Η ΚΡΑΥΓΗ / Σταυραετός / Β.Α

 

 
Απόδημοι στον τόπο μας στο χρόνο μετανάστες
προσμένουμε μια γιορτή σαν από θαύμα να ’ρθει
καμπάνες αναστάσιμες μες τις καρδιές να κρούσει
για να αρχίσει η γιορτή της θαλερής της μέρας
μα φρούδα ελπίδες κι όνειρα μυλόπετρες τ’ αλέθουν
της ακμονόσφυρας αχοί της έδρας οχετεύσεις
των τρωκτικών τριξίματα εδρανανθρώπων λόγια
ανάκατα με της γιαγιάς δακρυομοιρολόγια
στην ερμαφρόδιτη του εγώ διπλή τη συγκυρία
και με την ξεσαμάρωτη πνευματοβακτηρία
με του καρνάβαλου χαρά με ψευδονύμο τρόπο
για το καλό… σ’ ένα όμορφο μα νεκρολοίσθιο τόπο
όπου προσμένει μια νια χειροδεσμών παρτίδα
για μια λαοδότρια σ’ ευρώγυπες πατρίδα
σε οίκαθεν αρπαγόσκυλα κι άστρα αδικοσύνης
στο όνομα  αχειρούργητης σαθρής δικαιοσύνης
όχεντρα αρσενόθηλη σ’ αυλές φτώχειας συρίζει
κι ανέμελη στα έμπλουτα αφεντικά σφυρίζει
σκοπούς μπαλάντες και ειρμούς χαϊδευτικής ωτίας
και δουλικά εμπορεύεται ως ο αρχαίος Νικίας
δούλων επενοικίαση με απολαβές σε χρήμα
σαν των χοτζάδων στα ψηλά ακούγεται το ρήμα
και αναγγέλουν της γιορτής ν’ ανάψουνε τα φώτα
μα σφαλιστή ξωπίσω τους βαριά κλείνουν την πόρτα
και παν για τ’ αστακόδειπνο μ’ όλη την ομηγύρη
σ’ ευτέλειας πνευματικής το άθλιο πανηγύρι
κι εν τέλει μέσα σε αυτή την αχταρματοσύνη
μια μεγάλη του ουρανού υπάρχει ελεημοσύνη
 
Φλέβες χτυπάν του πνεύματος
κι αγώνια ακούγεται φωνή
 
Δεν πέθανε !
 
Προφτάστε !
 
Μπορεί ! Μπορεί ν’Αναστηθεί
                                      
                                                       η δόλια η Ρωμιοσύνη
 
                                                                      Β.Α.