Oxford Comma / Αγκόλλι Ένο (από την ποιητική συλλογή: Ποιητικό Αίτιο)

Μετά από κάποια ηλικία θ’ αποχαιρετηθούμε.

Είχα πάντοτε μια κάποιαν υποψία
πως μ’ είχε γεννήσει δίδυμο
κάτω από ένα δέντρο Μπόντι στη Δήλο
και με ξελόγιαζε απ’ τα μικράτα μου
με τα πατριδολάγνα μάντρα της:

Topi rrutullohet, portes i afrohet -
enc, penall, shyt, gol.7

Από τότε μικραίνω.
Κάθε μέρα μικραίνω περισσότερο
γιατί, στην τελική,
τα μεγέθη είναι που μετριούνται και μετράνε.

Δεν υπάρχουν άνθρωποι,
εκτός από μας, είχε πει:
την πίστεψα και
δεν πιστεύω στον έρωτα, τη φιλία,
και τα λοιπά.
Γιατί είμαι ειδωλολάτρης
έτσι που φτιάχνω τα παγανιστικά μου είδωλα
μόνο και μόνο για να τα γκρεμίζω.

Post festum, πάντα.

Μου είπε ένα βράδυ που δεν πίστευε στον κόσμο
να γίνω αόριστος.
Απεριόριστος.
Από τότε μικραίνω.

Και δεν ξέρω αν ποτέ θα φτάσω την τελειότητα
της λουλουδένιας μαξιλαροθήκης της,
του φλιτζανιού από πορσελάνη
με το καυτό της ρόφημα,
του μπαλκονιού που σφύζει από
βουκαμβίλιες,
ή του καρό τραπεζομάντιλού της
σε στρώση.
Αλλά ξέρω ότι κάποτε θα φτάσω την τελεία:
το κόμμα της Οξφόρδης

γιατί αν υπάρχει κάτι που έμαθα να ερωτεύομαι
είναι η αμφισημία.

Φεύγω τώρα, ουτιδανή,
γιατί τελειώνουν πολύ νωρίς τα τσιγάρα,
και γιατί αρκετά με κράτησες στο πατρικό κατώφλι.
Πάω να βρω τον εαυτό μου, το δίδυμό μου(,)
και το είδωλο του Απόλλωνα.