Ο φαρσέρ (Μικροδιήγημα του Βασίλη Γεργατσούλη)

Λίγη ώρα πριν τον κατεβάσουν στον τάφο απόθεσα το κινητό του τηλέφωνο μέσα στο φέρετρο.
Μια ζωή σκάρωνε απίθανες φάρσες. Πάντα στο παραπέντε μάς αποκαλυπτόταν.
Πέρασαν 24 ώρες και δε μου τηλεφώνησε. Αρχίζω να ανησυχώ. Μόλις θυμήθηκα πως ξέχασα να βάλω στο φέρετρο τον φορτιστή. Αύριο θα ζητήσω να γίνει εκταφή.

Φθινόπωρο / Καλογεροπούλου Αλεξία

Χρυσά και κόκκινα και λίγα πράσινα φύλλα

στους δρόμους που χαράζει το φθινόπωρο.

Αλλαγές δεν θα βρεις, δεν υπάρχουν πολλές,

εκτός από αυτές που γίνονται μέσα σου.

Αυτές καθορίζουν πώς θα 'ναι η ζωή σου

τον χειμώνα που θα 'ρθει. 

(Από την ποιητική συλλογή "Λέξεις στην άμμο", εκδ. 24γράμματα, 2019).

Νικολακόπουλος Σωτήρης (βιογραφικό σημείωμα)

Γεννήθηκε στην Πάτρα, στη μέση του 20^ου αιώνα Όπου τέλειωσε και το Δεύτερο Εξατάξιο Γυμνάσιο Πατρών. Σπούδασε Πληροφορική σε επίπεδο BcS ιn Μ.Ι.S. και    εξειδικεύτηκε στο Software Πληροφοριακών Συστημάτων παρακολουθώντας πάντα την εξέλιξη της Πληροφορικής μέσα από επί πλέον σπουδές και σεμινάρια.

Υπηρέτησε στις ειδικές δυνάμεις σαν έφεδρος ανθυπολοχαγός στη 1^η μοίρα ΛΟΚ και στο 5/75 ΤΠ/Ν.

Από το 1975 διδάσκει σε σχολές μεταλυκιακής κατάρτισης και εκπαίδευσης Το 1980 ίδρυσε σχολή Πληροφορικής – Οικονομίας – Διοίκησης, Ε.Ε.Σ. (παράλληλα  με τις άλλες δραστηριότητες),  όπου  τη διεύθυνε επιτυχώς για μια 16ετία. 

Το 1996 μετατρέπει την Σχολή λόγο αλλαγής του εκπαιδευτικού συστήματος, σε‘’ Εταιρία Πληροφορικής και Η.Υ.’’  Σήμερα από τη θέση του Δ/ντος Συμβούλου διευθύνει την ως άνω Εταιρεία Πληροφορικής.

Από το 1985 έως το 2005  δίδαξε Πληροφορική  για είκοσι χρόνια  στα ΤΕΙ της Αθήνας.  

-Μέλος της ΕΠΥ (Ελληνική Εταιρεία Πληροφορικής και Ηλεκτρονικών Υπολογιστών). Για μια 6ετια στο ΔΣ υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων.

-Μέλος Του Ε.Ο.Σ.  (Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος),το πάλαι ποτέ οδηγός βουνού. Και για μια 4ετια μέλος του Δ.Σ.

-Μέλος του Ομίλου Αντισφαίρισης Αθηνών Ο.Α.Α.

-Συνιδρυτής και αντιπρόεδρος για μια 15ετία του ΑΕΝΑΟΥ (Διεθνές Κέντρο Εικαστικών Τεχνών) (1980 – 1995 )

Έχει εκδώσει οκτώ  εκπαιδευτικά βιβλία, διαφόρων θεμάτων της Πληροφορικής που χρησιμοποιήθηκαν  σε ΑΕΙ όσο και σε ΤΕΙ, αλλά και σε σχολές μεταλυκιακης κατάρτισης και εκπαίδευσης.

