Το παράπονο / Ντέμης Κωνσταντινίδης

Πλαταίνει ολοένα το παράπονο,
ογκώνεται στους δρόμους η αγωνία.
Τα αίματα πηχτά κι αμίλητα,
κι εσύ, προφήτη, που παράδερνες,
δεν έχεις τόπο για το βράδυ.
Όμως τα δέντρα, όντας λυγίζουνε,
το παγωμένο φύσημα απαντέχουνε,
για με την πρώτη αχτίδα πάλι έρχουνται
οι φίλοι, τα πουλάκια, στα κλαδιά τους.