συνειδήσεις των ταβερνείων
πίνοντας το δάκρυ των τρυπημένων πλευρών τους,
στα γκρεμισμένα τείχη των λογισμών
και στα κόκκινα πουκάμισα των εξεγέρσεων.
Άκουσαν τελευταία φορά τους ποιητές
να τραγουδούν ληστών ιστορίες,
να κραυγάζουν στις φωτιές του δάσους
σαν καίγονταν τα πληγωμένα μυστικά.
Είδαν, των ποιητών τα ονόματα
σε σφαίρες χαραγμένα,
τα χείλια τους είδαν
να στάζουν αίμα κακό,
μονολογώντας
«ὑμεῖς εἴπετε, οὑκ ἡμεῖς».
Είδαν την τελευταία φορά τους ποιητές…
αγέρωχους και προδομένους.
Ο ΛΟΓΟΣ / Μίχας Σταύρος
Ακούς τη φωνή του απείρου
μες στους αστρόσπαρτους τοίχους
ακούς τον λόγο που θεραπεύει.
Θεραπεύει τις φυλακισμένες ψυχές
αλλάζει τον πόνο σε φως
τη σιωπή σε αλήθεια.
Ο λόγος αυτός ανθίζει τα δέντρα του ήλιου
τ' ασημολούλουδα της σελήνης
μας στέλνει να κοιμηθούμε
για λίγο κοντά στον Θεό.
Μπορείς να ταίσεις τα πουλιά και τους αγγέλους
είναι το τραγούδι της ζωής
ένα κομμάτι απ' την σάρκα του Θεού.
Μόνο αυτόν τον λόγο μπορούμε ν' ακούμε
τον μοναχικό τον δίχως στήριγμα.
Ο άλλος λόγος είναι ο άρρωστος λόγος.
Ο άλλος λόγος είναι ο βρώμικος λόγος.
Είναι βρώμικος γιατί χρόνια τώρα
μάζεψε πολλά ψέματα
πολλούς θανάτους
στήριξε το μαύρο της ψυχής μας.
'Ισως και να γράφουμε για να τον καθαρίσουμε
να τον πλύνουμε
να τον ξεβγάλουμε με φως και σιωπή.
ΣΕ ΣΥΝΝΕΦΟ ΜΑΒΙ / Μαίρη Γραμματικάκη
Πού χτυπάς άραγε καρδιά μου;
πόσο μακριά ;
...έχασα τον παλμό σου…
Δε σ’ αγγίζω
δεν σε θωρώ
μα σ αφουγκράζομαι
και ριγώ.
Καβαλλάρης σε σύννεφο μαβί
τις στράτες τ ουρανού διαβαίνεις
είσαι ακοίμητος φρουρός
φύλακας άγγελος
φέρων το Φως!
Ο καταρράχτης / Παπασταθόπουλος Γεώργιος
Απ’ του γκρεμού το φρύδι ο ποταμός
πηδάει στο κενό, την κοίτη αλλάζει,
βογκάει και παφλάζει και κοχλάζει
και στήνει αυτί κι ακούει ο δρυμός!
Από την πτώση εκλύεται υδρατμός,
πάχνη λευκή τον ουρανό σκεπάζει,
που μοιάζει προσευχή προς το περβάζι
του Θείου Θρόνου και χαιρετισμός!
Γύρω στον καταρράχτη το τοπίο,
φοράει μία βλάστηση οργιώδη,
είναι χαρά Θεού με τα ευώδη
πολύχρωμα φυτά και το οποίο,
κάνει ν’ αναγαλλιάζουν οι ψυχές
με του νερού τις αντιπαροχές!
Η ΚΡΑΥΓΗ / Σταυραετός / Β.Α
προσμένουμε μια γιορτή σαν από θαύμα να ’ρθει
καμπάνες αναστάσιμες μες τις καρδιές να κρούσει
για να αρχίσει η γιορτή της θαλερής της μέρας
μα φρούδα ελπίδες κι όνειρα μυλόπετρες τ’ αλέθουν
της ακμονόσφυρας αχοί της έδρας οχετεύσεις
των τρωκτικών τριξίματα εδρανανθρώπων λόγια
ανάκατα με της γιαγιάς δακρυομοιρολόγια
στην ερμαφρόδιτη του εγώ διπλή τη συγκυρία
και με την ξεσαμάρωτη πνευματοβακτηρία
με του καρνάβαλου χαρά με ψευδονύμο τρόπο
για το καλό… σ’ ένα όμορφο μα νεκρολοίσθιο τόπο
όπου προσμένει μια νια χειροδεσμών παρτίδα
για μια λαοδότρια σ’ ευρώγυπες πατρίδα
σε οίκαθεν αρπαγόσκυλα κι άστρα αδικοσύνης
στο όνομα αχειρούργητης σαθρής δικαιοσύνης
όχεντρα αρσενόθηλη σ’ αυλές φτώχειας συρίζει
κι ανέμελη στα έμπλουτα αφεντικά σφυρίζει
σκοπούς μπαλάντες και ειρμούς χαϊδευτικής ωτίας
και δουλικά εμπορεύεται ως ο αρχαίος Νικίας
δούλων επενοικίαση με απολαβές σε χρήμα
σαν των χοτζάδων στα ψηλά ακούγεται το ρήμα
και αναγγέλουν της γιορτής ν’ ανάψουνε τα φώτα
μα σφαλιστή ξωπίσω τους βαριά κλείνουν την πόρτα
και παν για τ’ αστακόδειπνο μ’ όλη την ομηγύρη
σ’ ευτέλειας πνευματικής το άθλιο πανηγύρι
κι εν τέλει μέσα σε αυτή την αχταρματοσύνη
μια μεγάλη του ουρανού υπάρχει ελεημοσύνη
κι αγώνια ακούγεται φωνή
η δόλια η Ρωμιοσύνη
Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2022
Ταραντέλα / Ορφανίδης Άρης
Στην Καλημέρα τον θάνατο με τον χορό ξορκίζουν
Κάθε στροφή και μαχαιριά στου θάνατου την πλάτη
Στης ταραντέλας τον ρυθμό ο θάνατος απάτη
Για μια στιγμή ο άνθρωπος αφέντης του δυνάστη
Κάθε φορά που γίνομαι μικρός και φοβισμένος
Χίλιες φορές θα σ’ αγαπώ σαν Γκρίκο ορκισμένος
Κι ένα θα σκέφτομαι θαρρείς στου Σιληνού την πόρτα
Της Αρέθουσας τον χορό και της χαράς τη νότα
Και σαν Σπαρτιάτισσα που έκανες τα νόθα
Στου Τάραντα τη γη εγώ τα στέλνω πρώτα
Να εκπληρώσουν τον χρησμό
Να δοξαστούν πεθαίνοντας στα στήθια του Ευρώτα
Αποτυπώματα / Παρώδης Άκης
ποιήματα, αποτυπώματα
λες και πρέπει
όσα πιο πολλά μπορούμε
τα αφήνουμε όσο πιο έντονα
να τα βρουν κάποιοι
κάποιοι να τα ακολουθήσουν
να υπάρξουμε
να επιβεβαιώσουμε το θάνατο μας.
Να είχαμε μιαν άνοιξη / Κριεζής Ηρακλής
Εκ του πλησίον
μιας ύστερης άνοιξης
με λουλούδια απτόητα
και περισσές καταιγίδες
δίχως με ανθρώπους
να αλυχτάν
δίχως στεναγμό και φόβους
εκ του πλησίον
μιας θάλασσας αλάθητης
καθαρής καιρικής συνθήκης
με ηλιοφάνειες πρωτόγνωρες
το ψυχρό μου μέσα να ζεστάνουν
και πόλεμο δεν έχει άλλον πια
το δέχτηκα
μονά ζυγά
πάντα όλα δικά σου
εκ του πλησίον
της άλλης μου πλευράς
να δω
αν όλα τα καράβια πήγαν πρίμα
εκ του πλησίον λοιπόν
γιατί τα χρόνια φύγανε
γιατί ξέρω πια
γιατί έμαθα πια
τις ήττες μου ν’ αντέχω.
Αλήθειες / Γιώργος Αλεξανδρής / Αλεξανδρής Γιώργος
Κι εμείς στενέψαμε τις μέρες μας σε άκρες και περιθώρια,
μακρύναμε τις νύχτες μας στη σιωπή του μοναχισμού,
αφουγκραστήκαμε τις εκκλήσεις,κοιταχτήκαμε στις συστάσεις
κι αποδεχτήκαμε με θεωρίες,αφορισμούς και δοκιμασίες
την άσπονδη καθημερινότητα της αναγκαστικής καταφυγής
πότε με την υποψία και το βόλεμα των δόκιμων συσπειρώσεων
και πότε με τη σιγουριά και το φόβο των στοχαστικών ακροβολισμών.
*
Αριθμήσαμε ιστορικές περγαμηνές,παραδόσεις και γεγονότα,
προβληθήκαμε ως της συνέχειας εχέφρονες ευαγγελιστές,
προστρέξαμε ευσύνοπτοι μάρτυρες της αρετής και της προοπτικής
και πιστώσαμε την αλήθεια, συνείδηση,συνέπεια κι ευθύνη.
*
Κι εκείνοι αναμετρήθηκαν παράμερα με ιδέες και δοξασίες,
μονολόγησαν αυτάρεσκα στη διαφορά και τη γνώση,
παλινδρόμησαν σε ίδιες πρακτικές και ξένες εμπειρίες
κι ανασυντάχθηκαν αυτόκλητοι κι αυτόνομοι μπροστάρηδες,
ενάντια στην ομαδική συμμόρφωση και την υποταγή,
μακριά από ύποπτα κελεύσματα και τη δόλια προτροπή,
μ' επίγνωση αυθόρμητης συμπεριφοράς και λόγου επιρροή.
*
Μονοδρόμησαν στην εξαίρεση και την επιθετική προβολή
ανδρώθηκαν στην άρνηση ,το πείσμα και την ανυπακοή,
αυτομόλησαν στη στράτευση του επίδοξου οραματιστή
και έχρισαν την αντίπραξη αλήθεια και σύληση υπαρξιακή.
*
Αλήθειες ο ισχυρισμός, η αντίθεση, το δοκούν και η πλάνη.
Παράλληλη κι ομόσπονδη γραφή του καθενός ο χρόνος και ο χώρος
και σύμπτυξη ανερμάτιστη ο λόγος ο προσωπικός κι η στάση.
Αλήθειες η σύμπραξη και η συνοχή, η αντιδικία και η συνενοχή.