ΜΟΝΑΞΙΑ / Χαραλάμπους Φρόσω

Ο παππούς πάνω από ενενήντα
-μόνος-
καθισμένος σε μια παλιά καρέκλα
βλέπει ν' ανάβουν τα φώτα του δρόμου.
Περπατά με δυσκολία, ανασαίνοντας βαριά
-με προσεκτικά, μικρά βήματα-
Στο τηλέφωνο, το 1 είναι βαμμένο κόκκινο με χοντρό μαρκαδόρο
-ο αριθμός της μοναχοκόρης του διακόσια πενήντα χιλιόμετρα μακριά-
Έρχεται η νύχτα
-με προσεκτικά, μικρά βήματα-
και πρέπει να πάει για ύπνο.
Όχι! Δεν φοβάται τα σκοτάδια.
-τη μοναξιά μόνο-
-αυτή την επάρατο νόσο: ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ!
Σε λίγο θά 'ρθουν και τα όνειρα
-με προσεκτικά, μικρά βήματα-
και τότε γίνεται δεκάξη χρονών κι η συχωρεμένη η γυναίκα του δεκατεσσάρων.
Ναι! Τ' αστέρια δακρύζουν και
-με προσεκτικά, μικρά βήματα-
δίνουν τη θέση σε μια καινούργια μέρα
ΜΟΝΑΞΙΑΣ.