Παναγιές Ελένες, Ι / Γιώργου Κ. Ψάλτη

 Η Εκάβη κλαίει – καθόλου δεν πειράζει

αυτή την ώρα που οι νικητές γελούν
μεθώντας με κρασί που αγνοούν ποιος
τους έχει σερβίρει. Ένας άρχοντας γυμνός
την πλησιάζει κρατώντας σε λουρί έναν –
αυτονοήτως – γυμνό σκύλο.
Γδύνεται η πρώην βασίλισσα τα λουλούδια
που μαζί με την εποχή προκάλεσε η γενιά της,
η ήδη ηττημένη στον πόλεμο
που δεν καθορίστηκε από καμία μάχη.

Ο στίχος «Έτσι λοιπόν κήδεψαν τον Έκτορα
που δάμαζε άλογα», τελειώνει την Ιλιάδα.
Ο Αχιλλέας πρόκειται να πεθάνει, αυτό
αναφέρεται σαφώς. Ούτε μία λέξη
για τον Δούρειο Ίππο. Οι ήρωες πεθαίνουν,
εξακολουθεί η πολιτική, και οι θεοί.

Ο σκύλος σέρνει –με τα δόντια– αυτόν
που οι μελλοντικοί θα αδυνατούν να
προσδιορίσουν εάν ή πότε υπήρξε.
Ο άρχοντας είναι ντυμένος καταλλήλως.

Γιώργος Ψάλτης (βιογραφικό σημείωμα)

 Ο Γιώργος Ψάλτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1969. 

Ποιητικές συλλογές: 

• Επιστροφή στην ενιαία χώρα (Ίκαρος, 2008), (περιλήφθηκε στη βραχεία λίστα για το Βραβείο Πρωτοεμφανιζομένου Συγγραφέα 2009 του περιοδικού "Διαβάζω" )
• Μη σκάψετε παρακαλώ εδώ είναι θαμμένος ένας σκύλος (Ίκαρος, 2001) και 
• Παναγιές Ελένες (Ίκαρος, 2014). 
• Εσένα (2017)

Χριστόφορος Τριάντης: Σπάνιοι άνθρωποι… το μυστικό είναι πως στο τέλος γίνονται τρελοί ή ποιητές, και δεν υπάρχει γυρισμός από αυτή τη διάζευξη.

 

 

 Σπάνιοι άνθρωποι

 

 

Κάθε εποχή γεννάει σπάνιους ανθρώπους. Μόνο που στην πορεία, πολλοί από αυτούς χάνονται, μην αφήνοντας το πνεύμα τους να λάμψει. Ίσως επειδή δεν αγαπούν τη μοναξιά, ίσως επειδή κυριαρχούν οι ηδονές και τους εκτρέπουν από τον δρόμο. Όσοι απομένουν, ταιριάζουν με την εποχή τους και προχωρούν. Αποστρεφόμενοι τις συνάφειες και τους απολογισμούς, ζωγραφίζουν στον καμβά της ανθρωπότητας. Δεν πιστεύουν σε στόχους και στον γενικότερο σκοπό του σύμπαντος, όπως τον χιλιοπαρουσιάζουν επιστήμονες, φιλόσοφοι, αστροναύτες και πολιτικοί. Κάτι τέτοιες ιδέες ανήκουν σε τυπολάτρες και μνησίκακους λογάδες. Οι σπάνιοι άνθρωποι ισορροπούν ηθελημένα (κι άθελά τους) το απολλώνιο με το διονυσιακό στοιχείο, μην ξεχνώντας πως το γέλιο είναι η έκφραση, η πιο γνήσια, της όποιας αλήθειας υπάρχει στα φαινόμενα και στα πράγματα. Δεν αποφεύγουν το γελοίο του γελωτοποιού, ίσα ίσα το επιζητούν, όχι μαγαρίζοντάς το σαν αυτοκράτορες σε παλάτια και επαύλεις, αλλά προφυλάσσοντάς το σαν εκτιμητές της ελαφρότητας. Η βαρύτητα τούς αφήνει αδιάφορους, αποτελεί αγαπημένο μέγεθος ιεροεξεταστών και δικτατόρων (κάθε είδους).

«Εκμεταλλεύονται» την ιστορία και τον χρόνο. Αυτόν που έρχεται από τα βάθη των αιώνων, από την πρώτη εμφάνιση του ανθρώπου. Προσηλωμένα (και ακίνητα) στρέφουν το βλέμμα τους πρώτα στο προπατορικό σκοτάδι, μετά στο γεγενημένο φως, και δημιουργούν «φωτισμένες» στιγμές : μικρής αιωνιότητας και ευτυχισμένης μελαγχολίας. Αναγνωρίζουν την αρχή και το τέλος των πραγμάτων. Γιατί πιστεύουν ότι η ίδια ζωή, ως δώρο και δικαίωμα, δεν αναβάλλεται για το μέλλον. Δεν αφήνουν το παρόν νεκρό, περιμένοντας αιωνίως τη σωτηρία. Προχωρούν. Είναι περιπατητές. Ο δρόμος τους δεν έχει ανάγκη να φωτίζεται από τεράστιους προβολείς και φώτα- μεγαθήρια, μια σειρά από κεριά συντροφεύουν τα βήματά τους, μέσα στον χρόνο και τον λόγο. Και τη θεωρία των ματαιοδοξιών δεν την αποστρέφονται, αναγνωρίζουν τις ήττες των πολλών και τις δικές τους, δεν τις συγκρίνουν. Γι’ αυτές τις σκέψεις και τις στάσεις, στέκονται στη μέση του λαού, στη μέση του κόσμου, από πίστη σε όσα έγιναν και σε όσα θα δημιουργήσουν οι ίδιοι. Οι λέξεις τους πηγάζουν από το βάθος της γης, από τα προϊστορικά σπήλαια, βγαίνουν αβίαστα και τελετουργικά στην επιφάνεια, ξέχωρα από μαγγανείες, γοητείες, παρακάλια και εντυπωσιασμούς. Αλλά το μυστικό είναι πως στο τέλος γίνονται τρελοί ή ποιητές, και δεν υπάρχει γυρισμός από αυτή τη διάζευξη.

 

 

 

*

 

Έρωτας και λάσπες

 

 

Οι στρατιώτες της τύχης

σκότωσαν τον έρωτα.

Και τον πέταξαν στις αλυκές,

να τον χλευάζουν οι βοσκοί του μίσους,

σαν είδαν τα φτερά του

στις λάσπες να κυλιούνται.

Οι όχλοι έτρεξαν

και με τ’ άγιο αίμα του

ράντισαν τα ξερά τους στήθη,

μήπως και βλαστήσουνε

πόθοι κι ομορφιά.

Αλλά ο θάνατος περιγέλασε

τούτα τα καμώματα της ηδονής,

σμιλεύοντας ταφόπλακες (πλήθος μεγάλο).

Για να ‘χει συντροφιά ο δολοφονημένος θεός:

ξοφλημένα αισθήματα

και πένθη ασήμαντα …

Λιλή Βασιλάκη: Γίναμε στίγμα σε μια στιγμή…

 

 

 

Στέρφο φιλί

 

Γιατί του πόθου στέρφο το φιλί,

μες των χειλιών την κρήνη;

Σαν χέρσα τέρρα η ψυχή,

σταλαγματιά, σταλιά μην πίνει;

Οι πόθοι γίναν άνεμου φυγή,

κιτρινισμένα λήθης φύλλα.

Μια έγνοια, λίγη, σου ζητώ,

για Αγάπη, λίγο, μίλα!

Μια λέξη πόσο την ποθώ,

σαν τη βροχή πως καρτεράω,

γλυκό κρασί για να την πιω,

ωσάν αυγή τη λαχταράω...

Αστην σαν τη βροχή να ' ρθει.

Αστην σαν το νερό να τρέξει,

την κοίτη του νου μου να διαβεί,

σαν το δενδρί ζωή να στέρξει..

Μα, τί κι αν σου λέω τι ποθώ ;

εσύ, τα όριά σου έχεις κλείσει.

Σαν τρένο δίχως ρεύμα στο σταθμό,

στις ράγες π' έχει ξεψυχήσει...

 

 

**

Στο πλαίσιο μιας αυταπάτης

 

Μέσα στο πλαίσιο μιας αυταπάτης,

εγώ κι εσύ μιας πλάνης κράχτης...

Ζώσαμε κάστρο με μιαν ελπίδα,

ζητώντας γη και νια πατρίδα,

για να φωλιάσουμε τα όνειρα μας,

ρίζες, δενδριά μες στην καρδιά μας...

Ετσι δοθήκαμε αλλοπαρμένοι,

σε μιαν ουτοπία παραδομένοι!

Πέρασε η μέρα κι ήλθε το βράδυ,

γράφοντας λάθος το κάθε χάδι...

Γίναμε μιας σπίθας άφτρα,

νύχτα δίχως φεγγάρι κι άστρα...

Φύσημα ενός αέρα, σκόνη,

τέλια και θλίψη, απεγνωσμένοι...

Δεν στέργει καμιά πατρίδα,

νόθα και ψεύτρα η κάθε ελπίδα...

