ΚΑΡΕΚΛΑ ΓΡΑΦΕΙΟΥ - Λευτέρης Ασπρόπουλος

Πριν κάμποσα καλοκαίρια στεφανωθήκαμε
τη βαριά ευθύνη να θεμελιώσουμε
πάνω σε σκουρόχρωμη κόμη
ένα ήπιο φθινόπωρο κι ίσως ακόμη
το χειμώνα να καταργήσουμε.
Κείνον τον Αύγουστο τα μερομήνια ήταν δυσοίωνα.
Ο ιδρυτικός μας μύθος
αδελφοποιτή υπόσχεση καταστροφής εποχών
με κηλίδες αίματος στολίσαμε
το εξώφυλλο του καινούριου μας Λεξικού.

Κάμποσους χειμώνες αργότερα
μαραμένα στεφάνια κρέμονται έξω
από αμπαρωμένες πόρτες μασίφ.
Ο πολιτισμικός παγετός ξάσπρισε τα μαλλιά μας
κι ανάσκελα ατενίζουμε, αγκαλιά με οθόνες
σταλακτίτες ξεχαρβαλωμένου σοβά.

Το γραφείο μου δεν έχει πια καρέκλα
κι οι μολυβοθήκες στέκουν κενές
φρουρούν ένα τσαλακωμένο, μισάνοιχτο λεξικό
που χάσκει στο λήμμα "οξύμωρο":
"να σε πεθαίνουν εν μέσω Ανάστασης."
π.χ.1: κορεσμός ύλης - άδεια παιδικά στομάχια
π.χ.2: ανθρώπινο δέρμα - παλέτα ζωγράφου
π.χ.3: ελπίδα - ματαίωσης
π.χ.4: ποίηση - πυρηνικών αντιδράσεων.
Το λήμμα ολοκλήρωνα μ'ένα
ρητορικό ερώτημα: "Αργεί η άνοιξη; Αργεί;"

Μόνιμος χειμώνας πια κι όταν κοιτάζω
έξω απ' το φιμέ μου παραθυρόφυλλο
μονάχα ξεχειλισμένοι κάδοι απορριμμάτων
αποφάγια πολυεθνικών συσκευασιών
βιαίως σπασμένα μολύβια στα λασπόνερα
κουτσές καρέκλες γραφείου, αποκαθηλωμένοι θρόνοι.

Η αντανάκλασή μου στο τζάμι επαναστατεί
κι αναρωτιέται αν οι πολεμιστές
κατέθεσαν τα όπλα. Όρθιος ξανά πάνω
απ' το Λεξικό, πισωγυρίζω μία σελίδα
ως το λήμμα της "ομορφιάς":
"ότι θ' αναζητώ απτόητος σε μελλοντικές βαρυχειμωνιές".

Σιάζω πρόχειρη καρέκλα στο γραφείο
χύνω και λίγο φρέσκο αίμα στο εξώφυλλο.
Αχ, πόσο μού λειψε η καταστροφή εποχών!
Πόσο σιχαίνομαι τα ρητορικά ερωτήματα!