Στο μπαλκόνι / Πέτρου Σταύρος

Κάθομαι πρώτη φορά σε τούτο το μπαλκόνι.

Μέσα στο μαύρο, αντίκρυ απ΄την ανατολή

κάθομαι και δέομαι το μαύρο τούτης της ώρας

κάθομαι και αφουγκράζομαι

τον παλμό και την ανάσα τούτης της πόλης που κοιμάται

και δέομαι την ώρα.

Ω, τι ώρα που είναι αυτή

που βρίσκομαι τόσο κοντά στον ουρανό

αλλά πατάω σε αυτήν εδώ την πόλη,

που δεν με γέννησε, αλλά αποφάσισα πως θα με θρέψει

και δεν ντρέπομαι που θα πλαγιάσω απόψε σε ξενικό κρεβάτι,

και ας τ΄αγνοεί ο αφέντης του.

Δεν κάνω κάτι ανήθικο

– ποίος ξέρει τι είναι το ηθικό;

απλός το ήθος ήρθα να γνωρίσω,

ταπεινά, σε αυτό εδώ το μπαλκόνι

που δεν είναι καν δικό μου

– τι μας ανήκει τελικά;

και δέομαι διαπαντός