Γίναμε στίγμα σε μια στιγμή,

μιας αστραπής η παρακμή. ..

Πέρασμα, λήθη μιας εποχής,

σαν τον ατμό μιας μηχανής ...

Μια γκρι κορνίζα και παρελθόν,

δυο συννεφιές μες στο παρόν...

Δυο παλ ανταύγες στον ουρανό,

που μόλις σβήσαν το δειλινό...

Έτσι απλά σαν προσπερνά

θρόισμα ανέμου στα υστερνά...

Πόση θλίψη δρέπει η καρδιά,

σαν περπατά η μοναξιά...

 

Σοφία Θεοδοσιάδη: Το φως αρνεύει τις ψυχές…

 

 

 

«το φως αρνεύει τις ψυχές »

 

Το φως αρνεύει τις ψυχές..παλεύει το σκοτάδι

άνοιγε τα πορτόφυλλα ο ήλιος να τρυπώνει

κι αν οι ελπίδες είναι φρύγανα

φωτιά να μην πυροδοτείς

άστες να υπάρχουνε στο δάσος της ψυχής

ξερόχορτα..μα ρίζες πως γεννούνε!

Έλα λοιπόν κοντά μου κάθησε

σίμωσε την ψυχή μου..

την αρμονία της φύσης να καλέσουμε

στη γιατρειά μας σύμμαχος να γίνει..

απ' την αρχή να μάθουμε να κουβεντιάζουμε

να κοιταζόμαστε στα μάτια

αλήθειες που χαθήκανε να λέμε..

Κι αν βαρεθούμε την κουβέντα μας

ας σηκωθούμε να χορέψουμε..

τα βήματα κρατώντας στο ρυθμό της..

το μαγικό εις τους ανθρώπους είναι η όσμωση

η απλότης στις κουβέντες της καρδιάς

είναι οι αλήθειες τους που δεν τις μολογάν

φορώντας το τσεμπέρι φτιασιδώματος

της ατσαλάκωτης εικόνας τους

βαρειά εγκυμονούντες.

Έλα λοιπόν..ένα πλησίασμα εκ βαθέων να τολμήσουμε

τον εγκλεισμό του σώματος μη φοβηθείς

της ψυχής τη φυλακή σου να φοβάσαι..

 

**

''ανερυθρίαστοι..συστημικοί εργάτες''

Χούντες..μαστίγια..φάλαγγες..πείνες..ξορίες εφυτρώνανε

στις άκρες απ' τους ποταμούς..εις τα λιβάδια όλου του κόσμου

μα στο μικρό ρυάκι της μονάχα παπαρούνες εφυτρώναν..

είχε ξεκόψει απ' τον κάμπο τους απ' τα μικράτα της

σ' ένα μικρό της καπνοχώραφο εκάθονταν στις αυλακιές

ένα τραγούδι έρχονταν από τα γάργαρα νερά

ηχούσε στα αυτιά της..ένα τραγούδι αλλόκοτο

στα χρόνια της..χιλιοτραγουδισμένο

εμίλαε για το δίκαιο..εκείνο του εργάτη

εμίλαε για τη φαμίλια της..που με ίδρωτα εκουβάλαε

στ' αμπάρια της τον επιούσιον τον άρτον..

εμίλαε και για τη λευτεριά..εμίλαε για τα παιδιά της

ν' ανέβαιναν τη σκάλα με τις γνώσεις τους εις τα σχολειά

να φτάνανε στο μπόι του ανθρώπου..

μα επαραφύλαγαν..καρτέρι είχαν στήσει στ' ανοιχτά

ανερυθρίαστοι..συστημικοί εργάτες

στου χρόνου τις καταπακτές η αλλοτρίωση

επροσκυνήσανε εις τα κρυφά..οβίτσια κι αξιώματα

γκρεμίσαν τα συνθήματα απ' τις ταράτσες των σπιτιών

για ίδιον όφελος για εαυτόν

που οι ίδιοι διαλαλούσανε..για Ψωμί..Παιδεία Ελευθερία..

Τώρα μονάχη ετριγυρνούσε με τ' ανάκατα μαλλιά..

γκριζάραν από τότες κι οι κροτάφοι...

ασάλευτο το βλέμμα της..τρύπωνε στους δαφνώνες..

λίγα κλαριά..λίγα κλωνάρια δάφνης και ελιάς.. του στεφανώματος..

επεριμάζωνε..τις κόμες των αντρειωμένων να στολίσει..

κι ένα κερί..κι ένα κερί..να σιγοκαίει στης μνημοσύνης..μη στερέψει..

θυμάται ήταν Νοέμβρη 17 ..ένα γαρύφαλλο εκράταε

της κατακόκκινης να μοιάζει παπαρούνας της ψυχής της..

 

 

*ανερυθρίαστοι = αυτοί που δεν κοκκινίζουν από την ντροπή τους

 

ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΙΚΜΠΑΣΑΝΗΣ (βιογραφικό σημείωμα)

 Ο Χρήστος Ντικμπασάνης είναι καθηγητής, ποιητής, συγγραφέας και μελετητής των θρησκειών. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1961, όπου και τελείωσε τη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος  (MTh) στη Θρησκειολογία και υποψήφιος διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Δυτικής Μακεδονίας. Από το 1989, χρονιά που εργάστηκε σε ραδιοφωνικό σταθμό της συμπρωτεύουσας, αρθρογραφεί τακτικά στον ειδικό, κυρίως, τύπο και έχει διατελέσει υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της Τοπικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Νομού Θεσσαλονίκης (Τ.Ε.Δ.Κ.Ν.Θ.). Έχει συνεργαστεί με τα περιοδικά: Γεύση, Επιστήμη & Τεχνολογία, Βιβλίο & Μedia, Information, Tουριστική Αγορά, Γαιόραμα, Εδώ Ελλάδα (περιοδικό για την ομογένεια, όπου διετέλεσε και αρχισυντάκτης), Τρίτο Μάτι, Ανιχνεύσεις, Άβατον, Strange, Μυστική Ελλάδα, Ζενίθ κ.ά. Γράφει ποίηση, δοκίμια και μελέτες. Ποιήματά του έχουν παρουσιαστεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Επίσης, έχει συμπεριληφθεί στη «ΜΕΓΑΛΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ» των εκδόσεων ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ, καθώς και στο “WHO’S WHO” των δημοσιογράφων.. Έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές και βιβλία: Ο  Υπομνήμων (ποιήματα) 1984, Απόδραση στην Πολιτεία του Ανθρώπου (μελέτη), 1986, Θρύψαλα Από Πράσινο Γαλαξία (ποιήματα), 1991, Συναυλία στην Άκρη της Νύχτας (ποιήματα), 1994, Οφιολατρεία-Η Λατρεία του Μεγάλου Φιδιού (δοκίμιο), 2002, Η Αναρρίχηση του Τείχους (ποιήματα), 2002, Ηθοκυβερνητική: Ο Δρόμος προς τον Μετάνθρωπο (δοκίμιο), 2003, Απόκρυφος Αδάμ: Ο Άνθρωπος των Γνωστικών Κειμένων στο Πέρασμα των Χρόνων, (δοκίμιο), 2003, Τέρατα και Δράκοι (δοκίμιο), 2011, Η Αποστροφή και το Προσκύνημα - Τα Ποιήματα του Χάους (ποιήματα), 2011, Ζώα-θεοί, Ζώα Ιερά (δοκίμιο), 2012, Νόγκα - Το Ξύπνημα του Εφιάλτη, (μυθιστόρημα), 2017, Φυγή στο Ανέφικτο - Τα Ποιήματα του Χάους (ποιήματα), 2020, Ο Θεριστής της Άνοιξης (ποιήματα), 2020. Έχει συμμετάσχει με κείμενά του στα συλλογικά έργα: Ιστορία του Μέλλοντος, Ο Μαγικός Κόσμος των Ονείρων, Τα Μυστήρια του Χρόνου, Παράδεισος και Κόλαση, Μυστικά της Διατροφής, Ο Άγνωστος Μέγας Αλέξανδρος, Μυστική Τεχνολογία κ.ά. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ.) με έδρα την Αθήνα και της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (Ε.Λ.ΘΕ.). Η ζωή και το έργο του εμπνέονται πάντα από τη μεγάλη αγάπη του προς τον άνθρωπο, τη φύση, την ανθρωπολογία, τη μυθολογία και ιδιαίτερα την έρευνα της ιστορίας των θρησκειών και των άλλων κλάδων της θρησκειολογίας.

Επιπλέον έχει τιμηθεί μέσα στο 2003 με τρία σημαντικά βραβεία: το βραβείο του Συνδέσμου Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας για την προσφορά του στα ελληνικά γράμματα, τον Α΄έπαινο στον 3^ο Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης, που διεξήχθη στο Μόναχο και τον Α΄ έπαινο στον Η΄ Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό “ΚΟΥΡΟΣ ΕΥΡΩΠΟΥ”, που διεξήχθη στο Κιλκίς από την Μ.Κ.Ε. “ΤΕΧΝΗ” και το Υπουργείο Πολιτισμού.

 

 

Ο ΑΛΛΟΚΟΣΜΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ / Ντικμπασάνης Χρήστος

 

 

Συναντιέμαι τα βράδια

με τον αλλόκοσμο εαυτό μου

Μου δείχνει το εσωτερικό διάστημα

της σκέψης του Ένα κομμάτι

παραφουσκωμένο από γαλαξίες

Η ανίχνευση των άστρων εντός του

με ελκύουν σε μια τροχιά φρίκης

Τεράστια όντα ουρλιάζουν

Αποζητούν την αποδέσμευσή μου

από των στιγμών τις λεπτές ευθυγραμμίσεις

 

Έτη φωτός μετά

ξυπνώ ιδρωμένος τις νύχτες

Ζωγραφίζω τους πόθους

εκείνου του αλλόκοσμου εγώ μου

που τρέχει αλαφιασμένο ανάμεσα στ’ άστρα

Ο ΧΡΟΝΟΣ / Ντικμπασάνης Χρήστος

 

 

 

 

Συλλογίζομαι τις στιγμές που κυλούν γοργά

Το χρόνο που δραπετεύει σε κλάσματα δευτερολέπτου

από την στατικότητα των αισθήσεών μας

Σε μια νύχτα περνάει η ζωή μας

τόσο βιαστικά και αθόρυβα

 

Της ώρας της γοργοφτέρουγης

που βαστάει όσο η νύχτα μιας ζωής

εραστής ζηλόφθονας είναι ο χρόνος

Χαϊδολογά την ευτυχία μας

με τις γοργές κινήσεις του

Μας κρατά δέσμιους στη φυλακή του

 

Θα μείνουν τα ίχνη μας

ή θα σβηστούν με την πρώτη ριπή του ανέμου;

Για πάντα πέρασαν τα πάντα

χάθηκαν στην αγκαλιά του χρόνου

που γεννά και αποβάλλει αδιάκοπα

τις πιο ωραίες ημέρες του έρωτα και του πόθου μας

ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΕΣ ΧΑΡΑΜΑΔΕΣ / Ντικμπασάνης Χρήστος

 

Καταραμένες χαραμάδες του σκελετικού συστήματός μου

θα σας βουλώσω όλες!

Θα κτίσω έναν καινούργιο απαστράπτοντα εαυτό

Θα φύγω εκεί έξω στα άστρα και στα πεδία των μαχών

Εκεί θα κάτσω με το σπαθί στο χέρι

Ανάμεσα σε αγάλματα και αμφορείς

θα μελετώ σπασμένα οστά, τρώγοντας πικραμύγδαλα

Δεν θα έχω την ανάγκη κανενός

Η ψυχή μου είναι ο δικός μου λαβύρινθος

Το μόνο που μου λείπει προς το παρόν

είναι το νήμα της Αριάδνης

 

Τώρα τη μυθολογία των αστρικών στιγμών

την αποθέτω στο στήθος μου

Ω, Κύριε των υψιπετών πόθων!

Κάποτε ήμουν ένας μαχητής

που το καθετί μπορούσα να το κινητοποιήσω

Ένας ηγέτης που με χρησμούς τριγυρνούσα

ανάμεσα στις αυτοκρατορίες του διαστήματος

 

Κτίζω! Κλείνω! Κτίζω! Φράζω όλες τις χαραμάδες!

Κοιτώ τα πόδια μου, το Σύμπαν κάτω

απλώνει για να πατήσω το χιτώνα των Ναϊάδων

ΤΟ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΡΙΟ ΠΡΑΓΜΑ / Ντικμπασάνης Χρήστος

 

Το να γράφεις ποιήματα και μάλιστα μέρες Αποκριάτικες

είναι άγριο πράγμα Οι μάσκες εκρήγνυνται

σα να τρέφεις στην καρδιά σου

πολεμιστές άπιαστων ονείρων

ή να κάθεσαι πάνοπλος

επάνω σε σαραβαλιασμένο αστρόπλοιο

Δεν είναι τα όπλα σου που θα σε οδηγήσουν

στο φως της αυγής, αλλά ο χαμένος στόλος σου

Στις περιπλανώμενες στους έρημους πλανήτες σκιές σου

αναζητάς τους πόθους του μαχητή

που ξεμένει μόνος

αναπνέοντας τη νιότη του

παλεύοντας να δοξάσει τους προγόνους και τον εαυτό του

Αίμα, δάκρυα, πληγωμένα ένστικτα, πάθη

Ο καθρέπτης της προσδοκίας

σπάει σε κομμάτια απούσας αγάπης

Οι αλλόκοσμοι εχθροί σου

κτίζουν με αυτά μια γέφυρα προς τον ήλιο

 

Το να γράφεις ποιήματα

για τις μασκαρεμένες αποτυχίες σου

είναι άγριο πράγμα

ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΡΟΔΟ / Ντικμπασάνης Χρήστος

 

Η μαύρη τρύπα είναι ένα ρόδο σκοτεινό

που ξεπετάχθηκε μπροστά μου

Λίγα έτη φωτός ακόμη

και θ’αγκαλιαστώ μαζί της

σ’ένα ρυθμό αρμονικού συντονισμού

 

Τόσο όμορφη είσαι εσύ, γλυκιά μου, σκοτεινή

είναι η βαθιά αγάπη σου

Θα σε αγαπώ για πάντα, ακριβή μου,

όταν ολάκερο θα με φυλακίσεις μέσα σου

 

Όταν τα άστρα θα σβήσουν γύρω μου

και οι κομήτες λιώσουν από του ήλιου τη σφαγή

θα σε αγαπήσω ολοκληρωτικά, ακριβή μου,

Η κινούμενη άμμος της σκοτεινιάς σου

θα γίνει της ζωής μου το πεπρωμένο

 

Να’σαι καλά μοναδική μου αγαπημένη

Ένα αντίο να πω μόνο στους πλανήτες

και θα έρθω κοντά σου, ακριβή μου

Έστω και αν βρίσκομαι έτη φωτός μακριά σου

ΗΜΕΡΕΣ ΧΩΡΙΣ ΗΛΙΟ / Ντικμπασάνης Χρήστος

 

Ημέρες χωρίς τις αχτίδες του ήλιου

να χορεύουν ασταμάτητα επάνω

στη λεία επιφάνεια των αστρόπλοιών μας

Θα πρέπει να πέσουμε σε λήθαργο

ή να τσιμπάμε τις αισθήσεις μας

μέχρι να ματώσουν;

 

Το Σύμπαν φουσκώνει και ξεφουσκώνει

καθώς προσπαθούμε να μην αποκοιμηθούμε

Αγανακτισμένοι κοιτάμε το τέλος

της παράστασης των ονείρων μας

Το σκάφος της αγάπης μας

βουλιάζει μέσα στο γαλαξία

της καθημερινότητας

Δε μπορούμε πια ν’απαριθμήσουμε

τους πόθους, τις λύπες, τους καημούς μας

που αχνοφαίνονται πέρα

από τη σκοτεινιά του γαλαξία

 

Τώρα γαλήνη επικρατεί στο διάστημα

Η νύχτα του απλώνει τριγύρω

την κυριαρχία των εχθρικών πλανητών

Τώρα πια κανείς από εμάς

δεν σηκώνεται να μιλήσει

με τους αιώνες φωτός, την ιστορία και το Σύμπαν

Η Επόμενη Μοναξιά είναι Καλύτερη: Αποφθέγματα του Νίκου Αβανίδη

"Αν ο Θεός έχει χόμπι τη μεταφορά ηλιθίων, 

τότε υπάρχει μετεμψύχωση"

***

"Κόλαση είναι αυτό που φτιάχνουν στη γη 

αυτοί που πιστεύουν στον επουράνιο Παράδεισο"

***

"Αυτοί που δεν συμμετέχουν στο μηλοπόλεμο, 

κινδυνεύουν από αδέσποτα μήλα"

***

"Και η εξυπνάδα σπαταλιέται 

στην ανάλυση της ηλιθιότητας"...

Κρυφες επιθυμιες / Αγγελιδάκης Γιώργος

Κρυφες επιθυμιες,παραδομενες στην Περσεφονη,κανουν το βουνο να γουργουριζουν τα σωθικα του,απο πεινα και εξαψη,η κυρα καλα τις κρυβει σε χαραμαδες σκιερες και μονιμες,μ αλυσιδες βαριες τις κυβερνα τυρανικα μεχρι την πορτα της ληθης.

Τις δικες μου τις κρατησα,τις εβαλα στον αφαλο μου,δεν τις κλειδωσα,τις αφησα ανασα για να περνουν,και που και που να ψιθυριζουν,κι ολο με στοιχειωναν,τις νυχτες εστηνα χορο κατω απο δυο φεγγαρια,αυτο που πλεει στον ουρανο κι εκεινο που σμιλεψε το ρουμι,κι ολες τις νυμφευομουν.

«ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΑ ΚΑΣΤΡΑ» / Γιώργος Αγγελιδάκης

...Με τα τρελά πετάγματα μου

έναν- έναν ανασταίνω τους σκοπούς.

Απ΄τα μεσαιωνικά κάστρα...

Kλουβί δίχως πουλί / Γκέζος Χρήστος Αρμάντο

Ένα σπίτι φτιαγμένο με άχυρα
φτιαγμένο με ξύλα
μια μικρούλα ποτίστρα στην άκρη
με νερό λερωμένο
γεμάτο αίμα φτερά κι ακαθαρσίες
κι εσύ το πουλί στη γωνιά λαβωμένο
ο λαιμός σου στο στήθος να πέφτει
από το ράμφος σου στάζουν όνειρα
λιωμένα
πέφτουν στο πάτωμα πέφτουν και πέφτουν
ανακατεύονται με τα δάκρυα
γίνονται λάσπη.

Κάποτε η πόρτα ανοίγει
τετράγωνο από φως
εσύ δεν το περίμενες ποτέ
ξαφνιάζεσαι
σηκώνεσαι τραντάζεις τα φτερά σου
περνάς την πόρτα
χαμογελάς
σε τρώει η γάτα.

και τώρα τι (απόσπασμα) / Γκέζος Χρήστος Αρμάντο

 

Τώρα που τα σωθικά μας έπεσαν
σαν γινωμένα σύκα
και τα έφαγαν τα γουρούνια οι άνθρωποι,
και ξεραμένα κλαδιά μείναν
γυμνά
να γδέρνουν από μέσα το κορμί μας.
Να πεθάνουμε;

Χρήστος Αρμάντο Γκέζος (βιογραφικό σημείωμα)

 Ο Χρήστος Αρμάντο  γεννήθηκε στη Χιμάρα το 1988. Είναι απόφοιτος της Σχολής Αγρονόμων Τοπογράφων Μηχανικών του ΕΜΠ. 

Ποιητικές Συλλογές:

-- "Ανεκπλήρωτοι Φόβοι" / εκδόσεις Πολύτροπον (Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2013)

Μυθιστορήματα:

-- "Η Λάσπη" (υποψήφιο για το Athens Prize of Literature 2015) 

Διηγήματα

--"Τραμπάλα" / εκδόσεις Μελάνι.

ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ / Αλεξανδρής Γεώργιος

Από τη συμβουλή ως και τη σύσταση,
η απειλητική ματιά κι ο οργισμένος λόγος,
εκεί, στην περιπολία, την επίβλεψη και τη σήμανση,
αυθαίρετα επέβαλαν τη δύναμη της εξουσίας
κι αυτάρεσκα συνταίριαξαν το επίτιμο προσωπείο,
με τη σιγουριά τ’ ανώνυμου και τη φυγοδικία.

Από το ξάφνιασμα ως και τ’ αναρώτημα,
ο αφανέρωτος φόβος και η απροσποίητη σιωπή,
εκεί, στην περιόδευση για τις πεζές ανάγκες,
ανακάλεσαν μνήμες παλιές σε  γυάλινες εποχές,
συγκράτησαν φωνήματα έκπληξης και αντιμιλιές
κι ως ένσταση αφέθηκε η απορία και η υπακοή.

Από την άρνηση ως και τη βιαιοπραγία,
ο αστέγαστος ελευθερισμός και οι επίπλαστες θεωρίες,
εκεί, στο χώρο της αντίδρασης και της μισαλλοδοξίας,
πυκνώνουν νεφελώματα σε σκοτεινές συνάξεις,
συντάσσονται ανατροπές σε πρακτικές κατεστημένες
κι αυτομολούν ανεύθυνοι κι ακόλουθοι της τάξης.

Από την επιφύλαξη ως και τη βεβαιότητα,
ο δόκιμος προβληματισμός και η ελεύθερη σκέψη,
εκεί στο επιστέγασμα της κριτικής και του ρεαλισμού,
αδήριτα αντιστέκονται σε συμπάθειες και πλάνες,
τη συνύπαρξη επικροτούν σε θέσεις και αντιθέσεις
κι ως ένσταση δηλώθηκε η  επανάσταση της λογικής.

                                           19-11-2020

Μυρσίνη Γκανά : Από άλλη χώρα έρχεται...

 Από άλλη χώρα έρχεται

εδώ, νομίζω,
η πεταλούδα που υφαίνει
το κουκούλι της
για χρόνια,
όχι στο στομάχι,
μα κάπου στο διάφραγμα κοντά
και περιμένει
να φανείς εσύ.
Το σκίζει τότε και απαλά
ανοίγει τα σκοτεινά φτερά της
και τα κινεί διστακτικά
για λίγο
και ύστερα κάθε φορά,
το κάθε βήμα σου
μια νότα καινούργια μουσική
ορίζει τον χορό της
και κάτω από το θρόισμα
εμείς.

Γκανά Μυρσίνη (μικρό βιογραφικό)

Η Μυρσίνη Γκανά γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Πολιτιστική Διαχείριση στο Université Libre de Bruxelles. 

Ποιητικές συλλογές:

-- Στα πέρα μέρη / 2017

Στα πέρα μέρη :Ποιητική συλλογή της Μυρσίνης Γκανά / 2017

 Το κόλπο είναι από τα πιο καλά.

Όσο εξαφανίζεσαι
τόσο πληθαίνεις μέσα μου
αυξάνεσαι
γίνεσαι ένα μπαλόνι
που έχω δεμένο
στον καρπό
να μη μου φύγει.
Σε κάποια βόλτα,
στο μπες-βγες
από αναμονή
σε αναμονή
σίγουρα θα σε χάσω.

**

Μαζί σου μόνο
φοράω το δικό μου δέρμα.

**

Όλο το πρωινό χαζεύοντας
αυτό το σκοτεινό πανί
που όλο φουσκώνει και τεντώνεται
και σκίζεται εδώ κι εκεί
κι αστράφτουν τ' άσπρα ξέφτια του
και χάνονται.

Κι ύστερα το νησί.
Βουίζει και τρέμει απαλά
χαρταετός μέσα σε μπλε πυκνό
με όλα του τα κρόσια ν' ανεμίζουν.

Κι όπως αργά-αργά μας κλείνει
η νύχτα στις κουρτίνες της
κρατάμε την ανάσα μας να μη μας βρουν
κι ακούμε το μοτέρ της φύσης να δουλεύει.

 

 

        Ποιητική Συλλογή: Στα πέρα μέρη, Μελάνι, 2017  

Βίκυ Δερμάνη: Κάθε που πεινώ με μαχαίρια ατσάλινα τεμαχίζω την ερημιά μου

 

Σαν θα πεθάνω

 

Σαν θα πεθάνω μια νύχτα

σ’ ένα σκοτάδι μαύρο

σε μια θάλασσα άγρια

ένα σμήνος πουλιών κάτασπρων

το καλό θα τραγουδούν κατευόδιο

άδειες φωλιές πια τα μάτια μου

σε δάσος θα ξενιτευτούν πυκνό

ή σ’ έναν κήπο ολάνθιστο

θα ψάχνουν σε φύλλα πράσινα

την καρδιά μου την άγρια

που σε ύπνο εκοιμήθη αθώο

κρατώντας στα σπλάχνα της

ένα ψάρι κόκκινο και πελώριο

με δόντια μικρά και σπασμένα

σαν θα πεθάνω μια νύχτα

άνεμος θα φυσάει άγριος

θα θρηνεί μια κουκουβάγια ματαίως

μια μάνα από καιρό νεκρή

με μαύρο θα σκεπάζει του πένθους πανί

ένα φεγγάρι σφαγιασμένο

 

*

Κάθε που πεινώ

με μαχαίρια ατσάλινα

τεμαχίζω την ερημιά μου

ρουφώ απ’ τα στήθη της

το μαύρο γάλα

ρουφώ απ’ το λαιμό της

το σάπιο αίμα

των ματιών της τα φίδια

καταπίνω

κάθε που πεινώ

σερβίρω στο πιάτο μου

ριπές αυταπάτης

ο πόνος

τρώει

τρώει

 

*

Έτσι ξαφνικά

 

Ξαφνικά όλοι τους είδανε

πως ταύροι αφηνιασμένοι

στην αίθουσα μπήκαν του χορού

έσβησαν με μιας τ' ακτινοβόλα τα φώτα

 

παρίσταναν οι άντρες τους γενναίους

υστερικά οι γυναίκες ούρλιαζαν

έσπασαν τ' αστραφτερά ποτήρια της χαράς

κρυστάλλινες μικρές γινήκανε σταγόνες

 

στο σκοτάδι και μεσ' τον πανικό

κάποιος πυροβόλησε το φόβο στο κεφάλι

 

στην αίθουσα τη μεγάλη σαν άναψε το φως

έλαμπαν τα ποτήρια άθικτα

αναίμακτο γυάλιζε του χορού το πάτωμα

στέναξαν μ’ ανακούφιση άντρες και γυναίκες

 

στην κορφή του απέναντι βουνού τρεις ταύροι

ποτίζοντας μ' αίμα τις πέτρες και το χώμα

κοίταζαν με βλέμματα απαθή

την καταιγίδα που σε λίγο στην πόλη θα ξεσπούσε