Σελίδες

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2021

Σπύρος Γκότσης : Πιστεύω στην νύχτα που άφοβα το φεγγάρι μπαίνει από το παράθυρο και φωτίζει τους έρωτες

 

Εργο του Φρεντερίκ Γκουντάλ



Μάτια γεμάτα φως...

Σε έναν έρωτα...

Κατοικούσαν στα αστέρια επάνω....

Στην αλήθεια του έρωτα...

Εσταζαν στο κορμί σου...

Έπιναν τις κραυγές σου. ..

Αναπνεαν τη ανάσα σου...

 

 

**

Πιστεύω σε όλους που αγαπούν

Πιστεύω σε κείνους που αμαρτανουν με τον έρωτα...

και με δάκρυα συγχωρούν τον εαυτό τους και προχωρούν!!!

Πιστεύω στη μέρα που σου δίνει ο ήλιος τα πράγματα στο φως...

Πιστεύω στην νύχτα που άφοβα το φεγγάρι μπαίνει από το παράθυρο και φωτίζει τους έρωτες.....

 

**

έζησα μια ζωή συγκεχυμένη, ακαθόριστη σαν

ένα όνειρο που το ξεχνάς το πρωΐ και μετά το ξαναθυμάσαι...

Που ήταν το πεπρωμένο μου....

Και είδα τη ζωή μου σαν ένα μεγάλο βιβλίο του έρωτα....

Που διάβασα τις ηδονές το μετά και την ευτυχία...

Μεγάλα όνειρα γλυκά και οι άγγελοι να τραγουδούν το ταγκό του έρωτα..

Και εμείς να λικνίζουμε τα κορμιά μας στο ρυθμό του έρωτα!!!

 

**

Νύχτα

Στις στράτες περπατάνε οι έρωτες

Στις στέγες των σπιτιών αιωρείται το φεγγάρι!!!

σκυμμένο προς τα δάκρυα του

Έρωτα!!!

το κρεβάτι τραγουδάει τις ηδονές!!! Και παίζει η αγάπη την νύχτα νότες ευτυχίας και πίνει το αθάνατο κρασί του έρωτα στο δισκοπότηρο του άχραντου μυστηρίου του!!!

 

**

Η αγάπη ματιά μου δεν είναι εξάρτηση....

Δεν είναι επένδυση,....

Δεν είναι κατοχή....

δεν είναι ταύτιση.....

Δεν είναι υποχρέωση......

Αγγίζει σαν αερικό....

Φεύγει αν δεν έχεις ανοιχτά τα χέρια....

Στριφογυρίζει σαν άνεμος....

Και ανακατεύει τη καρδιά σου....

Σε θέλω.....

Να έρχομαι τα βράδια σαν πανσέληνος από παντού....

Όταν ο ύπνος δε σε αγγίζει....

Να γεύομαι ότι οι άλλες αγάπες νόμισαν πως χόρτασαν, να πάρω ότι δεν έχεις..

Θέλω να ζήσω μαζί σου έναν έρωτα επίγειο.....

Συγνώμη αγαπη μου που ζω μακρυά σου αλλά είσαι στο μυαλό μου στη ψυχή μου στην καρδιά μου....

Νόρα Ξένου: ΣΕ ΑΓΓΙΖΩ


Σε αγγίζω,
ναι σε αγγίζω με τα δάχτυλά μου θέλοντας να σε νιώσω,
γιατί εσύ δεν είσαι ένας κοινός άνθρωπος!
Το πρόσωπό σου είναι φωτεινό με μια πρωτόγνωρη ομορφιά
και το κορμί σου αψεγάδιαστο από τις φθορές του χρόνου.
Αδημονώ κάθε φορά να βουτήξω τη γλώσσα μου στη γεύση
που αφήνει το σώμα σου τρέφοντας την ψυχή μου
από το νάμα του κορμιού σου.
Μια γεύση που εμπεριέχει πόθο, επιθυμία, αγάπη και έρωτα,
σε ένα συνταίριασμα ανυπομονησίας για τη συνεύρεση
και έκρηξης του καταπιεσμένου πάθους.
Κοίταξε τον καπνό που αφήνει η φλόγα
του πάθους μας στο πέρασμά της.
Αχνοφαίνονται οι γυμνές φιγούρες μας
και τα πρόσωπα χαρούμενα
σαν να ζουν στον ίδιο τον παράδεισο.
Μάθε πως μου λείπεις σε κάθε ανάσα μου,
σε κάθε ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων μου,
είσαι η ζωή μου και η έμπνευση των στίχων μου.
Μείνε κοντά μου, μείνε!
Η τρέλα μου για σένα δεν έχει εξαντληθεί ακόμα,
επιθυμώντας να ποτίσω το κορμί σου
με το αίμα της ψυχής μου
φωνάζοντας το όνομά σου!

Κείμενο από το βιβλίο "Μοναχική Αναζήτηση" εκδόσεις Όστρια

Νίκος Ειρηνάκης (μικρή αναφορά)

 Έχει γεννηθεί το 1988.  Είναι υποψήφιος διδάκτωρ Φιλοσοφίας στο Λονδίνο έχοντας σπουδάσει οικονομικά (ΟΠΑ), φιλοσοφία και συγκριτική λογοτεχνία (Warwick) και φιλοσοφία των κοινωνικών επιστημών (LSE). Το 2009 εκδόθηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου (Ροές). Το 2011 εκδόθηκε σε μετάφρασή του μια επιλογή ποιημάτων του Γκέοργκ Τρακλ και σχετικών κειμένων του Μάρτιν Χάιντεγκερ με τίτλο Σκοτεινή αγάπη μιας άγριας γενιάς (Γαβριηλίδης). Το 2013 εκδόθηκε η δεύτερη ποιητική συλλογή του Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά (Γαβριηλίδης). Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες, έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά και έχουν μεταφραστεί σε πέντε γλώσσες.

