Στης γειτονιάς το μαγαζί
τα πίνουμε ξανά μαζί
και τον καημό μας λέμε
κι όταν θολώνει το μυαλό
δεν βρίσκει τίποτα καλό
στον κόσμο τον αμαρτωλό
και με ρωτάς που φταίμε.
τα πίνουμε ξανά μαζί
και τον καημό μας λέμε
κι όταν θολώνει το μυαλό
δεν βρίσκει τίποτα καλό
στον κόσμο τον αμαρτωλό
και με ρωτάς που φταίμε.
Ν’ αφήσουμε τον καφενέ
στο δίκιο μας να πούμε ναι
κι άλλο να μη ρωτάμε,
ν’ αλλάξουμε και τον καιρό, να χτίσουμε άλλον ουρανό
στο φως να περπατάμε.
στο δίκιο μας να πούμε ναι
κι άλλο να μη ρωτάμε,
ν’ αλλάξουμε και τον καιρό, να χτίσουμε άλλον ουρανό
στο φως να περπατάμε.
Και χτες στο άδειο μαγαζί
τα πίναμε ξανά μαζί
μα ο κόσμος δεν αλλάζει.
Χωρίς ψωμί, χωρίς δουλειά,
έχουμε σπίτι, φαμελιά
και μες την τρύπια μας καρδιά
η νύχτα δάκρυα στάζει…
τα πίναμε ξανά μαζί
μα ο κόσμος δεν αλλάζει.
Χωρίς ψωμί, χωρίς δουλειά,
έχουμε σπίτι, φαμελιά
και μες την τρύπια μας καρδιά
η νύχτα δάκρυα στάζει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου