Γεώργιος Τασούδης: Διψώ να μάθω, πες μου!

[ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ]

Πες μου για της αυγής το γλυκασμό, χαριτωμένη, πες μου!
Για του ανέσπερου φωτός του την πηγή
Για την αναίτια αιτία που τον γέννησε
Για τα κοράλλια του ουράνιου βυθού και την αστείρευτη δροσιά του
πηγαδιού του

Διψώ να μάθω, πες μου!

Πες μου για τους ογκόλιθους της σκέψης, πες μου!
Για την απαλλαγή απ’ την επιλογή
Για της ψυχής τον καθαρμό
Για την λαμπρότητα της πύλης, του κλειδοκράτορα το κλέος

Διψώ να μάθω, πες μου!

Πες μου για τ’ αγωγιάτη την ανάπαυση, διψώ να μάθω, πες μου!
Για των αδικημένων την αποκατάσταση
Για του ακτήμονα τον πλουτισμό
Για την αιώνια άνοιξη και της αυλής τ’ αμάραντα χρυσάνθεμα

Χαριτωμένη, πες μου!

Πες μου για τ’ ανόθευτα συλλείτουργα, διψώ σου λέω, πες μου!
Για τους μπεκρήδες του Ντοστογέφσκυ
Για την τύχη των αγέννητων βρεφών
Για των σπηλαίων τους ανθούς και της ζωής τους μόνους

Πες μου!

Πες μου για του σπορέα το σχέδιο, χαριτωμένη, πες μου!
Για των οδόντων τον τριγμό
Για του κακού το αναπόδεικτο
Για του ελαφιού το βάδισμα και του νερού την εντροπία

Διψώ να μάθω, πες μου!

Πες μου για τη συμπαντική αρμονία, πες μου!
Για του ήλιου την τριπλή ερμηνεία
Για του χελιδονιού την ψαλιδιά
Για του άδειου βαρελιού τον κρότο και του κυκλάμινου το μίσχο

Χαριτωμένη, πες μου!

Πες μου για τ’ αρχιτέκτονα το πλάνο
Και για την ανακαίνιση
Για της καρδιάς τον ιλασμό
Και για την όγδοη ημέρα

Χαριτωμένη… Πες μου!

**

[ΜΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΠΟΡΕΜΑ]

Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε· κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν
(Ματθ. ζ΄ 7)

Απόκριση ζητώ μετ’ επιτάσεως. Πριν η μακρά
Πνοή κακοφορμίσει, η ρίζα σφίξει πέτρα.
Κι έχω στη διάθεσή μου όλα τ’ απαραίτητα
σπαράγματα:
Ουράνιο θραύσμα εαρινό, σχεδόν αλέκιαστο∙
Κάτω ακακίας φυλλωσιά, ακλόνητη∙
Παιδιού βλεφαρισμό, ανόθευτο.

Να σε ρωτούσα Κύριε,
Μον’ δαύτο να μπορούσα:

Τ’ είν’ του Θεού;
Τ’ είναι της γης;
Και τ’ είναι του ανθρώπου;

**

Η «Κ» ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Ήταν δεν ήταν δεκαετής, διηγούνται οι παλαιοί,
Όταν τον βρήκαν βουτηγμένο στην φορμόλη∙ πατόκορφα.
Έκτοτε, περιφέρεται ωσάν ταριχευμένος:
Άχρωμος άοσμος βουβός.
Κι όποτε δραπετεύει απ’ το νεκροτομείο του,
Μασκαρεμένος με νεκρικό μειδίαμα,
Μονολογεί στερεότυπα:
«Όλα καλά. Όλ’ ανθηρά. Και του Θεού η δόξα.»