Ο κόσμος είναι ένα αρκετά μικρό μέρος / Ειρηνάκης Νίκος


Το ποίημα είναι χορός

Κλειδώνοντας τη γλώσσα
Χορεύει μέσα σε εύφορη λύπη

Ο κόσμος είναι ένα αρκετά μικρό μέρος

Μη σκέφτεσαι το μέλλον
Δεν θα αργήσει

Χανόμαστε
Δεν πειράζει
Βρίσκονται άλλοι

αν τα ‘βαζε η δύση με την αυγή / Ειρηνάκης Νίκος


ξεμπλέκω τους ήχους σαν κλωστές
και τους δένω κόμπους
μήπως η μουσική νικήσει τις κραυγές

η πραγματικότητα δεν είναι παρά
μια πτυχή της φαντασίας μας

ζαλισμένοι μέσα στη μοναξιά
ο ουρανός δεν θα μας χωρέσει
γι’ αυτό στενά κελιά χτίζουμε
να ξαπλώσουμε ελεύθεροι

αν τα ’βαζε η δύση
με την αυγή
ποιανής το μέρος θα παίρναμε;

είναι ωραία η σιωπή / Ειρηνάκης Νίκος


Μην προσπαθείς να αγγίξεις το όνειρο
Άσε το όνειρο να αγγίξει εσένα

Από έρωτα να πονάς
Κι αρκεί

Γιατί ότι μου ανήκει
Ανήκει και σε σένα

Είναι ωραία η σιωπή
Εύηχη.

κι αν η σκιά μου μιλούσε / Ειρηνάκης Νίκος


Κι αν η σκιά μου μιλούσε
Ίσως μου ζήταγε συγνώμη
Που μες τα πόδια μου γυροφέρνει
Τη δύναμη του ήλιου
Και πώς να την ανεχτώ έτσι υποτακτική
Που τυφλά ακολουθεί
Μια ομορφιά που καίει
Αντί επαναστατημένη να χορεύει
Γύρω μου
Με ένστικτο και πάθος

δεν υπάρχουν αστέρια στις πόλεις / Ειρηνάκης Νίκος


Η μνήμη νεκρό όρνιο μπροστά στο μέλλον
Είμαι πολύ εγωιστής για να χαρίζω
φωτιές σε καταρράκτες
Όχι, δεν υπάρχουν αστέρια στις πόλεις
Κι εσύ είσαι πολύ μικρή για να με κοιτάς έτσι

Ξόρκι / Ε. Μύρων


Θα σκύψω μόνο για να
φιλήσω τον ουρανό
για κανένα άλλο λόγο
για κανένα ιερό χώμα

Κι αν δε μας κάνει,
θα σκάψουμε μέσα του
να βρούμε άλλον,
με καινούργιο χρώμα

Ορυμαγδός / Ε. Μύρων


Κάθομαι και χαζεύω το τασάκι
ώρες ώρες
Φορτωμένο με σκέψεις
κι αποτσίγαρα καθώς είναι,
θυμίζει χωματερή
ή νεκροταφείο
Καμιά φορά ρίχνω
λίγο νερό,
ίσως για να σιγουρευτώ
ότι έσβησαν οι καύτρες
ίσως για να μην ενοχλεί
η μυρωδιά της αποσύνθεσης

Ε. Μύρων (μικρό βιογραφικό)

 Ο Ε.Μύρων γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα και κατάγεται από τη Λευκάδα. 

Ποιητικές Συλλογές:

  • Απνευστί (2019)
  • Γράμμα στη μητέρα (Αρμίδα, 2019). 
Επιμελείται  το ιστολόγιο a-lektor.blogspot.gr 



Κακὴ ζαριά / Ε. Μύρων


 
Ὅλες οἱ πιθανότητες
γκρεμίστηκαν –
μόνη στέκει πιὰ
ἡ ἕβδομη πλευρά.

Οἱ τυχοδιώκτες / Ε. Μύρων


 
Στὸ πρακτορεῖο,
ἐκεῖ ποὺ μεταμφιεσμένη σὲ ὄνειρο
τριγυρνᾶ ἡ ἥττα,
ἐκεῖ συχνάζουν
ντυμένοι τυχοδιώκτες.

Ἠχεῖο / Ε. Μύρων


 
Τὸ ἠχεῖο πάντα
θὰ φαλτσάρει
στὸ κελάηδισμα ἀηδονιοῦ..

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΑΞΗ / Πορφυρίου Αριάδνη

 Από τις "Ελλαμψεις" ...


