Nada / Πέτρου Σταύρος

Υπήρξα σε διάφορες αποχρώσεις της λύπης
και πάντα υπήρχε χώρος για το πιο έντονο.
Έστεψα τον εαυτό μου με απόλυτη ματαιοδοξία
τον αναγόρευσα σε μεγάλο «Δεν»
καταδικασμένο σε ισόβια κάθαρση – να γράφει.
Ευλόγησα πολύ τα γένια μου – κλαίγοντας
Βιάστηκα κιόλας να γράψω τα ποιήματα μου
όσο είχε ακόμη φώς.
Φοβήθηκα – Φώναξα!
Η κραυγή μου δεν έφτασε πέρα από το υπόγειο μου.
Στενό το παράθυρο για να δω το πλατύ τίποτα
δεν το ανοίγω για να μην μπει μέσα η αλήθεια.
Δεν ήξερα ούτε που να κοιτάξω – γι’αυτό κοίταζα πάντα ψηλά.
Εγώ ούτε πίνω ούτε καπνίζω.
(Τι σόϊ ποιητής είναι αυτός;)
Το βράδυ πάντα με σκοτώνω.
Ξεκινώ απ΄το εστεμμένο μου κεφάλι
το βάζω απέναντι μου δεσπότη
και συνεχίζω με το υπόλοιπο σώμα
μικρά-μικρά κομμάτια στοίχων
και πιο ψιλοκομμένα – λέξεις μου
χαρτοπόλεμος στην πλατιά θάλασσα
του αν
του ίσως
του μπορεί
σε διάφορες αποχρώσεις της λύπης.