Το δίλημμα καί το δόλωμα / Τσιάμης Χρήστος

                        
Πέφτουν πουλιά, το ένα μετά το άλλο, 
σάν αεριωθούμενα κάθετα αυτοκτονίας
μπρός στο γυμνό μου παράθυρο που είναι
το πλαίσιο μιάς βροχερής αχρωμίας.

Οι αστραπιαίες τους μαύρες τροχιές
διαγράφονται όλως απροόπτως,
και ίσα που προφταίνω ο δόλιος
να τις γράψω στων ματιών τις παρυφές.

Ποιός μιλαέι αυτές τις μέρες για πουλιά,
μέρες πού βρέχει ακατάπαυστα πληροφορία!
Θα ανάψουν άραγες τα κάρβουνα ξανά,
κάτω απ’ τη μουσκεμένη τέντα τής καρδιάς,

αν βρώ τη δύναμη να τα φυσήξω;
Η θα ήταν καλύτερα να τα αφήσω
Και ν’ αφεθώ σ’ αυτόν τον κόσμο τον τακτοποιημένο,
άνευ φόβου εφ’ όσον έχω τον λογαριασμό πληρωμένο.