Θυμάμαι τον φτωχούλη Μπέρτολτ Μπρεχτ
τώρα που ακονίζονται μαχαίρια.
Πάλεψα μόνη.
Ζυμωθηκα.
Η λαμψη της καρδιάς
σαν μικρό κουβάρι φως
που συσκοτίζει την τελευταία πράξη.
Τα χρωματα με εγκατελειψαν
όσο ο αγώνας θέριευε.
Παλεύω με το μαύρο.
Δαγκωνω τις σκέψεις μου
όσο οι μορφές λιώνουν
και γίνονται ροδόμερο.
Οι φωτιές ακουγονται
τόσο, μα τόσο έντονα
που στο τέλος θα μάς συντρίψει
το μεδουλι τους.
Ίσως.

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2021

Περι ψυχής / Νικόλας Σαλίβερος



Θέμα άφθαστο σε « βάθος»........
Και χωρίς φόβο και πάθος,
θα αποτολμήσω
ν’αναλύσω,
με λόγια Σοφών στη γλώσσα μας γραμμένα
και δικά μου «σοφίσματα=γρίφους» με δέος καλυμμένα.
Θα αρχίσω με τον αρεστό κι’ εύκολο μύθο
που τη φαντασία τρέφει πάντοτε ενσυνειδήτως
και αφού αναντιρρήτως,
της «ψυχής» φρουρεί τον «πολύτιμο το λίθο».
Ερωμένη ήταν,λέει,του Ερωτα η Ψυχή.
Μα δεν είναι ο έρωτας κάθε ζωής «ψυχή»;
Kι’αν πιότερα θελήσετε στον Απουλήϊο θα βρήτε,
αφου το δικό μου το «κιτάπι» τον ..στερήται.
Ψυχή( λ)=(Ψύχω),πνοή,ανάσα νόησις’νούς..
και μέρος-ένδειξις αυτής, το «Αϋλον’Αγιον»Πνεύμα.
Πνεύμα του κόσμου(Αnima mundi) και έδρα του «θυμού»,
έδρα του καθαρμού.
Θέμα-ερώτημα «τοις πάσι».
Και στη βάση,
ακατανόητο, μα και πολλαχώς απο σοφούς και μη, διερευνητικό,
διερωτηματικό
και δια κρίσως και επιστήμης  ερμηνευτικό.
Γρίφος οντολογικός σε γαλαξία άδηλο και  μεταφυσικό.
Που άρχισε το αιώνιο της σύγχυσης ταξίδι του,
ισως όταν στη θάλασσα ο δελφίν,κολύμπι έκανε παρθενικό
κι’ο άνθρωπος χρειάστηκε θεμέλιο για την πίστη του.
  
Ορφέας, Ομηρος,Πλάτωνας,Αριστοτέλης πρίν,
 μα και ο Χριστός κι’αλλοι σοφοί κατοπινοί και νύν,
είπανε , πως το  πνεύμα σαν « μέρος» της  ψυχής
μαζί της « ζεί» και μετά θάνατο.. «άψαυστος-αόρατος»μα ζωντανή.
Το σχήμα έχει του «ζώντος» μέσα που κατοικεί
Κι’όταν η σάρκα λιώνει,
την ψυχή-πνεύμα,λευτερώνει........
«Πεταλούδα» ολούθε όπου μετοικεί.
στόν Αδη’κάτω, είτε στον ουρανό-Θεό επάνω.
(Αλλος πίστη έχει στα γήϊνα κ’αλλος στον «κατ’-Επάνω»)
Κι’η πεταλούδα,αν κι’έχει χρώματα πολλά,δεν είν’ διευθαρμένη.
Ο «άνθρωπος»όμως, πούχει την κρίση δώρο της «Φύσης»
 «χωρίς αιδώ» ,δίχως του μυαλού απο-πλύσεις ,
αβίαστα,την ψυχή του ,ευτελή, σκληρή κ’ανάξια την κατασταίνει.
 
Ο Πλάτωνας,τη λέξη,προσωπικά ετυμολόγησε
Και ομολόγησε
«Το εμ-ψυχο είναι έμ-βιο,εναι ζώον.......είναι
Αρχή ζωής..που δίνει κίνηση στο σώμα,με του νού διακονία,
αφού η ίδια «Κοσμική Ψυχή» αυτο-κινήται
και του «Κοσμικού Νού» προηγείται.
Είναι,κατά τον Πλάτωνα του «Κόσμου η ψυχή»,
η ένωση τριών μειγμάτων,
(των πρώτων ίσως θαυμάτων)
τα ενδιάμεσα, της αδιαίρετης και αμετάβλητης Ουσίας,
της διαιρετής ,μεταβαλλόμενης των φυσικών σωμάτων(Ταυτότητας=Ταυτόν) Ουσίας
και της δύσμεικτης διάμεσης διαφοράς(Θάτερον) των δύο ανωτέρω
(απλά κι’γώ,μεταφέρω)
Όλα μαζί  εμείχθησαν
απ’το Δημιουργό-
Θεό.
Ουσία,δηλαδή,Ταυτόν και Θάτερον.
(και όσοι-κατά Βρετάκο- «λευκοφόροι εννοείτωσαν»).
Και κατ’Αρσιστοτέλη έχομε έναν ακόμη ορισμό
Που αναντίρρητα δεν νοούμε αφορισμό.
«Πρώτη,λέει,είναι εντελέχεια(=τέλεια ενέργεια)=
Το τέλειον,το τέλος της πρώτης ατελούς ενέργειας=της μετάβασης
απο το είδος-τη νοητή ουσία κάθε πράγματος- στην ύλη.
σώματος φυσικού(ουχί τεχνητού) οργανικού(που ζεί).
Το είδος και η ουσία του σώματος
και επομένως η ψυχή,είναι αχώριστη απο το σώμα»
Ψυχή=Αρχή ζωής και κίνησης=αιτία μοναδική
Ψυχή=Αιτία μορφής και ,ατομικότητας=Αιτία ειδική
Ψυχή=Αιτία κίνησης,ύψωσης του σώματος στην αλήθεια=Αιτία ποιητική.
 Είναι αιτία και αρχή του ζωντανού σώματος,
η πηγή και ο σκοπός της κίνησής του.
Είναι του «Δημιουργού» παντέλεια «εναντίων αρμονία».
Και σύ «Ανθρωπε» με «νου» κι΄οχι «θυμό»δώσε δική σου ερμηνεία.
Είναι η ψυχή ,ο Πυθαγόρειος αριθμός,το «Ενα»;
Η μήπως τα «ενάντια» αδιαχώριστα σε ένα;
Θερμό=Ζέον=Ζωή;
 Ψυχρό=ψύχω=ψυχή;
«Το γαρ αυτό νοείν,εστί και είναι»;Παρμενίδης ο εξ Ελέας-υιός
Και το «εκ δανεισμού».. «Σκέπτομαι,άρα υπάρχω»:Καρτέσιος
Ψυχολογία(λ)=επιστήμη που της ψυχής μελατά
τα φαινόμενα.......
Και πλείστα όσα τα..παρελκόμενα.
«θαύματα» της επιστήμης.. τω όντι
(μονάχα που θαρρώ σχέση έχουν με το τι..μασά το δόντι
κι’όχι με το «πρώτο»το στοιχείο-αιτία που η ψυχή υπάρχει.)
Ψυχής-ιατρός,ψυχής θεραπευτής,αναλυτής και ψυχολόγος
Και κατ’επέκταση κάθε «σωτήρας ..φυσικός και αστρολόγος».
Του Ψυχιατρείου συμπεριλαμβανομένου
(Φαιδρός μανδύας κάθε  μυαλού προδομένου)
Ψυχή( λ)=κάθε μεταφορά της λέξης,
όπως μπορείς και συ  να έπιλέξεις,
προκειμένου την «αρχή», «το μεγαλείο»,το «μοναδικό»
«τη δύναμη»,τη «χαρά» μα και το «τραγικό»
να αποδώσεις ,
χωρίς να προδόσεις...
και τότε ίσως, μόνος την ψυχή σου σώσεις.
Ο Επίκουρος αντίθετα φωνάζει,( «φωνή βοώντος».)
Και είναι όντως;
η  ψυχή, ωσάν το σώμα,
θνητή, που μαζί του πέφτει στο αιώνιο κόμμα;
Μα κι’αν ακόμα εί’ανάμικτη απο φωτιά κι’αέρα
πνεύμα και αισθητική,
έστω και η πολύχρωμη ποιητική,
τον γρίφο της ψυχής αβίαστα δεν λύνει.
Της ψυχής η ευφροσύνη,
είναι το «Λάθε βιώσας».Μ’αχάλαστη  γαλήνη,
την ψυχή σου σώζεις, όταν η ζωή στη σωφροσύνη βαίνει,
κι’αν τον φόβο και την αβελτηρία αποφεύγεις
και η «Τιμή» και η «Δόξα» δεν σε βαραίνει,
κι’αν..σε «κήπο περιπάτου»,περίσκεψης κι’αυτογνωσίας καταφεύγεις.
Ο θάνατος του σώματος και όλα τα άτομα της ψυχής σκορπίζονται.
Απιαστος ο αριθμός σοφών τε και..σκεπτικιστών
του «μύθου»της ψυχής..περιπατητών,
Ελλήνων και φιλ’Ελλήνων μελετητών.
Πυθαγόρας,Πλούταρχος και Ξενοκράτης
Φρόϋδ και Χήθ  Θωμάς ο αριστοκράτης.
Κι’αν μόνο κάποιους εμελέτησα «χύδην» ..εξ’ επιθυμίας
«Απαγε, απ’ εμού ,της βλασφημίας»
Ψυχαγωγ(έ)ώ(τα λεξικά-αρχαϊκώς και νύν)=
Οδηγώ τας ψυχάς των νεκρών στον Αδη..
Μακάβρια ομολογουμένως.. αποστολή-διαδικασία.
Πρός τούτο, δοκώ,την πιότερο ευχάριστη εδόσαν σημασία,
οι τότε κι’οι κατοπινοί,στη λέψη την παράγωγη:
 Ψυχαγωγία=ανάκληση της ψυχής απ’τον Αδη,
με «φίλτρα μαγικά»..που τέρψιν φέρουν.
Πως αλλιώς του Χάρου να νικήσεις την «πράξη» την ανάγωγη. 
Μήπως όμως όλοι μας με τα «μαγικά»,
γινόμαστε θεληματικά:
Ψυχαπάτες(τα λεξικά)=Εξαπάτες της ψυχής.
Αρα αυτο-εξαπατούμεθα.
Μετεμψύχωσις( λ)=μετοίκησις ψυχής σε άλλο σώμα.
Ερώτημα άλυτον,στις αισθήσεις και τον οδηγό τους το όμμα.
Σοφοί, «παράσοφοι»,εκμεταλευτές,ανερμάτιστοι και πολλές θρησκείες,
«λύση» δώσανε στο θέμα,με δοξασίες , σκεπτικισμό, μα και με βλακείες.
Αρχισα λοιπόν,όπως είπα μ’ένα μύθο,
μα η αλήθεια πίσω από ασήκωτο βρίσκεται λίθο.
Και επειδή η ζωή δεν επιστέφει,
ας αφήσομε τον μύθο να μας τρέφει.
(Απόκριση,λογάω ,όπως πολλοί θνητοί,δεν βγάνω,
αφού δεν θωρώ τι θ’απογίνω σαν αποθάνω).
Μονάχα τούτο τελικά εικάζω,
(μέσα στο χωροχρόνο που υπάρχω..Μυρμηγκάκι η ζωή,
 αναλογίζομαι.Στην εξέλιξή της, μια ανάσα,μιά μόνο πνοή.)
και το «τέλος»*περι της ψυχής* μας βάζω.
«Αν-αίσθητος» αγέρας είναι η ψυχή,άγκιχτος,μαζί μας κάθε ώρα...
Είναι « η έκτη αίσθηση» τάχα του Πυθαγόρα;
Ή μήπως είναι του μυαλού η αχανή η χώρα;
Μπορεί και της ελπίδας η δύχτινη να είναι η αιώρα,
όταν ο «ύπνος ο αιώνιος» φέρει την ξαστεριά, στης ζωής τη μπόρα
Oλους μας,ξαναλέω, τρέφει και μας ζεί της ψυχής ο « μύθος»
Γιατι άλυτος  παραμένει, του θάνατου ο γρίφος.
Οσο, όπου,όποια και καθότι, ζωή υπάρχει στους αιώνες,
-συμπέρασμα προσωπικό
κ’ουχί ρητορικό-,
της  ψυχής τε και ζωής, θα διέπουν οι κανόνες.
Και δεδομένου ότι ετυμολογικώς αποδίδεται
Η ψυχή<ψύχω<φυσώ<πνέω< «ψυχρή πνοή», 
Οθεν στερούμενου το σώματος, σταματά κάθε πνοή.
Κι’αν είναι τούτη αθάνατη,ουδόλως θα ξαναφυσήξει
Σε ίδιο άνθρωπο, ζώο η φυτό,
αφού δίχως πνοή, μήτε άνθρωπος, ζώο ,φυτό
μπορούν τον ήλιο να χαρούν.