Δημοσιεύτηκαν πολλές  μελέτες που αφορούσαν το αντικείμενο του στην Πληροφορική, σε περιοδικά και εφημερίδες.

Εμφανίστηκε στα γράμματα το 2005 με την ποιητική συλλογή «Στο Λυκαυγές», Έως σήμερα έχει εκδώσει 9 ποιητικά βιβλία  και 7 Επιμορφωτικής Λογοτεχνίας (Δοκιμιακά και Ιστορικά Αφηγήματα)

Μέλος Ενεργό

 -Της Π.Ε.Λ. (Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών) www.panelog.gr

 -Της Ε.Ε.Λ. (Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών) www.eel.org.gr

-Του Κύκλου Ποιητών www.poetscircle.gr

 Καθώς κι άλλων φορέων και συλλόγων των Γραμμάτων.

Στους προαναφερόμενους Λογοτεχνικούς συλλόγους έχει πάρει θέσεις κατά καιρούς σε  όργανα του Δ.Σ.

Εκτός της εκδοτικής του δραστηριότητας τα τελευταία 30 χρόνια είναι  εισηγητής  και παρουσιαστής ποικίλων θεμάτων στα σωματεία που είναι μέλος και όχι μόνο.

Από το 2013 έως το 2015 εξέδιδε, διεύθυνε και αρθρογραφούσε   στο τριμηνιαίο Λογοτεχνικό – Ποιητικό περιοδικό ΕΥΛΟΓΟΝ.

Σωτήρης Νικολακόπουλος

6940992414

E-mailsotnikolak@gmail.com

www.sotiris-i-nikolakopoulos.gr

Biblionet :Νικολακόπουλος Σωτήρης Ι.

Fb: Σωτήρης Ιωάννη Νικολακόπουλος

« Άνεμος » / Νικολακόπουλος Σωτήρης

Θάλασσα και  φωτιά

έσμιξαν τα όνειρα μου.

Έζησα τα τερτίπια

των αέρηδων, του βοριά,  του γαρμπή

στις βρεγμένες νύχτες,

από την πούλια ως τον αυγερινό

με εξαίσια τραγούδια της ψυχής.

Και ενώ στεκόμουν

στη γκρίζα  γωνιά,

η Θέα ακόμα με ζαλίζει.

Στεγνός χωρίς καμιά σκέψηστα φύλλα της καρδιά,

ακούω το λίκνισμα της θάλασσας

το αγκομαχητό τ’ ανέμου,

πουναι της Πάρου η φωνή!...

Γεγονότα θαμπά

μικρές Ιστορίες

γνωριμίες εξασθένησαν,

θάνατοι μας πολιόρκησαν

τραγούδια που χορέψαμε.

Κλαίμε σαν πλοίο παροπλισμένο

κόβοντας τον ίσκιο μας στα δυο…

Οι φωνές σταμάτησαν

οι νύχτες είναι μαύρες.

Κύριε κύριεεπίβλεψον εξ’ ουρανού

δελφίνια και διαβατάρικα πουλιά

κλέψανε τα όνειρα μου.

Αέναο ταξίδι / Νικολακόπουλος Σωτήρης

Είμαι σίγουρος

σας το λέω δεν θα φύγω,

περιμένω να ‘ρθει η στιγμή

να πάρω μια αγκαλιά ρόδια

να τα δέσω στα πόδια μου.

Μετά θα δείτε

πως με δεμένα και βαριά πόδια

θα πετάξω,

πάνω από σύννεφα

πέρα από σκότη

έξω από καταιγίδες.

Και ενώ ο κόσμος θα μικραίνει

μέσα σε ατέλειωτο φως

ο ήλιος αγκαλιά θα με πάρει

και με οδηγό την πούλια

σ’ ένα ταξίδι αέναο

χωρίς προορισμό,

μιας θεωρίας εραστής,

όπου θα ‘θελα να νοιώσω

μέσα στο είναι μου

πως πραγματώθηκε

στη γη

Η πόλις μου / Νικολακόπουλος Σωτήρης

Αυτό που με αρρωσταίνει σ’ αυτήν την πόλη είναι

το τσιμεντένιο τοπίο

οι ξεραμένοι φοίνικες,

πνίγονται τα όνειρα μου,

οι ξεχασμένοι κήποι κάτω από τα ψηλά τα κτίρια

ο θαμπός ο ήλιος,

το ανήλιαγο τοπίο οι βρώμικοι δρόμοι,

των άλλων οι πολλές οι υποσχέσεις.

Μοναξιά

βουβά πρόσωπα με άδειο βλέμμα,

οι άχρωμες φιγούρες των ανθρώπων.

Της ομορφιάς το χαλασμένο μεγαλείο.

Πρωτεύουσα πολύβουη αδιαπέραστη

με κάποιο τρόπο παίζει.

Όπως όλοι που σκοτώνουν αγνοεί και απορεί.

Μια πόλη μεταφυσική,

μια πόλη γκρίζα στεγνή άσχημη πολύ,

χιλιοτραγουδισμένη που τόσα σου θυμίζει,

χάθηκαν γκρεμίστηκαν

και κάπου μέσα στα στενά

κόκκινο βελούδο

χαρά της όρασης και της αφής

ένα λουλούδι προσπαθεί να βρει τον ήλιο

και η ξεχασμένη λατέρνα,

με χαμόγελο να τραγουδά

και να φτάνει σε μένα

με χίλιες ανατριχίλες.

Πόνος /Νικολακόπουλος Σωτήρης

Μετά τη μέρα ήλθε η νύκτα,

μετά το άσπρο ήλθε το μαύρο,

μετά τη χαρά η θλίψη

οι ελπίδες τέλειωσαν ξαφνικά,

η ζωή έφτασε στον πάτο,

κόπηκε από το φως το χρώμα,

το σκοτάδι άχρωμο.

Συ, ούτε φως, ούτε χρώμα,

μα ούτε και η ευωδιά των λουλουδιών.

Τα δάση κάηκαν οι κάμποι ξεράθηκαν

σαν κατάλαβαν την ξαφνική φυγή.

Δάκρυα απόγνωσης

την ώρα του αποχωρισμού.

Οι δρόμοι που περπάταγες και τα βουνά στενάζουν,

τα νερά σταμάτησαν.

Σε όλους μας λείπεις,

είναι απίστευτο που είσαι μακριά μας.

Θλίβομαι για το χαμό σου,

σήμαντρα οι αναστεναγμοί μας

πνευστά του πόνου η μαυρίλα

πάνω σ’ ένα κομμάτι φως ταξίδεψες

και η μνήμη μου σ’ έχει εδώ

ονείραμα

των παιδικών μας χρόνων.

Ο δρόμος προς το φως / Νικολακόπουλος Σωτήρης

Οι επιθυμίες με πηγαίνουν εκεί που φτάνει ο πόθος
με ταχύτητα μ’ φέραν στου νου το δρόμο.
Εκεί οδηγήθηκα,
κι οι επιθυμίες ήρθανε.
Μπροστά μου κόρες προπορεύονταν σε αρμα χρυσαφένιο
με πυρωμένους τους τροχούς,
καθώς εγκατάλειπαν τη νύχτα
προς το φως.

Ψηλά στον ουρανό
είναι οι πύλες της νύχτας και της μέρας
με σύρτες απανωτούς και σφήνες φυλαγμένες.
Εκεί είναι η αλήθεια….

Μιλώντας με περίσκεψη και λόγια αρμονικά,
καθώς οι ολοχαλκοι άξονες γύριζαν τους τροχούς,
οι πύλες άνοιξαν
οδεύοντας στο φως.

