Μαρίνα Αντωνίου Μάρκου: Κάποτε φτάνει η μέρα που δεν έχεις κάτι να πεις.

 

ΕΡΗΜΙΑ

Να σου μιλήσω για ερημιά;
Θέμα που εξάντλησαν τόσοι ποιητές,
και τι λέξεις πια να να βρω εγώ;
Μα ξέρω μόνο να σου πω,
πως είναι ένα βλέμμα καρφωμένο
για ώρες στο κενό,
που κάτω απ' τα βλέφαρα
κρατάει ένα δάκρυ σφιχτά
να μην κυλήσει.
Πως είναι ένα δάγκωμα στα χείλη
όταν κάτι θέλεις να πεις,
ένα σφίξιμο στα δάχτυλα
όταν κάτι θέλεις να χαιδέψεις.
Ώρες μου μικρές,
ώρες μου αργές,
ώρες μου μετρημένες
μια και δυο φορές
με χτύπο καρδιάς
πολύ δυνατό,
του λυγμού, της σιωπής,
κυράδες και φίλες εσείς,
της μοναξιάς μου αδερφές.
 
**
ΙΣΤΟΣ ΑΡΑΧΝΗΣ

Κάποτε φτάνει η μέρα
που δεν έχεις κάτι να πεις.
Ένας ιστός αράχνης
απλώνεται κι αρπάζει
τις λέξεις στο μυαλό σου.
Ρούχα παλιά τα αισθήματα σου,
από χρόνια διπλωμένα,
σε συρτάρι μαζί με λεβάντα κι ελπίδα,
σου λένε: κλείσε τα μάτια και σώπα.
Ποτάμι κρυμμένο βαθιά
κάτω απ' τη γη η αγάπη,
ακούς το βουητό της
και νιώθεις ταραχή.
Τα όνειρα σου μαντήλι
χρωματιστό στη τσέπη σου,
μυρίζει γαρύφαλλο και μέντα.
Στην άκρη του παραμυθιού
θες να φυτέψεις μια μικρή χαρά,
να την ποτίζεις με φιλιά
δεντρί να γίνει,
όλο τον κόσμο να σκεπάσει.
 
**
ΑΓΝΩΣΤΑ ΝΕΡΑ

Και να που έφτασες κυλώντας,
στην άκρη του μεγάλου της ζωής ποταμού
πέφτοντας απ' την πιο ψηλή κορφή,
παρασύροντας μαζί πέτρες, ξερά κλαδιά
και χώμα.
Τώρα μόνο τον πόνο νιώθεις στο σώμα σου
και στης ψυχής σου τις πληγές ,
πικρά που αιμοραγούνε.
Εκεί ν' ανέβεις πάλι δεν μπορείς,
ψηλός βράχος, απότομος και θέλει νιάτα,
ορμή, χέρια γερά και νου,
πολύ κουράγιο, τώρα που η νύχτα πέφτει.
Μόνη σου λύση ν' αφεθείς πιο κάτω
στα ορμητικά, σκούρα, θολά νερά να πέσεις.
Με σκάφος τούτο το γδαρμένο σκαρί,
δίχως πυξίδα,
μόνο με πάθος για ζωή πανί,να ταξιδέψεις.
Όσο κι αν σε φοβίζει τούτο εδώ,
το άγνωστο της ζωής ποτάμι,
γαλάζιο και τελευταίο είναι,
ζήσ' το, μη σταματάς, ταξίδεψέ το.
Η ομορφιά δεν είναι
στην ησυχία της κορυφής,
μα στων κυμάτων
το βουερό ταξίδι.