Κάπου θα συμφωνήσω με τον Ηράκλειτο
Πως η ψυχή σχετίζεται στενά με το σώμα,ήτοι με την ύλη
θεωρώντας την, σαν πολλοί σύγχρονοί του λεπτή και αιθέρια.
Και πιο πολύ με Επίκουρο αφού,της ψυχής τα άτομα που αποτελείται,
με τον θάνατο του σώματος όλα τα άτομα που αυτή αποτελείται σκορπίζονται.
Όμως και σύγχρονοι  φιλόσοφοι(Γκαντ) υποστηρίζουνι το αναπόδεικτο της άυλης φύσης της ψυχής.
Πιστεύω ο νούς μου έχει καταλήξει,
πως δίχως ύλη, δεν υπάρχει ψυχή(πνοή) ,άρα και πνεύμα.
Ονειρα και  θύμησες, ζωής  είναι το ρεύμα
κι’εχουν μαζί της, το χρόνο τους στη λήξη.

Εταιρεία Τεχνών Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου:21ος ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

 21ος ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

Η Εταιρεία Τεχνών Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου, προκηρύσσει και φέτος, για εικοστή πρώτη κατά σειρά χρονιά, Λογοτεχνικό Διαγωνισμό (ποίηση, διήγημα, θεατρικό, οδοιπορικό, δοκίμιο, παραμύθι και σατιρικό). Οι όροι του διαγωνισμού είναι οι εξής:

  • Το θέμα είναι ελεύθερο.
  • Όλα τα έργα θα πρέπει να είναι δακτυλογραφημένα.
  • Κάθε διαγωνιζόμενος μπορεί να συμμετέχει με 1 (ένα) έργο ανά κατηγορία πλην του ποιήματος όπου επιτρέπονται έως 2 (δύο).
  • Το διήγημα δεν πρέπει να υπερβαίνει τις 15 σελίδες σε διπλό διάστημα,
    καθώς και το θεατρικό, οδοιπορικό, δοκίμιο, παραμύθι.
  • Τα έργα πρέπει να είναι ανέκδοτα και αδημοσίευτα.
  • Η υποβολή τους θα γίνει σε 3 (τρία) αντίγραφα, τα οποία θα φέρουν υποχρεωτικά μόνο το ψευδώνυμο, όπως και ο φάκελος αποστολής τους. Μέσα στον φάκελο θα πρέπει να υπάρχει άλλος σφραγισμένος φάκελος, με τα πλήρη στοιχεία του διαγωνιζομένου (ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, τηλέφωνο, ηλικία, επάγγελμα, ηλεκτρονική διεύθυνση), ενώ στην εξωτερική όψη και αυτού του φακέλου θα αναγράφεται μόνο το ψευδώνυμο και η κατηγορία στην οποία συμμετέχει.
  • Για τα παιδιά και τους εφήβους, η κατηγορία και η ηλικία να αναγράφονται στην εξωτερική όψη του φακέλου που θα εμπεριέχει τα στοιχεία του διαγωνιζομένου.
  • Η προθεσμία υποβολής των έργων λήγει στις 28 Μαΐου 2021.
  • Τα έργα να αποσταλούν ταχυδρομικώς στην εξής διεύθυνση:

ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΕΧΝΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ & ΠΟΛIΤΙΣΜΟΥ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ
POST RESΤANTE 18702 ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ 2
Ταχυδρομικό Κατάστημα Λεωφόρος Δημοκρατίας 7- 9, Τ.Κ. 187 56
Τηλ. 2104315 942 – 6948228939

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2021

ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ / Δούμου Στέλλα

 


Τριαντάφυλλος Τριανταφύλλου ετών 87, κηπουρός
Ολόκληρος ένα λουλούδι.
Απεβίωσε σήμερα,
παναπεί: στον κήπο μια άδεια λακουβίτσα.
Τα πουλιά δαγκώνουν ουρανό να τη σκεπάσουν.
Γενναίος υπήρξε με τους ανθρώπους.
Στην κάσα του, το αγκάθι που ξεφύτρωσε αντίτιμο
για όλα όσα τον πλήγωσαν και δεν τα εκδικήθηκε.

ΑΝΕΣΤΙΟΣ / Δούμου Στέλλα

 


Για ποια βρόχινα γοβάκια μου μιλάς
που έρχεται η βροχή με βήμα χήνας
κι εγώ είμαι δρόμος;
Το αγαπημένο μου χρώμα είναι αλμυρό
καμένα λάστιχα ζεσταίνουν τον ύπνο
κι απ’ τα νύχια μου κρέμονται καμπούρικα χρόνια
πλυμένα στις μπύρες και στα σάπια νερά.
Κι εσύ για ένα γοβάκι βροχής πετάς τη σκούφια σου…
Ασημένιες αλεπούδες κρατούσαν ψαλίδια
όταν μ’ έκοβαν άνθρωπο
και με πουλούσαν στην κρεαταγορά.

ΘΗΤΕΙΑ /Δούμου Στέλλα

 


Οι φυλές των παραθύρων ζαρκάδια στο Μπρούκλιν
Έχω πυρετό στα δάχτυλα
Έχω έναν Καντίνσκυ κρεμασμένο στη γλώσσα
Κι ένα ευλόγησον
Των γρηγορούντων

Όταν τελειώσουν όλα αυτά
Πυροβολήστε με.

ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΣΗ ΚΙ ΕΝΤΕΥΘΕΝ / Δούμου Στέλλα

 


Στο κρεβάτι μου ένα πριόνι
Κάθε βράδυ
Αθόρυβα
Κόβει κι ένα κλαδί
Απ’ την ανάσα
Που έχω φυλάξει για την αθανασία.

ΚΑΤΑ ΤΟ ΜΕΤΑ ΕΛΕΟΣ ΤΗΣ / Δούμου Στέλλα

 


Της διάβαζε τα ποιήματα που έγραφε
Ύστερα τα έπνιγε στον ασβέστη σαν γατιά
Και την παρατούσε με λύσσα
Για να την κάνει να κλαίει
Αργότερα, όταν κανείς δεν κοιτούσε
Τα έθαβε μ’ ένα φτερό για σημάδι
Για να πετάξουν ξανά
Κατά το μέγα έλεος της
Ούτε κι ο ίδιος δεν ήξερε πόσο την αγαπούσε.

Στέλλα Δούμου / Βιογραφικό σημείωμα

 H Στέλλα Δούμου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962

Ποιητικές Συλλογές:

  • Ποίηση – Χαμηλές Οκτάβες (Φαρφουλάς 2013, Α´ βραβείο Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός 2012), 
  • Έρως αρόδο (Κουκούτσι, 2015), 
  • Χρονορυχείο (Θράκα 2017), 
  • Το άλογο που έγραφε (Σμίλη, 2020). 



Γιάννης Δούκας / Βιογραφικό σημείωμα

 O Γιάννης Δούκας γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και Digital Humanities στο King'sCollege του Λονδίνου.

Έργα του: 

  • Ο κόσμος όπως ήρθα και τον βρήκα (σύντομα πεζά, Κέδρος, 2001), 
  • Στα μέσα σύνορα (ποιήματα, Πόλις, 2011, Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Ποιητή του Περιοδικού Διαβάζω), 
  • Το Σύνδρομο Σταντάλ (ποιήματα, Πόλις, 2013, Βραβείο Γ. Αθάνα της Ακαδημίας Αθηνών). 

Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα σερβικά.



ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΙ / Γιάννης Δούκας


                 Στον Bernard Knox

 

Ζούσαν την εποχή των μονοδρόμων
κι έτσι, νομίζω, το ’χανε συλλάβει:
άσπρο και μαύρο, αφεντικά και σκλάβοι,
αυτός είναι ο καιρός, αυτός ο γνώμων

που δίνει στην κοινή μορφή το σχήμα
της ένωσης και την αυτονομία
στη στράτευση. Απ’ την προϊστορία
υψώνεται σαν πλάσμα, σώμα, κύμα

που αίμα κυλά, πηγάζει απ’ το αίμα
εδώ, μέσα στο Μάτι του Λονδίνου.
Αλήθεια και γλυπτό τους μνήμα γίνου:
πως τελικά η θέση είναι το θέμα,

η θέση στο βαθύτατα επείγον,
και είναι πάντα υπόθεση των λίγων
.

Η ΣΑΠΦΩ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ / Γιάννης Δούκας



Πολιορκώντας από μέσα ένα τριάρι
Πρωτοβουλία για παράθυρο θα πάρει
Και με τις γλάστρες στη βεράντα της θα ζει
Το μεσημέρι πάντα θα την ξεσηκώνει
Θα νιώθει κάπως ξεχασμένη, κάπως μόνη
Ώσπου στο τέλος θα καλμάρει κάθε αυγή
 
Θα δώσει χώρο στο παράλογο
Κι όταν ανοίξει τον διάλογο
Με τ’ άπειρο
Πάνω σε πάπυρο
Θ’ αφήσει τ’ όνομά της
Κληρονομιά της
 
Βροχή, θα σκέφτεται, και πολυκατοικία
Και θα βυθίζεται σε μια μελαγχολία
Σαββατοκύριακο, τσιγάρο και καφές
Σε μια παρένθεση που θα χωράει τόσα
Όσα δεν ήξερε ποτέ να πει η γλώσσα
Κι όσα δεν μπόρεσαν να κρύψουν οι βαφές

Χριστόφορος Τριάντης: Δύο [2] μικρά διηγήματα

 


Το υπόγειο 

 

 

 

 «Όπου κι αν βρίσκεσαι, σκάβε βαθιά.

Κάτω είναι η πηγή.

Άσε τους σκοταδιστές να φωνάζουν πως κάτω είναι η κόλαση»

Νίτσε

 

Μήνες πολλούς έσκαβε μέσα στο σπίτι του, ίσως και χρόνια, σημασία είχε ότι έσκαβε πολύ καιρό. Το χώμα το έβαζε σε σακιά που τα τοποθετούσε στην αυλή, δημιουργώντας ένα τείχος που έμοιαζε με αντιαεροπορικό πύργο. Τελικά κατάφερε και έφτιαξε ένα υπόγειο οίκημα με κάποια δωμάτια κι ανέσεις. Βρισκόταν ακριβώς κάτω από το σαλόνι, στο κέντρο του σπιτιού του. Βρήκε και τον τρόπο να αποθηκεύσει πολλά τρόφιμα, ιδιαίτερα τροφές που είχαν μακρά διάρκεια. Το νερό δεν του έλειπε, ας είναι καλά τα υπόγεια ύδατα. Σε κάθε καλό σπίτι και σταθερό οίκημα υπάρχουν υπόγεια νερά και υπόγεια ρεύματα. Υπεραιωνόβιες μπαταρίες (δικής του εφεύρεσης ) εξασφάλιζαν το απαραίτητο φως στο υπόγειο.

 Πήρε την απόφαση να ζήσει εκεί μέσα, χωρίς να έχει επαφές με τους ανθρώπους. Για να το πω καλύτερα δεν επιθυμούσε να βλέπει ούτε  συνεργάτες και φίλους, ούτε αξιολάτρευτες ερωμένες, ούτε συναδέλφους (περισσότερο αυτούς), ούτε συγγενείς, ούτε εκδότες, φροντιστές , φυλακιστές, μαχητές, κριτές, τιμητές και ό,τι άλλη κατηγορία έχει την κατάληξη – τες. Ήταν εχθρός των ουσιαστικών με τέτοιες καταλήξεις.

 Ο συγγραφέας Μαξ Γκολντράιτερ ένιωθε ασφαλής στην απομόνωσή του. Το υπόγειο σπίτι ήταν το καταφύγιό του.Mια πατρίδα αποκλειστικά δική του. Και τούτο το οίκημα μεταμορφωνόταν (ξαφνικά και απρόβλεπτα) ανάλογα τις καιρικές συνθήκες και τις εσωτερικές διεργασίες. Άλλες φορές τετραγωνιζόταν και στένευε επικίνδυνα, πιέζοντας σωθικά και στοχασμούς και άλλες φορές υψωνόταν πάνω από τον υπέργειο θόλο. Και ταξίδευε σε ανοιχτά πεδία, όπου το αίμα των λέξεων ήταν πεντακάθαρο, γεμίζοντας το υπόγειο με ανθοφορούντα θέματα και θεάματα. Εξαίσια μεταμορφωτικά ταξίδια. Οι άνθρωποι ήταν απόντες απ’ όλες αυτές τις διαδρομές πάνω και κάτω από τη γη. Αντιλαμβανόταν ότι οι  μόνοι που εκτελούσαν κάποιο έργο «επωφελεία» της ανθρωπότητας ήταν οι νεκροθάφτες. Ανάλογα τα βαλάντια των ζώντων και των τεθνεώτων, έσκαβαν, σαν και αυτόν, βαθιά, γεωμετρημένα και σταθερά.

 Καθώς όμως τα χρόνια περνούσαν, η μοναξιά τον κατέβαλε. Το υπόγειο δεν άλλαζε διαστάσεις και οι ταξιδιωτικές αποδράσεις έπαψαν (σιωπηλά και προβλέψιμα). Ο Μαξ Γκολντράιτερ αντέδρασε (σχεδόν αμέσως). Ήθελε διακαώς και με μια κάποια αγωνία, να βρει κάποιο άλλο πλάσμα για να μοιραστεί το υπόγειό του. Ξεκίνησε λοιπόν να σκάβει πιο βαθιά. Είχε και τον φόβο μήπως συναντήσει κανένα αρουραίο με ανθρώπινη ομιλία, σαν και αυτούς που συχνάζουν στα μέγαρα και τις επαύλεις και χαριεντίζονται θορυβωδώς  με τους κυρίους και τις κυρίες τους. Κάτι τέτοιο τον φόβιζε πραγματικά. Αλλά αυτό δεν συνέβη, υπήρξε τυχερός. Μια μέρα άκουσε θόρυβο, έσκαβαν από την αντίθετη μεριά. Ίσως άνοιγαν λαγούμια ή άνοιγαν κάποιο ορυχείο. Ίσως ήταν ένα ζώο ή ένας άλλος άνθρωπος. Κι ήρθε η ώρα της συνάντησης. Ο Μαξ  Γκολντράιτερ αντίκρισε -χαρούμενος- τον κόσμο ολόκληρο. Η ανθρωπότητα τον κοίταζε απορημένη.

 

**

Δερματοστιξίες

 

Ο σκηνοθέτης περίμενε την πτήση του, στο αεροδρόμιο. Ένα ακόμα ταξίδι στο εξωτερικό για τις ανάγκες της νέας του ταινίας. Μια ακόμα ταξιδιωτική μέρα, σ’ ένα μεγάλο αεροδρόμιο. Κάθισε σε μια καφετέρια, παρήγγειλε έναν ζεστό καφέ κι άνοιξε την εφημερίδα του (η εφημερίδα ανήκε στην κεντροδεξιά, παλιότερα «ακολουθούσε» τη σοσιαλδημοκρατία). Αφού διάβασε μερικές γραμμές, ξεκίνησε τη φυσιογνωστική παρατήρηση του κόσμου που ερχόταν κι έφευγε, άλλαζε θέσεις και καθίσματα, πήγαινε προς τα εκδοτήρια, ή ήταν σε αναμονή των πτήσεων. Ήταν μια κινηματογραφική συνήθεια η εστίαση στα πρόσωπα, στις κινήσεις, στα βλέμματα και τις συμπεριφορές. Η κινηματογραφική του ματιά σταμάτησε ή μάλλον επικεντρώθηκε σε συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες. Αυτοί που του έκαναν μεγάλη εντύπωση ήταν οι νέοι άνθρωποι. Οι παρέες τους έδειχναν ευτυχισμένες και ξέγνοιαστες, ολοκάθαρα στοιχεία μιας χορτασμένης νεότητας. Αλλά η εικόνα είχε πάνω της κάτι σαν ψέμα, έδειχνε να στερείται γνησιότητας και μιας κάποιας ευγένειας.

Οι νεαροί προσπαθούσαν να τραβήξουν την προσοχή των παρευρισκόμενων. Γελούσαν δυνατά, χειρονομούσαν χάσκοντας, και τα σχόλιά τους ήταν θορυβώδη κι άξεστα. Αδιαφορούσαν για τους υπόλοιπους ταξιδιώτες που παρακολουθούσαν στωικά τα νεανικά δρώμενα, τις άνετες δήθεν συμπεριφορές. Οι νέοι άνδρες ήταν αξύριστοι με γενειάδες, γεμάτοι τατουάζ στα χέρια και τους σβέρκους. Κάθε αποκαλυπτόμενη και μη επιφάνεια έβριθε παραστάσεων και σημειολογιών (ημερομηνίες, ζωικό και πτητικό βασίλειο, άγιοι και διάβολοι, περσοαραβικά ρητά και επαναστατικά συνθήματα, όρκοι και οικογενειακά στιγμιότυπα). Πανδαισία αυτοναφοράς, πειστήρια ισχυρά αντισυμβατικής ωραιοπάθειας. Δηλώσεις περί των πάντων, απόντων όμως των ίδιων των εαυτών τους. Αν και η βαθύτερη επιθυμία τους ήταν να περνούν για διαφορετικοί, εντούτοις ήταν τόσο όμοιοι. Όλοι αυτοί οι δερματικοί στιγματισμοί φανέρωναν και μια έλλειψη ευαισθησίας. Από τη στιγμή που αψηφούσαν τον πόνο ακόμα και στις πιο ευάλωτες επιφάνειες του σώματος, ήταν γεγονός ότι δεν έδιναν καμία σημασία και προσοχή στις ψυχικές πληγές, αυτές που διαφοροποιούν τον άνθρωπο από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο.

Τα κορίτσια μασούσαν τσίχλες, με μαύρα νύχια (οι περισσότερες), κρατούσαν πλαστικά ποτήρια με κρύους καφέδες, έβγαζαν διάφορες φωτογραφίες με τα κινητά τους, παίρνοντας τις ανάλογες πόζες και διαλέγοντας τα ανάλογα σκηνοθετικά ντεκόρ. Από τη μία, η εικόνα της επίπλαστης επαναστατικότητας, της δήθεν αμφισβήτησης των κοινωνικών δομών και από την άλλη η εικόνα της αυταρέσκειας. Γεννημένοι «επαναστάτες» , ετούτοι οι γόνοι των αστικών και μικροαστικών οικογενειών, μύριζαν από μακριά τακτοποίηση και λεφτά. Η σκηνοθετική ευαισθησία διέκρινε τον «φιλοκομφορμισμό» πίσω από τα τατουάζ και τα μαύρα νύχια. Αναστέναξε και σκέφτηκε τον τίτλο της επόμενης ταινίας του: «Δερματοστιξίες».