Αντώνης Περδικούλης: Τού ήλιου τούς ήλους Καρφώνω στα χέρια...

 

ΦΑΝΤΑΣΙΑ
 
Απ’ τού μυαλού το κύμα πορφυρί
Φτεροκοπάνε αναίτιοι γλάροι
Τούς λέω ιδέα, αμόνι και σφυρί
Τής φαντασίας τρέφουν το κηπάρι,
Γεννιέται ο στίχος, λύρα ορφική
Τού ήλιου σκήπτρο, τής βροχής ασήμι,
Σειέται ο κόσμος, βοά σιβυλλική
Η ρίμα αγέρωχη σε πλέρια μνήμη…
 
**
ΣΑΝ ΑΚΑΤΟΙΚΗΤΟ ΒΡΑΔΥ
 
Σάν ακατοίκητο βράδυ έλα, ψυχή
Να ημερέψεις σά πρόβατο σάν κρίνο
Στής φαντασίας τ’ άπιαστο μαγνάδι
Ατάραχη σαν τ’ αλατιού την τρυφεράδα
Να καλοπιάσεις τον φρουρό τού ανέμου
Να δείς τι σβέλτη η σκέψη προχωράει…
 
**
ΝΥΧΤΑ
 
Η μέρα ματωμένο ρόδι
Δεν υπάρχει χρόνος που κυλά
Μονάχα φόβος που μαρμαρώνει
Ο θάνατος που ξεφυσάει σα γύφτος
Λύκοι τής ερημιάς βέλη τής καταιγίδας
Το σώμα τής νιότης στα δόντια τής νύχτας…
 
**
ΤΡΙΣΤΙΧΟ
 
Τού ήλιου τούς ήλους
Καρφώνω στα χέρια
Καί τραβώ τον ανήφορο...