Θεϊκή απεραντοσύνη

ψυχικό διανοητικό άλμα,
εσωτερικές δραστηριότητες.
Αγωνιώδης θέληση για αλήθεια,
πάσα ζωή ζωογόνος,

νέο φως.
Ο θείος σπινθήρας εντός της ψυχής
που την σκέπασα με άσπρες μαργαρίτες.
Ηχούν καμπάνες στο θρόισμα των φύλλων,
ουράνια μουσική, συνθήματα της φύσης.

Ανοικοδομώντας / Νικολακόπουλος Σωτήρης

Στέγνωσαν τα χρώματα

και πέθανε το φως λίγο πριν το τέλος.

Είναι η στιγμή

να ζωγραφίσουμε την αλήθεια του θεού.

Έχουμε ανάγκη ανοικοδόμησης

κι ο θείος σπινθήρ θα ανάψει.

Όταν ο ήλιος κοιμηθεί ονειρέψου την ιδέα

αθόρυβα με εντιμότητα.

Και ψιθύρισε σαν άνεμος

στίχους και μελωδίες,

Παρε τον καμβά κλάψε βουβά

για τα δικά μας λάθη,

τα πάθη των ανθρώπων

απληστία, φιλαρχία, εγωκεντρισμός,

Προσοχή στις δυσκολίες

στους ήχους των σειρήνων.

Μην στεγνώσουν τα όνειρα έξω από τον πίνακα

με φόντο γκρίζο ουρανό.

Είμαστε στα βάσανα,..

και ο ναός είναι ερημωμένος

κατοικημένος από λυγμούς και σιωπές

ανθρώπινα κόκαλα, σπασμένα εργαλεία…

Μην στεγνώσουμε την αλήθεια

στις φλέβες και χάσουμε το φως!

Νυχτόβιος οραματιστής ανέφικτης πορείας,

τώρα συνήθισα,

ψάχνω για μια νέα ευκαιρία,

περιμένοντας το αστέρι που θα με οδήγηση.

Φθινοπώρων στιγμές / Γρηγορία Πελεκούδα

Όταν τα πουλιά ξυπνούν
από τη νάρκωση του καλοκαιριού
ταξιδεύουν πετώντας στο χρόνο
και αφηγούνται στα χρώματα,
οι μνήμες έρχονται και φεύγουν
σαν χτύποι ρολογιού
σχηματίζουν κορδέλες, από ήχους
κι έπειτα κουρνιάζουν τιτιβίζοντας
στης ακαμψίας το βλέμμα.

Σήμερα βρέχει, βρέχει αναμνήσεις
να μας θυμίζουν πως υπάρχουμε
η χαρά η τέχνη στην αιωνιότητα
σαν φύλλα φθινόπωρου σκόρπια παντού
κι εμείς μαζί να πετάμε στα σύννεφα
από φθινόπωρο σε χειμώνα.

Ευτυχισμένοι που ζήσαμε
που γνωρίσαμε τοπία αγάπης
κι ας σκορπίσαμε,
τα γλαρωμένα μάτια μας
το όνειρο θα κοιτάζουν την λάμψη
της ομορφιάς,
ω αγάπη από ήλιο πάσχουμε
απ΄αχτίδες φεγγαριού,
από επίγειο παράδεισο που χάσαμε
το αιώνιο κυνηγώντας.

ΟΔΥΣΣΕΙΑ / Τάτσης Γιάννης

Μεσάνυχτα και κάτι.

Νυσταγμένο το φεγγάρι

χάθηκε στο δρόμο της περιπλάνησης.

Μετά την οδύσσεια της μέρας,

στην αμυδρώς φωτισμένη πλευρά της πόλης,

αραιά και πού κάποια βιαστική φιγούρα

σαν στο θέατρο σκιών

θολωμένη απ’ τους συλλογισμούς της μέρας

και τα όνειρα που έμειναν φτερουγίσματα,

χάνεται στο βάθος της κοιμισμένης πολιτείας,

λες και την κατάπιε το σκοτάδι.

