ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΑ ΓΗ / Νικηφόρου Θεοκλή Αντρούλλα

Θυμάμαι ζούσα κάποτε,
σέ γή παραδεισένια,
πού ο Θεός σκιαγράφησε,
μέ τήν χρυσή τήν πέννα!

Στά θεϊκά τά χέρια του,
παλέτα δέν κρατούσε,
από καρδιάς καί άπειρα,
τά χρώματα σκορπούσε!

Έφτιαξε ένα παράδεισο,
μέ περισσή Σοφία,
θάλασσα ,κάμπους καί βουνά,
όλα σέ αρμονία!

Ο κόσμος ζούσε όμορφα,
ζούσε ευτυχισμένα,
όλα τού κόσμου τά καλά,
ήταν ευλογημένα!

Η ομορφιά περίτρανη,
έγινε ξακουστή,
όλος ο κόσμος τήν ποθεί,
έγινε ζηλευτή!

Ο κόσμος πάει κι έρχεται,
κι ο τουρισμός ανθίζει,
σάν τό χρυσάφι ο τόπος μας,
αστράφτει καί γυαλίζει!

Αστράφτει καί λαμποκοπά,
σάν τό χρυσάφι λάμπει,
εύφορη καί πλούσια,
πολύχρωμοι οι κάμποι!

Θάλασσα καί βουνό,
σμίγουν μέ αρμονία,
γαλάζιο καί τό πράσινο,
είναι μιά ευλογία!

Γυαλίζει τό χρυσάφι μας,
καί σκόρπισε τήν λάμψη,
κι ήρθε ο άσπονδος εχθρός,
νά τό κατασπαράξει!

Παράδεισένια γή,
πού μύριζες,λεμόνανθούς καί Διόσμο,
τόσο άδικα,σού διώξαν άπ´τά σπλάχνα σου,
χιλιάδες τόσο κόσμο!

Ο κόσμος ζούσε όμορφα,
χαιρόταν μέσ´τή πλάση,
μά ο εχθρός τόν ζήλεψε,
ήρθε νά τά χαλάσει.

Πονάει η ψυχή,όλα σάν τά θυμάται,
τίς ομορφιές τής παραδεισένιας γής,
βλέπει στά όνειρα,
τήν νύκτα πού κοιμάται.

Γή γενέτειρα μας,γή παραδεισένια,
σέ κλέψανε ετσι άδικα,
κλέψαν τά όνειρα μας,
ήσουνα τό στολίδι μας,
ήσουν η ομορφιά μας,
καί τώρα πού σέ χάσαμε,
χάσαμε τήν χαρά μας!

Στόν ύπνο καί στόν ξύπνιο μας,
πάντα παρακαλούμε,
τό θεϊκό τό δώρο πούχαμε,
ξανά γιά νά τό βρούμε,
ας είναι καί στά ύστερα,
λιγάκι νά χαρούμε!