Σαρανταδύο Δρόμοι, 1970 / Τσιάμης Χρήστος

Η πόρνη, εξωτική μικρή θεά
και θέαμα στην οδό αυτή,
φοράει περήφανα την κόμη
(το αφύσικα ίσο μαλλί)
με τέτοιο βάρος στην εμφάνιση
που το υποβαστάζουν οι ώμοι.

Η ματιά της ζωγραφισμένη ένα μπλέ-
πράσινο κι απ’ του ωκεανού πιό βαθύ.
Σε αυτό το άγρια φωτισμένο τετράγωνο
περνάει μεθοδικά τους αραιούς πελάτες,
καράβι που δρομολογεί σε γραμμή άγονο. 

Ο χρόνος, καλοντυμένος, φοράει μαύρα γυαλιά.
Στέκεται στη γωνία, διστακτικός κάθε φορά.
Γυρνάει πάντα στο ίδιο σημείο και την περιμένει,
περίεργος, κολλαριστός, με σηκωμένον τον γιακά.
Κρύβει μέσα του πολλά, τέτοια εποχή καταραμένη-
μισότρελλους προέδρους και δολοφονημένα παιδιά.