Νίκος Πουλινάκης: τέσσερα [4] ποιήματα

 Χλωρό πεφτάστρι

Χλωρό πεφτάστρι έσπασε τη ραχοκοκαλιά του

πέφτοντας ανάσκελα στ΄ άρβυλο του κόσμου.

Τώρα τα κουφώματα των αναπολήσεών του

μπάζουν από παντού εξαγριωμένη καρβουνόσκονη

ευρύχωρης οδύνης.

Κι ο ουρανός που δεν το εμπιστεύτηκε ποτέ

του ζητάει επίμονα τα καθυστερημένα ενοίκια

των αποκεφαλισμένων τραγουδιών του

που δοξάστηκαν κάποτε στις εξεγέρσεις

συνωμοτικών χαμόγελων.

**

Αγκάλες

Φιλιά πέσαν και κοιμηθήκανε

σε αγκάλες που συντάχθηκαν

στη γλώσσα δίκοπων ερώτων.

**

Φεγγάρι

Στο στήθος μου βαθιά μπηγμένο

ένα αχάριστο φεγγάρι με ξεριζώνει.

Ώσπου να βγεί ο ήλιος να μ΄ αβγατίσει.

**

Αυθεντικό  εξάρτημα

Με  τις  φόδρες  τοκογλύφου  σπίθας 

έντυσες  όλα  σου  τα  υπάρχοντα 

μπροστά  στον  καθρέφτη  παραζάλης. 

Κι  από  τότε  το  είδωλό  σου  σπαταλάς  

σαν  αυθεντικό  εξάρτημα τσίγκινου    

κουρδιστού  παιχνιδιού  της  πεντάρας.