εδώ, νομίζω, η πεταλούδα που υφαίνει το κουκούλι της για χρόνια, όχι στο στομάχι, μα κάπου στο διάφραγμα κοντά και περιμένει να φανείς εσύ. Το σκίζει τότε και απαλά ανοίγει τα σκοτεινά φτερά της και τα κινεί διστακτικά για λίγο και ύστερα κάθε φορά, το κάθε βήμα σου μια νότα καινούργια μουσική ορίζει τον χορό της και κάτω από το θρόισμα εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου