Άσπρα Πουκάμισα / Πέτρου Σταύρος

Πνίγομε
και δεν ξέρω αν είναι αντιποιητικό να το λέω,
όμως πνίγομε.
Φταίει αυτό το τελευταίο κουμπί που είναι κλειστό.
Θέλω να ξαναντυθώ άσπρα πουκάμισα.
Θέλω να ξαναντυθώ άσπρα ανοικτά πουκάμισα
Δεν είναι του συρμού όμως.
Δεν εγκρίνεται το αίτημα μου.
Σαν να κουράστηκε απότομα ο Άνθρωπος!
σαν να βαρέθηκε κομμάτι
σαν να γέρασε
σαν να πολυγέρασε
σαν, κτλ.
Δε φοράει πλέον άσπρα ανοικτά πουκάμισα
δεν φοράει τίποτα,
δεν περιμένει τίποτα
δεν ελπίζει τίποτα
δεν, κτλ. κτλ.
Τα έκανε όλα!
Τώρα αναλώνεται σ΄αυτό το «και τα λοιπά»
ναι, ζω στην εποχή και των λοιπών… και των λοιπών… και των λοιπών.
Τι να του πω εγώ; Τι να προσθέσω; Τι να προσφέρω;
Για άσπρα πουκάμισα θα του μιλάω τώρα;
Φτωχά τα λόγια μου για να τον συγκινήσουν.
Αν μπορεί ακόμη να συγκινηθεί.
αν δεν έχει να κάνει κάτι καλύτερο εκείνη την ώρα
αν διαθέτει ακόμα ψυχή – αν δεν την έχει δώσει για απολύμανση
αν δεν, κτλ. κτλ. κτλ.
Θέλω να ξαναντυθώ άσπρα πουκάμισα.
Μας είδαμε και πού φτάσαμε με τα δικά σας ρούχα.
Χειροκροτήστε μας!
Θαυμάστε τον διαφωτισμό μας – από φώς ηλεκτρικό
άνθρωποι πίσω από δακρυσμένα παράθυρα
λουξούρικων ξενοδοχείων
με τα χέρια στο τζάμι,
άνθρωποι στοιβαγμένοι σε τιμή ευκαιρίας
στα ελαφρώς φθαρμένα,
άνθρωποι πιλάφι
άνθρωποι πουργούρι πιλάφι
κτλ. κτλ. κτλ. κτλ.
Θέλω να ξαναντυθώ άσπρα πουκάμισα
και αν όχι, αυτό είναι;
Πτωχευμένοι ποιητές να δακρυβρέχουν χαρτιά – μόνοι
ο καθένας μόνος του
ο καθένας στο σπίτι του
ο καθένας στο κρεβάτι του
ο καθένας στο μαξιλάρι του
ο καθένας μέσα στα δάκρυα του;
κτλ. κτλ. κτλ. κτλ. κτλ.
Αποκλείεται!
Κάτι κάνουμε λάθος.
Δεν είναι δυνατόν να είναι αυτό
δεν αρμόζει, δεν αξίζει
δεν, δεν, κτλ. κτλ. κτλ. κτλ. κτλ. κτλ.

Θέλω να ξαναντυθώ άσπρα πουκάμισα.
Θέλω να ξαναντυθώ άσπρα ανοικτά πουκάμισα.