Αυτό που με αρρωσταίνει σ’ αυτήν την πόλη είναι
το τσιμεντένιο τοπίο
οι ξεραμένοι φοίνικες,
πνίγονται τα όνειρα μου,
οι ξεχασμένοι κήποι κάτω από τα ψηλά τα κτίρια
ο θαμπός ο ήλιος,
το ανήλιαγο τοπίο οι βρώμικοι δρόμοι,
των άλλων οι πολλές οι υποσχέσεις.
Μοναξιά
βουβά πρόσωπα με άδειο βλέμμα,
οι άχρωμες φιγούρες των ανθρώπων.
Της ομορφιάς το χαλασμένο μεγαλείο.
Πρωτεύουσα πολύβουη αδιαπέραστη
με κάποιο τρόπο παίζει.
Όπως όλοι που σκοτώνουν αγνοεί και απορεί.
Μια πόλη μεταφυσική,
μια πόλη γκρίζα στεγνή άσχημη πολύ,
χιλιοτραγουδισμένη που τόσα σου θυμίζει,
χάθηκαν γκρεμίστηκαν
και κάπου μέσα στα στενά
κόκκινο βελούδο
χαρά της όρασης και της αφής
ένα λουλούδι προσπαθεί να βρει τον ήλιο
και η ξεχασμένη λατέρνα,
με χαμόγελο να τραγουδά
και να φτάνει σε μένα
με χίλιες ανατριχίλες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου