''Παραίτηση'' / Χρυσανθάκης Κωνσταντίνος

Ίσως έτσι έπρεπε να γίνει
Όπως γλιστράει το νερό μέσα απ’ τα χέρια
Ν’ αφήσουμε σιγά – σιγά να σβήνει
Η αγάπη
Πως σβήνουν το ξημέρωμα τ’ αστέρια

Κανένας σίγουρος για τίποτα δεν είναι
Ο φόβος στα φιλιά μας ζωγραφιά
Κι αν λείπει η τελευταία πινελιά
Κίτρινο χρώμα -εσύ- όπως θα φεύγεις γίνε

Τις πρώτες μας ματιές ίσως ξεχάσουμε
Τα πρωταγγίγματα, μέχρι να γνωριστούμε
Άλλη ζωή καθώς θα τρέχουμε να φτάσουμε
Σ΄ άλλα φιλιά πιο σίγουρα αν κρυφτούμε

Μα, κανένας σίγουρος για τίποτα δεν είναι
Κρύβονται οι πρώτες μας ματιές σε μια πληγή
Τ’ αγγίγματά μας σε μια ολόδροση πηγή
Και όταν πονάς, αγάπη μόνο πίνε

Μέσα στο γέλιο σου, αυτό το παιδικό
Σαν θα γελάς, θα ‘σαι το ξύπνημα όταν βρέχει
Πες μου τι ‘ναι καλύτερο απ’ αυτό
Όταν στεγνώνει η ψυχή και δεν αντέχει

Κανένας σίγουρος για τίποτα δεν είναι
Ότι μακραίνει και πως χάνεται, ποιος λέει
Ότι περνάει ο πόνος, όταν κάποιος κλαίει
Σαν φεύγει, ενώ κρυφά φωνάζει μείνε

Ίσως έτσι όμως, έπρεπε να γίνει
Να μην γλιστράει το φως μέσα απ’ τις γρίλλιες
Σαν μια αυλαία η ζωή απαλά να κλείνει
Κι η αγάπη
Να σπάει στο χειροκρότημα, να σπάει σε εικόνες χίλιες