ΕΠΙΘΥΜΙΑ / Αντώνης Θαλασσέλης.

Είπα ακόµη µια φορά
να διαφεντέψει η καρδιά.
Την εµπιστεύτηκα,
ίσως περίσσια να ’χει λογική,
σοφότερη απ’ το µυαλό.
Στη γιορτή µπήκα σχεδιάζοντας
τους χάρτες της απόδρασής µου.
Να δω το φως,
το σκοτάδι µου να τιµωρεί,
να σφραγίσω την κερκόπορτα
της λύπης µου.
Πείσµα είχα να χορέψω στη βροχή,
τους κεραυνούς να αψηφήσω.
Στη δίνη της λογικής να παλέψω,
στον βυθό του αλόγιστου πάθους
να παρασυρθώ.
Κι αν είναι να πληγωθώ, θα αντέξω.
Τώρα πια στα δύσκολα
την έχω µεγαλύτερη ανάγκη.
Τη νιώθω,
καρτερά και υφαίνει το πανί της.
Απ’ την αγάπη της παίρνω δύναµη
κι από τα λόγια της κουράγιο.
Ταξιδεύω στα όνειρά της µε πάθος
χωρίς δισταγµό για την Ιθάκη µου.
Τεντωµένες οι χορδές της ψυχής µου,
τη λαχταρώ.
Ναι, θα κάνω το µεγάλο βήµα.
Είµαι ακόµα όρθιος,
γιατί είναι το αίµα
που κυλάει στις φλέβες µου,
ζωντανός και διψασµένος.
Διψασµένος γι’ αγάπη!