Σ’ ένα παγκάκι αχνόφεγγο,

με φόντο τις αστρόφωτες πυγολαμπίδες,

νέος αναμαλλιασμένος σαν αγρίμι πληγωμένο,

με μια σύριγγα θανάτου στο χέρι

πιστεύει ότι θα κερδίσει τη μάχη της ζωής.

Αόρατα άσματα, μελωδικά,

με γεύση πικραμύγδαλου

απελευθερώνουν το άγχος της μέρας

και ανακατεμένα με τις κόρνες αυτοκινήτου

ραγίζουν τη σιωπή της αστρόφωτης νύχτας.

Ξαφνικά παραπατώντας

προβάλλουν μεσοστρατίς οι μελωδοί

ευτυχισμένοι απ’ τους χυμούς του Διονύσου.

Αφήνοντας τις σιωπές της νύχτας με τον κόσμο της

ανηφορίζω στην πολυτάραχη πόλη

με τα αυτοκίνητα ενοχλητικά σαν σφήκες,

τα φώτα να μην αφήνουν σπιθαμή γης κρυφή,

ενώ οι άνθρωποι αργοπερπατούν και συνομιλούν

δίνοντας άλλη γεύση ζωής.

Στην οθόνη του μαγικού κουτιού

γνωστή κυρία της αστραφτερής ζωής

και του μαγευτικού κόσμου του θεάματος

με του χρόνου τα υνιά να σκάβουν βαθιά

το ζεστό, πήλινο σώμα της,

αναπολεί την ένδοξη, την πλούσια,

τη σκορπίστρα ζωή

και μοιρολογώντας την κατάντια της

σαν ζήτουλας ζητά ελεημοσύνη για την προσφορά της.

Το σχήμα της συμπόνιας

στα ηλιοκαμένα πρόσωπα των αγροτών,

που ολημερίς μασουλούν μια μπουκιά ελπίδας

ανακατεμένη με το χώμα,

των οικοδόμων, σκιές στο γιαπί,

που το αγιάζι τους δέρνει αλύπητα

και περνάει ανενόχλητα απ’ τις τρύπιες τσέπες

των ανθρώπων του μόχθου,

ανέκφραστο.

Μη δοκιμάσεις με ρητορείες να τους αλλάξεις

κουφοί στο άκουσμά τους,

καυτός ο ιδρώτας ξεροψήνει το δέρμα τους

και στη μνήμη τους δεν έρχονται δροσερά καλοκαίρια.

Πέλαγος η ζωή γεμάτη ανθρώπινα κορμιά,

άλλα σαν μαδημένα νούφαρα το κύμα αποβράζει

και άλλα αγέρωχα, με κυβερνήτες σαν τον Οδυσσέα,

αρμενίζουν με θέα την Ιθάκη.

Αν μιλώ περισσότερο για τη στενάχωρη ζωή,

είναι γιατί πονάει και μένει περισσότερο στη μνήμη μας

σαν το ενδοδερμικό τατουάζ.

Οι φυλλωσιές και ο άνεμος σαν τα μικρά παιδιά

τρελό παιχνίδι έχουν αρχίσει.

Απρόσεκτος ο γοργοκίνητος

δροσιάς χαστούκια με γεμίζει

και μου έρχονται συνειρμικά σαν σε κινηματογράφο

σκηνές απ’ τη ζωή

κι ενώ στ’ αυλάκια του μυαλού

στριμώχνονται οι συλλογισμοί

σαν ξεπεταρούδια οι απορίες φτερουγίζουν.

– Γιατί στους δρόμους της ζωής άνθρωποι δύο ταχυτήτων

και η ζωή να σέρνεται στης νύχτας τα μπουντρούμια;

– Συμφέροντα, η στάμνα των ολίγων για να ξεχειλίσει!

Όλοι συνυπεύθυνοι μικραίνουν οι μπουκιές μας.

– Αδιαφορία για το τι γίνεται δίπλα μας!

Το πεινασμένο σκυλί θα μπει και στην αυλή μας.

– Φταίει το φως της ημιμάθειας,

που σκοτεινούς έχει τους δρόμους!

– Φταίει ο διαλογισμός,

που δείχνει μισοάδειο το ποτήρι!

– Φταίει η μυωπία μας,

που το αύριο δε λαγαρίζουμε παρότι στέκει εμπρός μας!

– Τι φταίει;

Η ζωή, σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος, νίβει τα χέρια της,

βλαστήμιες δεν της αρμόζουν.

Έργο καλλιτεχνικό στης πλάσης το καναβάτσο

με τις πινελιές του κάθε δημιουργού

την εικόνα της ν’ αποτυπώνουν.

Γιάννης Τάτσης

Από την ποιητική συλλογή "Ταξίδι Ονείρου"

Μες στις βραχοσπηλιές της Ωγυγίας... / Χαραλάμπους Φρόσω

Μες στις βραχοσπηλιές της Ωγυγίας
στεγνώνουν οι ναυαγοί
τα ιδρωμένα από άρμη κι έρωτα κορμιά τους
ούριο άνεμο να στείλει ο Ποσειδώνας καρτερώντας.
Κι αν ακόμα αλλάξουν ρότα
για ν' αποφύγουν τις σειρήνες
που με αυλούς και σύριγγες* τους περιμένουν,
κει κοντά παίρνουν τη σκυτάλη η Σκύλλα κι η Χάρυβδη
μ' ένα φιλί πλημμυρισμένο φθόνο και απάτη.
Κι η Ατλαντίδα των πόθων και των υποσχέσεων,
όλο και ξεμακραίνει
όλο και βυθίζεται
με τον Πολικό Αστέρα να επιμένει να τους δείχνει το Βορρά...

*σύριγγες: είδος κιθάρας της Αρχαίας Ελλάδας.

Το κοιμώμενο ποίημα / Μπέσης Νεκτάριος

Μέσα από την νύχτα,

άρχισε αργά να φυτρώνει,

μια ελαφριά σιωπή.

Είναι αυτή η ώρα, η μαγικά λυπημένη,

η ώρα που επεκτείνεται,

από την  εξωτερική καρδιά,

μέχρι τα αστέρια,

που κρέμονται από ψηλά.

Λοιπόν, να τους πεις να πας,

κάπου αλλού,

που θα μπορείς να ονειρεύεσαι,

χωρίς να έχεις χάρτη.

Θα κάθεσαι ήρεμα και θα διαβάζεις,

ένα ποίημα που κοιμάται,

ένα ποίημα που επεκτείνεται

και μπαίνει από παντού, σαν αέρας,

ένα ποίημα που κλονίζει τα όνειρα.

Ένα ποίημα που ξέρει ότι,

θα είμαστε για πάντα μαζί.

ένα ποίημα που κοιμάται ήσυχα,

κάτω από τα αστέρια,

που κρέμονται από ψηλά.

Στ' αδιάφορα... / Ρεΐζης Περικλής

Και αυτοί οι συνήθεις ύποπτοι
γραφιάδες της οκάς,παλεύουνε με λέξεις
κρεμασμένοι στο τέλος
στην άκρη κάποιου λάθους, θα βρεθούνε...
Εκεί θα ανακαλύπτουνε, τον εαυτό τους
τα ''μικρά τίποτα''ψηλώνανε και δίνανε αξία
συμβιβασμένοι όλοι, κι από μέσα τους το ξέρουν
τα όχι είναι που ορίζουν τη ζωή τους...
Κι μέρες τους, χωρίς σχέδια, στ'αδιάφορα κυλάνε
σαν τα γεμάτα του κρασιού ποτήρια, άχρηστα!!!
ποτέ δεν υψωθηκαν κι ούτε ευχή κατάφεραν να γίνουν
να πιούνε στην υγειά του κάθε λάθους!!!
Κρυφές αλήθειες των ανθρώπων...ποτέ δεν μάθαν
καμιά φορά , συμφέρει και να χάνεις...

Απογείωση της φαντασίας / Καραγιάννης Ελευθ. Γιώργος

.

Δεν έχω τίποτα

γιατί τίποτα δε μου ’χει μείνει.

Όλα τα ’χασα ξετυλίγοντας

την πιο ξηρή αρχαία σκόνη

που την κρατούσα φυλακτό.

Και μόνο την ύστατη στιγμή

μες στην απόγνωσή μου

αποφάσισα να την πετάξω

νομίζοντας πως θα απελευθερωθώ

από μια ψευδαίσθηση τυραννική

που ζούσα χρόνια.

.

Κι έτσι προσγειώθηκα ξανά στη νύχτα μου…

.

Κι ας ήμουν κουρασμένος

ήθελα να καθαρίσω τα φτερά μου

απ’ το σκονισμένο παρελθόν

και να φύγω μακριά

να χτυπήσω την κατάρα που ζω

εγκλωβισμένος στους τέσσερις τοίχους

να μην αναπνέω τα ίδια και τα ίδια.

.

Αν και καμιά φορά, λέω

μου ταιριάζει το απόλυτο σκοτάδι

γιατί βρίσκω τον εαυτό μου ακόμα πιο δυνατό

όταν ανακαλύπτει φως μέσ’ από ’να λυχνάρι

κι όλη τη νύχτα ονειρεύεται το χαλί του Αλαντίν*

καινούριες περιπέτειες και δράσεις ν’ αναλάβει

να μ’ ανεβάσει τη φαντασία να ξεκινήσω

πετώντας μαζί με τη δικιά μου τη Γιασμίν

πάνω από την Άγκραμπα και τον κόσμο όλο

τον έρωτα να ξαναζήσω.

.

20/9/2019

Γιώργος Καραγιάννης

…

*Σαν Υστερόγραφο, σας επισυνάπτω μερικές πληροφορίες:

.

~ Το μαγικό χαλί ~

Ο θρύλος του ιπτάμενου χαλιού είναι μια λαϊκή παράδοση που βγήκε από την συλλογή ιστοριών “Χίλιες και μία νύχτες”. Τουλάχιστον ένα από τα παλαιότερα σενάρια για ιπτάμενα χαλιά πηγάζει από εκεί. Έχουν σημειωθεί αναφορές του και σε παλαιά εβραϊκά κείμενα, αλλά είναι ευρέως γνωστό από το κλασσικό κινούμενο σχέδιο της Ντίσνεϊ, Αλλαντίν.

.

Η παλαιότερη ιστορία για το μαγικό χαλί

Μια από τις πρώτες ιστορίες για το μαγικό χαλί συνδέεται με τη βασίλισσα Σίβα. Η Σίβα ήταν ερωτευμένη με τον βασιλιά Σολομώντα. Ένας αλχημιστής τότε έκανε πειράματα με μέταλλα και ανακάλυψε τον τρόπο να κάνει ένα χαλί να αιωρείται. Ο θρύλος θέλει τον αλχημιστή να το έχει καταφέρει με τη χρήση μαγνητικών πεδίων & μετάλλων ραμμένων στο “μαγικό χαλί”. Μόλις το είδε η βασίλισσα Σίβα αποφάσισε πως αυτό είναι το ιδανικό δώρο για τον άντρα που έκλεψε την καρδιά της.

Μαζί με τον αλχημιστή έφτιαξε ένα πράσινο χαλί. Το περιγράφουν γεμάτο με πολύτιμες πέτρες και πολλές χρυσές λεπτομέρειες. Η βασίλισσα πίεσε αρκετά ώστε να ετοιμαστεί γρήγορα και να του το στείλει σαν έκπληξη. Ήταν σίγουρη πως όταν το έβλεπε να αιωρείται θα μαγευόταν και ο ίδιος. Δυστυχώς, όμως, η συνέχεια δεν ήταν τόσο ρόδινη. Η ιστορία αναφέρει πως όταν του το παρέδωσαν ήταν απασχολημένος και δεν δέχτηκε το δώρο του αυτοπροσώπως.

Αυτό εξόργισε την βασίλισσα Σίβα και αποφάσισε μαζί με τον αλχημιστή να μην αποκαλύψουν ποτέ το μυστικό της αιώρησης. Άλλα σενάρια αυτής της ιστορίας αναφέρουν πως ο ίδιος ο Θεός το έδωσε στο βασιλιά Σολομώντα για να το χρησιμοποιήσει για καλό σκοπό. Κατά το Θεό, το μαγικό χαλί συμβόλισε την αγάπη. Αντίθετα, ο βασιλιάς το χρησιμοποίησε σαν όπλο για να μεταφέρει 4.000 στρατιώτες από το ένα μέρος στο άλλο για κατακτητικούς σκοπούς. Για την πράξη του αυτή, ο Θεός θύμωσε και για να τον τιμωρήσει ανατάρασσε το χαλί ενώ πετούσε με αποτέλεσμα να πέσουν και να χάσουν τη ζωή τους όλοι οι στρατιώτες.

.

Το μαγικό χαλί του Aladdin

Η ιστορία που είναι χαραγμένη στην καρδιά μας είναι, φυσικά, η ιστορία του Αλλαντίν. Η ιστορία αυτή φαίνεται πως βασίστηκε στην ιστορία που ήθελε το μαγικό χαλί σαν δώρο απ’ το Θεό. Ο λόγος είναι πως σ’ αυτό το έργο, το μαγικό χαλί συμβολίζει τον έρωτα, την φιλία και την πίστη. Πάνω σε αυτό ερωτεύονται οι πρωταγωνιστές ενώ πετούν με το χαλί πάνω από την Άγκραμπα. Το χαλί παίρνει τον ρόλο του βοηθού και οδηγού.

Δυστυχώς, στον πραγματικό κόσμο μαγικά χαλιά δεν υπάρχουν.

Μόνο με την κυρά Φαντασία θα μπορούσαμε να νιώσουμε τα συναισθήματα που ένιωσαν ο Αλλαντίν και η Γιασμίν πετώντας πάνω από την Άγκραμπα…

.

Απόσπασμα και επιμέλεια δική μου ενός κειμένου που δημοσιεύτηκε στο μπλογκ:

https://colorecolori.gr/to-magiko-chali/

Ο κόσμος αυτός είναι γεμάτος σιωπές / Ρένα Γέρου

Ο κόσμος αυτός είναι γεμάτος σιωπές
Αλαλάζουν οι σιωπές του
Σωπαίνει ο πόνος..βουβός
Σωπαίνει το γέλιο των παιδιών στις αλάνες
Σωπαίνουν οι νέοι πάνω σ' έναν καφέ
Σωπαίνουν οι γέροι στη μοναξιά τους
Μα το χειρότερο όλων
Η μεγάλη Σιωπή της Αγάπης
Χάσαν οι άνθρωποι τον ήχο του έρωτα
Την ηχώ του φιλιού
Τη ζεστασιά του χαδιού
Χαθήκανε μεταξύ τους, μέσα στο πλήθος,
μέσα στον κόσμο
Σώπασε κι η Γη . Δε μιλά.
Σώπασε κι ο ουρανός κι ο αέρας
Χάθηκε αυτή η ανθρωπιά , το ήθος , η αξία!
Μείνανε μίζεροι οι σκεπτικοί
Κι όσοι σκορπούν την Ελπίδα
άρχισαν κι αυτοί να σωπαίνουν.
Μείνανε κάτι λίγοι αληθινοί,
Ποιητές τους λένε.