Οταν η μοναξιά σου μιάν άλλη γνωρίζει / Τσιάμης Χρήστος

                   

Της μοναξιάς μου το φλάουτο σφυρίζει.
Ξυπνάει τους γείτονες ή τους κοιμίζει;
Και σε μιά άδεια αίθουσα τού σινεμά βουβά
βλέπουνε  τ’ όνειρο απ’ την αρχή να ξεκινά.
                                                                                              
Τηλεφωνεί, μού λέει ότι αδημονεί να με δεί.
Μ’ αγκαλιάζει σφιχτά, με τα μάτια με ρουφά.     
Της λείπει, της λείπει, η ανθρώπινη ζεστασιά!

Ομως, στη μέση στόν καφέ τη βλέπω να μέ εγκαταλείπει.
Η αντίστροφη κίνηση τού κορμιού της ήδη έχει αρχίσει.
Η πεταλούδα τινάζει τα φτερά να γίνει πάλι ένα σκουλήκι.

Σ’ αυτή την πόλη τη μοναξιά σου την φρουρείς σαν θησαυρό.
Ωσπου ανάβει η λάμπα, καί νάσου! ένας καινούργιος εαυτός.
Τότε, στους λαβυρίνθους, μές στην απρόσωπη ροή τού πλήθους,
βγάζεις το κινητό γιά νά  έρθεις σέ επαφή μέ άγνωστους φίλους.